Η ΑΕΚ ήταν κυρίαρχη στο παιχνίδι, έπνιξε τον Άρη στο πρώτο ημίχρονο
Ο Στήβεν Αβραμίδης γράφει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο στο dailytripes σε συνεργασία με το AEK24HOURS για το πως ο Ματίας Αλμέιδα κατέβασε μια ορθολογική 11άδα απέναντι στον Άρη με την ΑΕΚ να είναι κυρίαρχη και να… πνίγει τον αντίπαλο.
Χωρίς κέφι πήγα στο γήπεδο. Χωρίς κέφι έβγαλα και τον αγώνα. Υποθέτω κι άλλοι μπόλικοι, αφού δεν χρειάστηκε η λεωφόρος Ηρακλείου για παρκάρισμα. Δεν ξέρω φυσικά τι αισθάνθηκαν αυτοί που ήρθαν πριν έρθουν, αλλά και τι ένιωσαν αφού έφυγαν. Μακάρι να συντονιστήκαμε.
H ΑΕΚ ήταν μια ομάδα προπέρσινη. Ομάδα του Αλμέιδα. Ορθολογικά στημένη, με αρχή, μέση και τέλος. Με ένα φορ και κυρίως με το σύστημα που διδάσκεται στις προπονήσεις. Αλλά κυρίως με την ένταση που θέλει ο παλιός Αλμέιδα. Το επιθετικό πρεσάρισμα και την ομαδική μάχη μέχρις εσχάτων. Σήμερα, θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο φετινό παιχνίδι μας.
Κι έχει μεγάλη αξία αυτό. Πρώτον διότι θα μπορούσε να θεωρηθεί το τέλος των πειραμάτων. Δεύτερον διότι μπορεί ο Αλμέιδα να επανέρχεται σε ξεμπέρδεμα. Και τρίτον διότι δεν παίξαμε με τυχαία ομάδα. Φυσικά δεν ασχολούμαι με την δήθεν πρωτοπορεία, αλλά με την τεχνική κατάρτιση του Άρη. Που έπαιξε πολύ ορθολογικά, ήξερε τι έψαχνε στο γήπεδο, και φυσικά για κανα εικοσάλεπτο στο δεύτερο ημιχρόνιο, δυσκόλεψε την ομάδα μας αρκετά.
Λογικά πράματα δηλαδή, αν πούμε ότι περιμέναμε ένα ντέρμπι. Όπως λογικά περιμέναμε ένα εκτεταμένο rotation από τον Αλμέιδα, όχι φυσικά διότι κάποιοι ήταν κουρασμένοι ή διότι τους θέλουμε ξεκούραστους για την Κυριακή. Αυτά είναι για τα μικρά παιδιά. Όταν κάποιος αμείβεται με εκατομμύριο την χρονιά, δεν γίνεται να μην μπορεί να παίξει δυο παιχνίδια στο ελληνικό γίγνεσθαι. Το rotation που ανέφερα, είναι μπας και πάψει ο προπονητής να είναι ισορροπιστής. Δεν γίνεται να παίζεις με το όνομα σου, κι όχι με την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεσαι.
Κι όπως και να το κάνεις, το δίδυμο Μήτογλου και Κάλενς, είτε σαν δίδυμο είτε ατομικά, ήταν φοβερό. Πολύ κοντά ο Γιόνσον κι ο Πινέδα. Όχι τόσο κοντά ο Λιούμπισιτς που ήταν μαγικός και μακράν ο καλύτερος. Ακόμα κι ο Μπρινιόλι, εξέπεμπε μια μεγαλύτερη σιγουριά για την ομάδα. Ελπίζω να μην είδαμε μια ομάδα του κυπέλλου. Θα δούμε την Κυριακή…
Η ΑΕΚ έπνιξε τον αντίπαλο στο πρώτο μέρος. Στην κυριολεξία έκανε ό,τι ήθελε. Με πλουραλισμό κι οργάνωση. Με σχέδιο και με διάθεση όταν χάνει τη μπάλα, να μάχεται να την ξαναπάρει. Μπορεί να μην είχε πολλές ευκαιρίες, αλλά η εμφάνιση της προμήνυε κάτι καλό. Που ευοδώθηκε εκεί στο τέλος, με ένα γκολ του Μαρσιάλ, που φυσικά δεν είναι εξτρέμ αλλά κάπως έπρεπε να χωρέσει στην ενδεκάδα. Και να δείξει ότι αν επανέλθει, θα είναι σούπερ.
Στο δεύτερο μέρος, ο Άρης ανέβηκε ψηλά. Δυσκόλεψε την ομάδα μας, αλλά λόγω των χώρων, χάσαμε κλασσικές ευκαιρίες αδικαιολόγητα. Τρία γκολ θα μπορούσαμε να τα έχουμε πετύχει, αλλά κι ο Άρης θα δικαιούταν ένα. Ένας Άρης που έσβησε από ένα σημείο και μετά, όταν ο Αλμέιδα έκανε τις αλλαγές του – φυσικά Γκατσίνοβιτς και Γαλανόπουλος δεν έδωσαν τίποτα – και με έμβολο τον Φερνάντες ξαναέβαλε τον αντίπαλο στην περιοχή του.
Δεν ήταν πλέον κόντρα επιθέσεις αλλά κανονικό παιχνίδι ακόμα και με αυτόν τον ξεχασμένο Τσούπερ. Η ΑΕΚ ήταν κυρίαρχη γενικά στο παιχνίδι και δικαιούτο κάτι παραπάνω. Χωρίς βέβαια να είναι εξασφαλισμένη για τη ρεβάνς αλλά ας μένουμε στις σιγουριές και στους περιπάτους, αφού μπορεί να είχαμε άλλα χειρότερα. Ας πούμε να σου έβγαζε κόκκινη ο Σιδηρόπουλος και να τρέχεις και να μην φτάνεις. Και μην μου πει κάποιος για var και τρίχες. Άμα θέλουν να σε γαμήσουν, σε γαμάνε και δεν μιλάς κιόλας.
Και χονδρικά είδα μια καλή ΑΕΚ, με τους περισσότερους παίκτες σε διάθεση και χωρίς να υπάρχει εμφανής υστέρηση. Κι αυτό με ευχαρίστησε χωρίς φυσικά να μπορώ να αισιοδοξώ πιο πολύ για την Κυριακή. Θα δούμε τι θα δούμε. Όμως δίνουμε εύσημα για την ωραία παράσταση που μακάρι να είναι απαρχή κι όχι παρένθεση.
