Αν ο Άμραμπατ είχε μπει νωρίτερα θα τους είχε ξεπατώσει

Ο Στήβεν Αβραμίδης γράφει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο στο dailytripes σε συνεργασία με το AEK24HOURS για το πως η ΑΕΚ κατάφερε να κερδίσει τον Παναθηναϊκό και να πατήσει κορυφή στην 6η αγωνιστική του πρωταθλήματος.

Πολύ ανάμεικτα συναισθήματα μου πρόσφερε αυτό το παιχνίδι. Πριν φτάσω σε αυτά, θα ήθελα να πω ότι ήμουν σίγουρος ότι η ΑΕΚ δεν θα κερδίσει. Κι όχι μόνο αυτό. Ήμουν σίγουρος ότι θα χάσουμε. Αυτή είναι η ειλικρίνεια μου και την καταθέτω στον βωμό οποιασδήποτε κρίσης. Τα πράματα άρχισα να τα βλέπω χειρότερα μέσα στο γήπεδο, όταν άναψαν τα καπνογόνα, που πρακτικά σημαίνει ότι με τον ΠΑΟΚ θα παίξουμε χωρίς φιλάθλους. Που κι αυτό δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει ότι δεν θα πάω στο γήπεδο.

Στο παιχνίδι τώρα. Ήταν μία σούπα σαν θέαμα κι ένα παιχνίδι που πραγματικά ήθελες να μην το βλέπεις. Ούτε ήξερες τι ζήταγε ο κάθε προπονητής από την ομάδα του. Θες να κάνω λάθος; Ας το κάνω. Οι δυό προπονητές λοιπόν, θέλανε να είναι προσεκτικοί. Κυρίως αμυντικά. Θες να το πεις τακτική; Πες το. Δεν αλλάζει την εικόνα του τί είδαμε στο γήπεδο. Ντέρμπυ, θα πεις. Εντάξει, βολέψου πίσω από τα κλισέ.

Η ΑΕΚ με κανονικό και λογικό σχήμα μπήκε στο γήπεδο, όμως δεν μπορούσε να διασπάσει την αμυντική θωράκιση του αντιπάλου. Είναι αλήθεια ότι προσπάθησε, ενώ η αλογοτροφή πιο πολύ έψαχνε κάποια αντεπίθεση και κυρίως να εκμεταλλευτεί το mis match του Βίντα με τον παικταρά Ιωαννίδη. Αυτά ήταν περίπου μέχρι την μέση του πρώτου μέρους, που υπήρξαν προσωπικές μονομαχίες και μια περίεργη διαιτησία, που προστάτευε για τα ίδια μαρκαρίσματα, πιο πολύ τον αντίπαλο. Εν πάση περιπτώσει, χωρίς να θαμπώσουμε, ευτυχήσαμε να προηγηθούμε με την πρώτη σωστή σέντρα του Ρότα, που πήγε συστημένη στο κεφάλι του Πιερό.

Αυτό λοιπόν το γκολ, μου δημιούργησε το πρώτο συναίσθημα. Χαρά είναι η λέξη αλλά και ταυτόχρονα αγωνία. Γιατί να μην το πάρουμε; Κι αυτό άρχισε να παίζει και η ομάδα. Σαν να φοβόταν ή σαν να περίμενε αμυνόμενη πολύ σωστά και με αλληλοκαλύψεις και με μπόλικα τρεξίματα στο κέντρο. Σαν να έψαχνε εκείνη το λάθος του αντιπάλου ή κάποια αντεπίθεση. Που την βρήκε με τον mvp, που ήταν ο Πιερό, αλλά αυτός ούτε κατάλαβε πού ήταν για να σφραγίσει το παιχνίδι. Δεν βαριέσαι. Έχω πει, για τον Λουκάκου των φτωχών ή το κράμα Πίου και Φουρτάδο. Όμως έκανε πολλά πράματα.

Όπως έκανε κι ο Πινέδα αλλά φυσικά κι ο Ρότα, μαζί με τον Κάλενς. Αν μπούμε και στο κομμάτι της τακτικής , θα μπορούσα να μιλήσω και για τον Περέιρα, που ήταν ένας αθόρυβος ήρωας θυσιάζοντας την παρουσία του με την εξουδετέρωση του αντίπαλου Μαροκινού. Όμως όταν η ομάδα πηγαίνει σε τακτική, θα ήταν αμαρτία να ξεχωρίζω. Κάτι που αξίζει για τον Πήλιο. Η ομάδα είχε αυτό το πλάνο, που θύμισε ΑΕΚ παλαιάς κοπής. Έχω μικρότερο budget, άρα φοβάμαι, προσέχω, δίνω την κατοχή της μπάλας κι εκμεταλλεύομαι τις κακές επιλογές που έχει ο αντίπαλος προπονητής στα χαφ και στα εξτρέμ του. Έχει Ευρώπη μπροστά του…

Να μην λέμε πολλά όμως. Το να πηγαίνεις σίγουρος ότι θα χάσεις και να βγαίνεις νικητής, είναι συναίσθημα σημαντικό. Φυσικά εφήμερο αλλά δεν βαριέσαι. Και τι είναι ο άνθρωπος !!! Τι θα γίνει μεθαύριο, κανείς δεν ξέρει, αλλά κανείς ποδοσφαιρικά λογικός δεν μπορεί να πει ότι η ΑΕΚ είναι φόβητρο. Θες να έχει γίνει κυνική και δεν το έχουμε καταλάβει; Μακάρι, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Αυτό που βλέπω είναι τον Μάνταλο να μπαίνει, τον Μήτογλου για θωράκιση της άμυνας και τον Άμραμπαντ, που αν είχε μπει νωρίτερα, θα τους είχε ξεπατώσει.

Όμως συγχαρητήρια για τη νίκη και μούτζες σε μένα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, η ΑΕΚ να πηγαίνει καλά, κι εγώ να πέφτω έξω. Η ΑΕΚ πλέον είναι πρώτη.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ