Η ΑΕΚ ήταν μακράν καλύτερη, αλλά δεν μπορεί να ξεπερνάει και τα αριθμητικά μειονεκτήματα που προκάλεσε ο προπονητής της

Μια καλή ενδεκάδα κατέβηκε με δεδομένη την κόπωση του Τσούμπερ και του Πινέδα. Ταυτόχρονα μια πολλή καλή ΑΕΚ εμφανίστηκε στο γήπεδο σε επίπεδο τρεξίματος και επιθετικού πρεσαρίσματος. Και πράγματι έκλεισε τον Άρη στο δικό του μισό στο γήπεδο κι άρχισε να προσφέρει θέαμα, τελικές και κόρνερ.

Ήταν η θαυμάσια παρουσία του Γιόνσον στον χώρο του κέντρου καθώς και η ταχύτητα του Λιούμπισιτς, που είχαν αναγκάσει τον αντίπαλο να μην μπορεί να καταστρώσει επιθέσεις. Κι όλο αυτό το κυριαρχικό παιχνίδι δικαιώθηκε κάπου εκεί στο τέταρτο με ένα γκολ από πέναλτυ του Άμραμπαντ, που το χτύπησε ο ίδιος.

Μετά κάπως κόπηκε ο ρυθμός χωρίς όμως να υπάρχουν ιδιαίτερες απειλές από την ομάδα του Μάντζιου. Φαινόταν όμως πάλι αυτό που είδαμε και την Τετάρτη. Μια χαλάρωση, μια επιπολαιότητα και μια προχειράδα. Χωρίς όμως να χάσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Απλά ο Άρης επειδή δεν έβγαζε η ομάδα την σπιρτάδα και την ένταση της αρχής, ανέβηκε κάποια μέτρα και χρησιμοποιώντας την ταχύτητα του Φετφατζίδη, κατόρθωσε να ισοφαρίσει ενώ εμείς δεν είχαμε μπορέσει να σκοράρουμε δεύτερη φορά, παρότι υπήρξαν οι τελικές.

Δεν μπορούμε να έχουμε κάποια παράπονα. Πήγε η ομάδα σε διαχείριση και απλά δεν της βγήκε. Δεν υπήρξαν κάποια σοβαρά παράπονα για υστέρηση εκτός ίσως του Ελίασον, που κι αυτός χρειάζεται κάποιες ανάσες αλλά και του Ρότα σε φάσεις που θα μπορούσε να σερβίρει καλύτερα. Αν ρίξεις μια ματιά στην στατιστική, δεν θα βρεις κάτι μεμπτό. Φυσικά η εικόνα χάλασε με την ισοφάριση αλλά έτσι είναι η μπάλα. Κι έχουμε την ελπίδα και την πίστη ότι θα βελτιωθεί το θέμα του σκορ στο δεύτερο μέρος.

Το τι είδαμε στο δεύτερο μέρος είναι πολύ δύσκολο να το πιάσει η ποδοσφαιρική λογική. Ο Άρης αιφνιδίασε χωρίς κάποιο λόγο και ξεκίνησε η ΑΕΚ να κυνηγάει. Άλλοτε ορθολογικά κι άλλοτε με εκνευρισμό. Έκανε κι ο Αλμέιδα τις αλλαγές του για να βοηθήσει και θα μπορούσα να πω ότι οι πρώτες ήταν ψιλοσωστές. Ο Άμραμπαντ ήταν τραυματίας, δεν έχεις περιθώρια. Δυστυχώς μπήκε ο Πισάρο, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν εκνευριστικός. Ο παίκτης αυτός απλά δεν κάνει.

Όμως η είσοδος του Πινέδα είχε φέρει φως και καλύτερη ανάπτυξη. Τα πράγματα τακτοποιήθηκαν με την ισοφάριση του Βίντα, ενώ η ανατροπή είχε γίνει σε μια επιθετική ανάπτυξη για σεμινάριο και γκολ του Πόνσε. Και τα πράματα άρχισαν να φαίνονται καλύτερα όταν η ομάδα συνέχιζε με δεύτερο αμυντικό χαφ στην θέση του αρνητικότατου εδώ και καιρό Ελίασον – ούτε με ενδιαφέρει τι γράφεται – αλλά ο Τσούμπερ στο κλείδωμα του αποτελέσματος έχασε το άχαστο…

Και καλά αυτό. Ο Αραούχο τι δουλειά είχε στο γήπεδο; Να πρεσάρει στο κέντρο θα μου πεις. Ρε φίλε, τις προπονήσεις για ποιό λόγο τις κάνεις; Εκεί, πρεσάρει; Η ΑΕΚ κατέληξε να παίζει με 9 παίκτες και φυσικά θα μπορούσε να φύγει νικήτρια αλλά την χτύπησε και η γκαντεμιά. Απόκρουση του Γιόνσον και η μπάλα να βρίσκει στο χέρι του Βίντα; Ούτε εκούσιο ούτε τίποτα. Φυσικά αυτός είναι ο κανονισμός. Ε αυτό είναι και το τελικό σκορ και αυτή είναι η δεύτερη θέση. Σε ματσάρα βάσει των γκολ και της διακύμανσης του σκορ.

Όμως καθόλου δίκαιο. Διότι η ΑΕΚ ήταν μακράν καλύτερη σε όλα τα σημεία μέσα στο γήπεδο. Σε κατοχή μπάλας, σε τελικές, σε στατικές φάσεις. Όμως δεν μπορεί η ομάδα αυτή, με συγκεκριμένες απουσίες και σήμερα, να ξεπερνάει και τα αριθμητικά μειονεκτήματα που προκάλεσε ο προπονητής της με την συμμετοχή πρώην παικτών. Και να καταλήγεις σε ισοπαλία με τον Άρη του σούπερ rotation, να τρως τρία γκολ. Είναι πολλά, όπως πολλά ήταν και τα δύο με τα Γιάννινα, που προειδοποίησαν κι αυτά. Και σκας ρε φίλε..Και σκας. Και δικαίως σε διαολοστέλνουν άνθρωποι με πιο κρύο αίμα…