Μπορούμε να πλακώσουμε τα “αν” αλλά στα ίδια συμπεράσματα θα καταλήξουμε
Μπόλικοι τραυματισμοί, και κάποια ανετοιμότητα παικτών μαζί με την τιμωρία του Γκατσίνοβιτς, έφεραν τον Αλμέιδα να κατεβάζει μια υποχρεωτική ενδεκάδα. Μια ενδεκάδα όμως που είχε σαν στόχο στην πορεία του αγώνα κάπως να αλλάξει και να κυνηγήσει ό,τι θα μπορούσε. τα πειράματα κυρίως ήταν η τοποθέτηση του Μάνταλου στο κέντρο καθώς και του Άμραμπαντ στα αριστερά.
Η ομάδα μας ξεκίνησε με αρκετό θράσος μπροστά και στο κέντρο, αλλά με μπόλικο φόβο στην άμυνα. Και βρέθηκε αρκετά γρήγορα να τρώει ένα γκολ αλλά επίσης αρκετά γρήγορα να ισοφαρίζει. Ήταν ακόμα πολύ νωρίς και κανείς δεν είχε επικρατήσει στο γήπεδο. Όμως φαινόντουσαν στη συνέχεια τα στοιχεία που έκριναν το σκορ του πρώτου μέρους.
Ο Άγιαξ ήταν πολύ πιο δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις ψηλές μπαλιές λόγω ύψους, αλλά και πολύ πιο σίγουρος στις μεταβιβάσεις του. Μάλιστα διόρθωσε τον τρόπο με τον οποίο έφαγε την ισοφάριση : Απλά ανέβασε λίγο την άμυνα του κι έτσι δημιούργησε μια υπεραριθμία στον ζωτικό χώρο λίγο πριν την σέντρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργεί κανονικές επιθέσεις με συνεχή ξεμαρκαρίσματα και να βρίσκει τις τρύπες μας στην περιοχή μας. Γίνανε πράματα, όχι τόσο επικίνδυνα μεν αλλά αρκετά για να φάμε δεύτερο γκολ και να κιτρινισθεί το κεντρικό μας δίδυμο.
Εμείς σαν επίθεση, δεν μπορώ να πω ότι πήγαμε άσχημα. Κάναμε καλές προσπάθειες – οι δύο ήταν τελικές – αλλά αυτό που εγώ νομίζω ότι έλειψε, ήταν η ταχύτητα στην σκέψη και στην εκτέλεση. Ειδικά όταν μαρκαρίστηκε πολύ καλά ο Μάνταλος και ο Ελίασον, που μάλλον ήταν οι πιο δραστήριοι για την οργάνωση. Φυσικά ήταν καλός κι ο Γκαρσία, όπως και ο Μουκουντί. Πάντως το έβλεπες ότι ο αντίπαλος ήταν μια δουλεμένη ομάδα με ταχύτητα, εκμετάλλευση όλων των χώρων του γηπέδου, αλλά κυριότερα, πολύ πιο γεμάτη σε ταχυδύναμη. Κι έτσι έμεινα ευχαριστημένος με το πλάνο του Αλμέιδα και με την διάθεση να καταναλώσουν όσες δυνάμεις είχαν οι παίκτες μας, χωρίς κάποιο φόβο. Φυσικά δεν μου άρεσε το σκορ αλλά ήταν δίκαιο. Μπορούμε φυσικά να πλακώσουμε τα ” αν “. Όποιος θέλει, τα πλακώνει αλλά στα ίδια συμπεράσματα μάλλον θα καταλήξει.
Τα οποία συμπεράσματα φυσικά φάνηκαν στο δεύτερο μέρος, εκεί που πάντα επικρατεί η λογική του ποδοσφαίρου. Η νομοτέλεια που λένε και οι φιλοσοφημένοι. Διότι μπορεί να φάνηκε ότι η ΑΕΚ μπήκε αποφασιστικά αλλά είναι αυτό που λένε, το μεν πνεύμα πρόθυμον το δε σώμα ασθενές. Διότι όλα αυτά τα λάθη τα οποία έκανε, μάλλον ήταν προϊόν εξασθένησης των φυσικών δυνάμεων. Κι αυτό το λέω διότι σε πολλά χρονικά διαστήματα, φαινόντουσαν κάποιοι παίκτες μας ότι δεν υστερούσαν. Ας πούμε, ο κορυφαίος Μάνταλος. Ο Ρότα που έτρεξε δεκάδες ναυτικά μίλια. Ο Χατζησαφί, που πάταγε πολύ σωστά. Ο Τσούπερ, που κι αυτός ό,τι μπορούσε έδωσε. Φυσικά οι προαναφερθέντες Σιμάνσκι και Ελίασον.
Δηλαδή, τι έγινε τελικά; Μόνο ο μηδενικός Άμραμπαντ ( αυτός ξεκίνησε το λάθος στο δεύτερο γκολ ), κι ο Αθανασιάσης φταίξανε; Όχι αγαπητοί. Έπαιξε μια ελληνική ομάδα απέναντι σε μια ολλανδική. Ήταν διαφορά κλάσης σε φυσική κατάσταση, σε δύναμη αλλά κύρια στο πού και πώς πατάμε στο γήπεδο. Και θα μπορούσε το σκορ να ήταν τριπλάσιο αν ο απαλλαγμένος από το άγχος και την υποχρέωση πρόκρισης Αθανασιάδης δεν έσωζε δυό τρία σίγουρα γκολ. Σε ένα παιχνίδι που ούτως ή άλλως ήταν πολύ δύσκολο, σε έναν όμιλο ψηλού επιπέδου, χωρίς Πινέδα αφού φρόντισε στην προπόνηση ο Μουκουντί αλλά κύρια χωρίς τον αντικαταστάτη του. Είπαμε, κορυφαίος ο Μάνταλος αλλά πόσο πιο πάνω από το ταβάνι του να πάει;
Και γκρίνια δεν χρειάζεται. Η ΑΕΚ έκανε μια πολλή καλή παρουσία συνολικά στον όμιλο και την απολαύσαμε σαν προσπάθεια. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν και κανένα ” αν “. Αν το είχε βάλει ο Γιόνσον με τον Άγιαξ, αν το είχε πιάσει ο Αθανασιάδης κι αν είχαμε τον Γκαρσία. Είδαμε μια αγωνιστικότητα και μια τίμια προσπάθεια με όσα όπλα είχαμε. Δεν μετρήσαμε σωστά τις δυνάμεις μας για το europa league. Όμως ο Αλμέιδα έφερε στο προσκήνιο όλα τα χαρακτηριστικά που μας αρέσουν. Κι ένδεκα να έχουν μείνει, δεν θα ταμπουρωθεί αλλά θα πάει για να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο. Φαντάσου να είχε και παίκτες δηλαδή για την Ευρώπη…
Υγ1. Τον Άγιαξ τον είδα πολύ λίγο για το όνομα του.
Υγ2. Παίκτης Άμραμπαντ δεν υπάρχει πλέον. Η βραδύτητα του και το ελαφρόμυαλο που έχει, τον καθιστούν μίνιμουμ επικίνδυνο.
Υγ3. Σήμερα πρέπει να είδαμε την χειρότερη εμφάνιση του Βίντα, από τον οποίον υπάρχουν απαιτήσεις.
