Δεν μιλάμε για ομαδάρα, αλλά για αποτελεσματάρα

Ντερμπάρα, που εγώ το περιμένω με μεγάλη περιέργεια. Θέλω ρε παιδί μου να δω πόσο πιστεύει η ομάδα μας σε διάκριση. Πόσο δούλεψε τα λάθη της ομάδας και τα δικά του, ο προπονητής. Θέλω να δω ένα καλό θέαμα. Πολλά θέλω σε ένα δύσκολο παιχνίδι, που όμως μπορεί και να μην κρίνει τίποτα αφού βαθμολογικά μόνο τρεις βαθμούς δίνει. Μια ψυχολογία όμως την διαμορφώνει.

Η ΑΕΚ λοιπόν, κατέβηκε με το σύστημα των δύο αμυντικών χαφ, χωρίς Μήτογλου και χωρίς σέντερ φορ. Έξω ο ντεφορμέ Ρότα κι έξω ο Μουκουντί λόγω τραυματισμού. Στον γνωστό ρόμβο. Σε ένα καταπληκτικό γήπεδο, φίσκα και με τρελό παλμό.

Τι είδαμε στο πρώτο ημιχρόνιο; Μια μπούρδα και μισή σε σχέση με θέαμα, ρυθμό κι οργάνωση. Επίσης είδαμε τον ΠΑΟΚ πιο δυνατό στις προσωπικές μονομαχίες, όπως επίσης είδαμε την ΑΕΚ να είναι νωθρή και άτολμη και να μην έχει καθόλου επίθεση. Είδαμε όμως κι ένα γκολ μας το οποίο ακυρώθηκε εντελώς αναίτια και το οποίο σκιαγράφησε την έκβαση του σκορ αλλά κι ενίσχυσε την δειλία των παικτών μας.

Φυσικά είδαμε κι άλλα. Είδαμε τον Τζαβέλα να είναι ο κορυφαίος μας παίκτης και τον Γιόνσον να είναι ο χειρότερος με διαφορά. Είδαμε ότι ψάξαμε ανάπτυξη με βαθιές μπαλιές που πράγματι δημιουργούσαν έναν πανικό στο κεντρικό δίδυμο του ΠΑΟΚ, αλλά δεν είχαν αποτέλεσμα. Πάντα κάτι έλειπε από την τελική πάσα ή την τελική προσπάθεια.

Σε ένα ντέρμπι που είχε ένταση κι αρκετά σκληρά μαρκαρίσματα. Που δεν είχε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική πέραν της εκατέρωθεν αλληλοεξόντωσης. Που δεν είχε κάποιο ξεκάθαρο πλάνο επιθετικής ανάπτυξης, σαν να περίμενε ο ένας το λάθος του άλλου. Φυσικά ο Αλμέιδα την είχε πιο καλά οχυρωμένη την ΑΕΚ αμυντικά, αλλά φαινόταν από ένα σημείο και μετά ότι υστερούσε στο κράτημα της μπάλας στο κέντρο, όπως και στην έμπνευση κάποιου χαφ για κάποια κάθετη. Η αίσθηση που μου άφησε το πρώτο μέρος είναι ότι η ομάδα μας χρειαζόταν κάποιες αλλαγές πιο πολύ προς την πλευρά της τέχνης.

Κι έγινε ρε παιδιά. Αυτό που φωνάζω. Τι θέλεις αγόρι μου τα δύο αμυντικά χαφ; Έξω λοιπόν ο Γιόνσον και μέσα ο Γκαρσία. Όχι ότι έκανε κάτι, αλλά αποκτάει άλλη δύναμη ο άξονας με κάποιο οχτάρι, που έλαχε σήμερα να είναι ο Πινέδα. Είπαμε οι εμμονές να φύγουν. Και μαζί με αυτές να έρθουν τα αποτελέσματα. Που είναι και το πιο σημαντικό. Φαινόταν λοιπόν, παρότι ξαναλέω ο Γκαρσία ήταν αλλού γι’ άλλού, ότι η ΑΕΚ πάταγε καλύτερα στο γήπεδο.

Χωρίς δάφνες, χωρίς θέαμα, χωρίς ρυθμό. Ήταν ένα ντέρμπι, που εδαφικά είχε την μπάλα ο αντίπαλος, όμως μύριζες μια μεγαλύτερη σιγουριά. Μύριζες έναν άλλο αέρα. Βλέπεις δίπλα στον κορυφαίο Τζαβέλα, είχε έρθει ο πολεμιστής Βίντα, είχε έρθει ο πολυτιμότατος Χατζησαφί, ενώ κι ο Πινέδα που ήταν παντού, έδινε την θέση του στον Μάνταλο, αφηνόταν πλέον η περσινή παθητικότητα. Δεν χρειάστηκε πολύ.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΣΙΣΤ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΛΟΥ ΕΦΕΡΕ ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΓΚΟΛΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΑΟΥΧΟ.

Και μετά; Μετά, τέζα η Τούμπα. Απλά πράματα. Η ΑΕΚ πήγε, έβαλε τρία γκολ, της μέτρησαν ένα και κέρδισε τον ΠΑΟΚ και τον ανεκδιήγητο διαιτητή, που κιτρίνισε όλη την ομάδα μας. Μιλάμε ότι ο Σαββίδης να σφύραγε κρατώντας και το όπλο του, δεν θα είχε βγάλει τόσες κάρτες. Φυσικά χρειάστηκαν κι άλλες παράπλευρες δυνάμεις για το διπλό. Το διπλό τίτλου. Δεν θα τις πούμε τώρα, αλλά τις είδαμε στις αλλαγές του Λουτσέσκου, όσο κι αν φάνηκε ότι ο ΠΑΟΚ πίεσε μετά το γκολ μας.

Στα αγωνιστικά τώρα, δεν μπορούμε και να ψάχνουμε πολλά. Σήμερα η ΑΕΚ έπαιξε για το αποτέλεσμα και δεν έθελξε με την απόδοση της. Όμως επιτέλους ανταπεξήλθε σε ένα ντέρμπι. Με πάμπολλα λάθη και χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση. Δεν θα ασχοληθώ με αυτά, αφού πλέον ζούμε σε μια κατηφόρα αποτελεσμάτων. Και μιλάμε για τεράστιο αποτέλεσμα, όπως κι αν το δεις. Κι αποτέλεσμα που συνδυαζόμενο με αυτό της αλογοτροφής, σου δίνει ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Και τελειώνω εδώ με τα ψυχολογικά.

Αυτά, αν δουλευτούν λιγάκι, μπορούν να εμφανίσουν κι αγωνιστικά οφέλη. Να σκεφτούμε δηλαδή, τι λείπει. Να το ψάξουμε για του χρόνου που θα υπάρχει Ευρώπη. Να δούμε γιατί δεν υπάρχει καθαρό μυαλό στην τελική πάσα. Να δούμε πώς πρέπει να κυριαρχούμε στο κέντρο. Να εξετάσουμε γιατί στην Ελλάδα θεωρείται παίκτης κάποιος Κωσταντέλιας, που είχε βάλει ένα τυχαίο γκολ στην ήττα μας. Και που έγινε θέμα ολόκληρο. Όχι ο παίκτης. Η ατολμία μας. Ο παίκτης στο κέντρο που σίγουρα λείπει.

Διότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σπουδαίο παιχνίδι απέναντι σε έναν αντίπαλο, που αν το δεις καθαρά, δεν ήταν φόβητρο. Κάποιες βαθειές μπαλιές δημιουργούσαν πανικό. Κάποιες πλαγιοκοπήσεις στο δεύτερο μέρος, που άλλαξε η ανάπτυξη, έφερναν παίκτες μας συνεχώς στην περιοχή του. Ωραία. Εκεί τι κάνεις; Μέχρι εκεί πας; Δεν γίνεται έτσι. Εκεί πας κι εκτελείς. Όπως επίσης, μπαίνεις στην καταπληκτική Τούμπα και παίζεις μπάλα. Τους πείθεις και παίρνεις χειροκρότημα. Και τελειώνεις.

Διότι μετά από τέτοια νίκη, θα έπρεπε να μιλάμε για ομαδάρα. Όμως εδώ ξέρουμε μπάλα και δεν είμαστε life style. Δεν μιλάμε για ομαδάρα λοιπόν σήμερα, όμως μιλάμε για αποτελεσματάρα. Και γι αυτό πρέπει να πανηγυρίσουμε και να δώσουμε τα συγχαρητήρια μας. Και να συνεχίσουν την δουλειά τα παιδιά κι ο Αλμέιδα, αφού τα διορθώματα είναι πιο πολύ ψυχολογικά παρά τόσο πολύ ικανοτήτων. Βάμος.