Η ΑΕΚ μας έκανε ένα καλό δώρο και τώρα ετοιμαζόμαστε για τον Ολυμπιακό
Γνωστό το σύστημα, ψιλοάγνωστοι οι συμμετέχοντες. Λογικά πράματα αφού θα έπρεπε να γίνει και διαχείριση εν όψει Κυριακής. Πάντως η ενδεκάδα που παρέταξε ο Αλμέιδα, ήταν πολλή λογική και απόλυτα ισορροπημένη.
Κι είδαμε ένα μάλλον αργό πρώτο ημιχρόνιο, με την ΑΕΚ να έχει την κατοχή της μπάλας και τον Ατρόμητο να αμύνεται μαζικά. Να έχουμε πλήρη κατοχή του κέντρου και να ξεδιπλώνουμε επιθέσεις από τα άκρα αλλά κι από τον άξονα, ενώ πίσω να μην έχουμε απειληθεί καθόλου. Κύριοι εκφραστές σε αυτήν την προσπάθεια ήταν ο Σιντιμπέ από τα δεξιά, κι ο Γκατσίνοβιτς μαζί με τον Χατζησαφί από τα αριστερά. Αυτοί μαζί με τον Γιόνσον, θεωρώ ότι ήταν οι καλύτεροι μας παίκτες.
Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε από το ημιχρόνιο αυτό, ήταν το φανταστικό πρεσάρισμα μας σε όλο το γήπεδο, που απέδωσε ένα γκολ του τέως παίκτη Τσούμπερ αλλά και δ;yo δοκάρια. Δεν μπορούμε να έχουμε κάποιο παράπονο, αφού η ΑΕΚ είχε επιλέξει να έχει κι ένα κάλμα ρυθμό και να πάει πιο πολύ σε σίγουρο και κοντρολαρισμένο παίξιμο. Να δείξει για άλλη μία φορά ότι είναι δουλεμένη σαν ομάδα κι ότι έχει μεγάλη επάρκεια σε ρόστερ.
Το δεύτερο ημιχρόνιο ήταν πλήρως απογοητευτικό. Τόσο σε ρυθμό όσο και σε θέαμα. Κι αν αυτά δεν αρκούν, απλά θα πω ότι η ΑΕΚ έριξε τόσο πολύ την ένταση και την διάθεση της, που πραγματικά στο τέλος κινδύνεψε. Ο Ατρόμητος με εντελώς άλλη επίθεση, βγήκε στην πλάτη μας κι έκανε τρεις τελικές που από τύχη δεν άλλαξαν το σκορ. Ήταν τελικές σωστές τις οποίες ούτε ο Αθανασιάδης θα μπορούσε να αποτρέψει.
Έβλεπα την ομάδα μας να χαλάει όλη την κακή εντύπωση που άφησε στο πρώτο μέρος. Τόσο στην ταχύτητα , όσο και στην νωθρότητα που έβγαλε από πολύ νωρίς και χωρίς να έχει κλειδωμένο το παιχνίδι. Στα αβίαστα λάθη, στην επιπολαιότητα και στο μπλαζέ υφάκι, ειδικά προς το τέλος του αγώνα, όταν και δεν θα είχε χρόνο για να ξαναπροηγηθεί.
Και η εντύπωση μου αυτή επιτείνεται διότι, αν και καθυστερημένα, ο Αλμέιδα είχε κάνει τις αλλαγές του, βγάζοντας έξω τους τραγικούς Τσούμπερ και Ελίασον. Κι αυτοί που μπήκαν είχαν μπροστά τους ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα ( στο 70 μπήκαν ) για να μπορέσουν να μην μας αγχώσουν. Δεν το έκαναν ενώ άφησαν τους υπόλοιπους να πελαγοδρομούν, έρμαια πια και της κούρασης αλλά και της σκέψης τους για την Κυριακή. Καιρό είχα να πω ουφ για την τελική θετική κατάληξη.
Και να τα λέμε όλα. Στην ουσία η ΑΕΚ έκανε μία τελική της προκοπής (η κεφαλιά του Αραούχο), κι έφαγε τρεις, ενώ φυσικά έχασε την μάχη στο κέντρο αφού κανείς δεν κατάλαβε γιατί έμεινε μέσα ο Σιμάνσκι και βγήκε ο Γιόνσον. Κι έχασε όλη την συνοχή της ενώ έβγαλε μια απίστευτη επιπολαιότητα σε όποιες αντεπιθέσεις επιχείρησε με πολύ γήπεδο άδειο στην διάθεση της. Όχι και να πούμε ότι ήταν καλή η εικόνα επειδή έλειπε ο Γκαρσία. Έλεος κάπου.
Συγχαρητήρια όμως θα δώσουμε. Μαζί με τα χρόνια πολλά στον Μελισσανίδη, που η βαθμολογία τον βρίσκει με ένα καλό δώρο. Όπως βρίσκει κι εμάς που ετοιμάζουμε άλλο ένα πάρτι την Κυριακή. Και μακάρι να αποζημιωθούμε και μακάρι η ομάδα να μην ήταν κουρασμένη αλλά απλώς να κράτησε τις δυνάμεις της για τον χάπια.
