Η αποφασιστικότητα και η διάθεση να τελειώσεις έναν αντίπαλο που ήταν πιο πολύ παθητικός, δεν μαθαίνεται στην προπόνηση

4-2-3-1 και σήμερα η ομάδα μας. Που είχε όμως και ένα επιπλέον αντίπαλο στο γήπεδο : Τον ανεκδιήγητο διαιτητή, κυρίως σε περιπτώσεις φάουλ υπέρ μας. Και κύρια του Μάνταλου. Αυτό ισορροπήθηκε από την πολύ καλή εμφάνιση μας, που ήταν γεμάτη. Πολύ γεμάτη. Από πάθος, από τρέξιμο, από πρεσάρισμα, από αλληλοκάλυψη κι από γέμισμα των χώρων. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ΑΕΚ με μια μεταμόρφωση σαφέστατα προς το καλύτερο.

Φυσικά πάλι δεχτήκαμε ένα πάμφθηνο γκολ και μάλιστα πολύ νωρίς. Όμως η ομάδα είχε την καθαρή σκέψη και την ψυχολογία να το χαρακτηρίσει τυχαίο. Διότι πράγματι ο αντίπαλος ήταν της πολύ πλάκας. Να θυμάμαι δυό τελικές έναντι τουλάχιστον οκτώ δικών μας, εκ των οποίων τρεις ήταν ευκαιρίες κλασσικές για γκολ. Όλα αυτά αποτέλεσμα της πίστης αλλά και της κατοχής της μπάλας καθώς και στα πολύ γρήγορα μαρκαρίσματα που δείχναμε στην διάθεση για κάποια αντεπίθεση της αλογοτροφής.

Τα εγγενή προβλήματα μας, κυρίως στο κατέβασμα της μπάλας από τον χώρο του κέντρου, υπήρχαν, αλλά ήταν τόση η αγωνιστική διάθεση και το ανεβοκατέβασμα των πλάγιων μπακ μας, που υποχρέωσαν τον αντίπαλο σε ρόλο παθητικό να παίζει την μπάλα μπροστά από την εστία του. Σε μια τακτική επίθεση μας, κερδήθηκε και το πέναλτυ με το οποίο και ισοφαρίσαμε, ρίχνοντας την πλάστιγγα πιο πολύ στην μεριά της δικαιοσύνης. Αυτό το λέω διότι αν η ΑΕΚ ήταν πιο αποφασιστική, δεν θα συμβιβαζόταν με αυτό το αποτέλεσμα για το πρώτο μέρος, που είχε ρυθμό και μας έδωσε ένα πολύ ευχάριστο θέαμα. Και θύμισε παλιά ΑΕΚ, που κέρδιζε και την διαιτησία μέσα σε ένα γήπεδο τρούμπα, τίγκα στα φασιστοειδή, που θυμούνται ακόμα την Τουρκία, λες και οι μάνες τους δεν φάγανε τουρκική πούτσα.

Το δεύτερο μέρος ήταν καταπληκτικό σε ρυθμό και θέαμα, κι ας μην είχε σχεδόν καθόλου τελικές. Οι δυό ομάδες ψάξανε τη νίκη με τα όπλα που είχαν είτε στο γήπεδο είτε στον πάγκο. Εδώ να πούμε οτι ο Οφρυδόπουλος έκανε πολύ σωστές αλλαγές και μας έδειξε μια ομάδα που ήξερε πώς να αμυνθεί, πώς να αντεπιτεθεί και πώς να επιτεθεί τακτικά. Και με μια κατοχή μοιρασμένη, μας φανέρωσε μια ΑΕΚ πολύ σωστή, πολύ μεθοδική και τολμώ να πω οτι ήταν το αφεντικό του αγώνα. Ένα μικρό κλικ ήθελε κι όλο αυτό συνοψίζεται στην έλλειψη ενός χαφ.

Το θέμα είναι οτι μετά από πολύ καιρό, είχαμε δυσκολία να ξεχωρίσουμε κάποιον. Ήταν όλοι πολύ διαβασμένοι στον ρόλο τους και κατέθεσαν όση δύναμη είχαν. Αν πρέπει να πω κάποιους, θα μιλήσω για τον Άμραμπαντ, τον Αραούχο, τον Χατζησαφί και τον Μοχαμαντί. Αυτοί ήταν τα κλειδιά της ισορροπίας μας τόσο αμυντικά όσο και δημιουργικά. Η αποφασιστικότητα και η διάθεση να τελειώσεις έναν αντίπαλο που ήταν πιο πολύ παθητικός, δεν μαθαίνεται στην προπόνηση. Και πόσες έχει κάνει κι ο άμοιρος Οφρυδόπουλος;

Μην λέμε όμως πολλά. Αυτός ήταν ο στόχος της ομάδας σήμερα και σίγουρα δεν μπορεί να είναι δυσαρεστημένη. Αν ήξεραν οτι ο αντίπαλος ήταν και είναι πράγματι της πλάκας – μια αλλαγή φανέλας θα τους έπειθε – θα είχαν βάλει και τρία και τέσσερα γκολ, όσα δικαιούνταν βάσει της προσπάθειας τους, βάσει της στατιστικής και βάσει της χοντρά αντιαεκτζήδικης διαιτησίας που είχαμε απέναντι σε παίκτες θεατρίνους και μισοριξιές.

Ήταν μια καταπληκτική ΑΕΚ, σωστά τοποθετημένη στο γήπεδο και με ολόσωστο προσανατολισμό. Τόσο σε κόντρα επίθεση όσο και σε έλεγχο του ρυθμού. Θαυμάσια στο επιθετικό πρεσάρισμα και άριστα δομημένη στην αμυντική της αντίδραση. Που κατάπιε το γήπεδο και τον αντίπαλο. Και που κράτησε την ηρεμία της εν όψει συνέχειας, που μας κάνει να αισιοδοξούμε ειδικά μετά και την προσθήκη του χαφ από την Πολωνία. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Με την προσωρινότητα ζει όλος ο κόσμος, έτσι θα πορευτούμε κι εμείς. Συγχαρητήρια στον Σωκράτη και σε όλα τα παιδιά. Νομίζω οτι η αναγέννηση στα μπαράζ θα γίνει πολύ ποιο ορατή στην συνέχεια.