Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος της ΑΕΚ
Η οικογένεια της ΑΕΚ, αλλά και η ελληνική αθλητική κοινωνία, θρηνούν. Όχι κάποιον τυχαίο, αλλά κάποιον σπουδαίο και άκρως επιδραστικό… Για τον ίδιο το Δημήτρη Χατζηχρήστο ως φυσική παρουσία ας μιλήσουν αυτοί που τον γνώρισαν, αυτοί που είχαν την τύχη να πάρουν γεύση από το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Εγώ μπορώ να μιλάω για ΑΕΚ, άρα και για τον Δημήτρη Χατζηχρήστο της ΑΕΚ…
Και σίγουρα μπορώ να μιλήσω για όσα συγκινητικά και αξέχαστα είδα στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας το πρωί του Σαββάτου. Γιατί το ξέρουμε καλά, και θα το μάθουν και αυτοί που ευτυχώς ακόμα δεν το γνώρισαν, ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Είναι, όμως, και μία ευκαιρία για δίκαιες αποτιμήσεις, για ουσιαστικές εμβαθύνσεις, για θορυβώδεις σιωπές, για ανάδειξη του μεγαλείου του Ανθρώπου και των ανθρώπων, για πολύμορφη έκφραση τιμής, αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης.
Η ΑΕΚ ήταν τυχερή που ο Δημήτρης Χατζηχρήστος την υπηρέτησε. Σίγουρα και ο ίδιος ο Δημήτρης Χατζηχρήστος αγάπησε τόσο πολύ την ΑΕΚ, γιατί με το πολύ δυνατό μυαλό του κατάλαβε έγκαιρα τι είναι ακριβώς η ΑΕΚ. ΑΕΚ και Δ.Χ. συνιστούν ένα πολύ δυνατό συνδυασμό… Ίσως οι φίλοι των άλλων ομάδων να μας παρεξηγούν όταν μιλάμε (εδώ ταιριάζει και η λέξη υπερτονίζουμε…) για διαφορετικότητα της ΑΕΚ. Να μας πιστέψουν σε κάτι πολύ ειλικρινές: το λέμε γιατί το νιώθουμε και όχι γιατί ψάχνουμε να βρούμε κάτι επιτηδευμένο. Και ίσως το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο να μην έχει βρει τις κατάλληλες λέξεις για να το περιγράψουμε. Ας μείνουμε απλά στο ΑΕΚ. Αρκεί… Και το τι γράφει η ΑΕΚ στο μέσα πολλών ανθρώπων εδώ και πολλές δεκαετίες είναι το αποτέλεσμα της δράσης ανθρώπων που δημιούργησαν ιστορία «απαρτιζόμενη» από εύρος καταστάσεων. Και στην έννοια δράση ανθρώπων έρχονται να κολλήσουν και δύο πολύ συγκεκριμένες λέξεις: Δημήτρης Χατζηχρήστος.
Οriginal δεν υπήρξα ποτέ. Έτυχε να ευδοκιμώ σε άλλα δωματιάκια τους καιρούς που εν δυνάμει θα μπορούσα να είμαι. Εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα… Σε μία κοινή αισθητική, που ακόμα και εντύπως είχε κοινές χροιές… Όμως, είμαι ΑΕΚ. Για αυτό το λόγο το πρωί του Σαββάτου 7 Ιουνίου 2025 κάτι πολύ δυνατό με τράβαγε στα γνωστά μας μέρη… Ζήτω η ΑΕΚ. Ζήτω το πρόσωπο και τα αστείρευτα χαρίσματά του. Ζήτω η ανυπέρβλητη προσφορά του, ακόμα και οι όποιες λανθασμένες εκτιμήσεις του ή οι όποιες εμμονές του (χωρίς τα λάθη μας δεν θα είμαστε άνθρωποι/ανθρώπινοι, αλλά κάτι που δεν πρέπει να είμαστε…). Ζήτω η εμβέλεια που αποδείχτηκε αυτές τις μέρες πως είχε το πρόσωπο του Δημήτρη Χατζηχρήστου και εκτός ΑΕΚ… Ζήτω το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τα σπορ ευρύτερα…, που μας γεμίζουν με πλήθος παραστάσεων… Είμαστε πλούσιοι σε ουσία για αυτό μπορεί να εγκαταλείψουμε ανθρώπους, να αλλάξουμε ιδέες, να φτύσουμε καταστάσεις, αλλά ομάδα ΔΕΝ αλλάζουμε… Τυχαίο;
Γενικώς, είμαστε προϊόντα των (περασμένων) καιρών της καλοπέρασης. Αναπτύξαμε εγωισμό, υπερβολικό και αναίτιο… Όταν άρχισαν τα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία (2010) σοκαριστήκαμε. Και ο εγωισμός μας παρέμενε, με άλλη μορφή… Βγάλαμε αντίδραση όπως ήταν λογικό προς διάφορες κατευθύνσεις. Κάποιοι προς ένα θετικό πείσμα, κάποιοι σε μία διαρκή προσπάθεια εξισορρόπησης και κάποιοι προς την εξαχρείωση…. Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται η φωνή, τα λόγια, το πνεύμα, οι στόχοι του Δημήτρη Χατζηχρήστου θα στέκονται στη γωνία περιμένοντας τους όποιους τυχερούς θέλουν να τα γνωρίσουν και να τα εφαρμόσουν στη πράξη…
