Περιήγηση «ξυπόλητων σε αγκαθωτά μονοπάτια»
Aν κάποιος δεν το έβλεπε το κυριακάτικο ματς με τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν θα έχανε κάτι από την εικόνα. Τι έλαβε χώρα που δεν είχε ξαναγίνει; Δεν θα έμπαινε με ένταση η ομάδα του Αλμέιδα πεισμωμένη από τα συνεχή άσχημα αποτελέσματα; Δεν θα έτρωγε, άραγε, γκολ σε μία από τις πρώτες επικίνδυνες φάσεις του αντιπάλου; Δεν θα πήγαινε στο τέλος η μπάλα στο δοκάρι όπως με την κεφαλιά του Τσιλούλη; Η ΑΕΚ εδώ και μήνες είναι σταθερή. Δεν σε εκπλήσσει.
Και μετά την αμηχανία, την απόγνωση, την απογοήτευση, την οργή, ήρθε και το πάγωμα. Παρακολουθούμε τα ματς και δεν ταραζόμαστε. Παρά παρακαλάμε με όλη μας την εσωτερική δύναμη η επόμενη μέρα να είναι αυτή που πρέπει… Άλλωστε, έφτασε πια η ώρα να ξεκινήσει αυτή η επόμενη μέρα…
Ο Ματίας Αλμέιδα είχε μία super χρονιά, την πρώτη. Μία ακόμα, την περσινή, που κράτησε την ΑΕΚ ψηλά και σε επίπεδα γενικής εικόνας, και στην εκτίμηση των αντιπάλων, και στον τρόπο που την αντιμετώπιζαν οι ουδέτεροι δημοσιολόγοι. Έχασε τον τίτλο στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων του τελευταίου αγώνα… Και είχε και μία χρονιά, τη φετινή, στην οποία κατέρρευσε, που τη λύγισαν οι αδυναμίες της. To γενικό πρόσημο της τριετίας, σε μακροχρόνια κλίμακα, είναι θετικό γιατί μιλάμε για έναν προπονητή που πήρε νταμπλ και στην ΑΕΚ τα νταμπλ δεν είναι η συνηθέστερη κατάληξη των σεζόν. Έπαιξε και πολύ ωραίο ποδόσφαιρο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φεύγει, κατά πώς φαίνεται, γιατί φέτος απέτυχε παταγωδώς. Το κυριότερο είναι κατεμέ το ποδοσφαιρικό φαλιμέντο της ΑΕΚ στα δύσκολα. Δηλαδή στην Ευρώπη, καλοκαίρι όταν ακόμα ψαχνόταν, και στα ντέρμπι σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Εκεί που 60 λεπτά καλής μπάλας δεν φτάνουν. Αυτή η αποτυχία δημιούργησε ένα κλίμα που είναι εις βάρος του Αλμέιδα και δεν του δίνει μάλλον μία ακόμα ευκαιρία…
Φέτος η ΑΕΚ κινήθηκε σε ρηχά νερά, ως προς την απόδοσή της. Ως προς τις πραγματικές της ποδοσφαιρικές ικανότητες. Από την αρχή φάνηκε πως δεν είχε κάτι έξτρα, κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα πόνταρε πάνω του για να κάνει τη διαφορά… Έπαιζε το αυτονόητο και αυτό όχι συνέχεια. Άλλαζε τη μπάλα ψάχνοντας να βρει κενά, κυρίως το λάθος και τη μη ευστάθεια στον αντίπαλο. Χωρίς καλά τελειώματα, χωρίς δολοφονικό ένστικτο στην τελική ενέργεια, χωρίς συνεχείς εμπνεύσεις που απονευρώνουν τους αντίπαλους. Στην άμυνα όσο άντεχε να πιέζει κυρίως κοντά στη σέντρα, κάτι γινόταν. Και φυσικά εκμεταλλευόταν στα καλά διαστήματά της πως οι αντίπαλοι είχαν κυρίως στο νου τους πως θα αποφύγουν το μοιραίο στη δική τους εστία. Όταν, όμως, ερχόταν η πρώτη επικίνδυνη φάση στα «κιτρινόμαυρα» καρέ, αυτό γεννοβολούσε τρικυμία. Ήξερες πως σε ανύποπτο χρόνο θα βγει κι άλλη και αργά ή γρήγορα θα το «τσιμπήσουμε»… Και να ήταν μόνο ένα, θα πεις πως θα μπορούσες να αποφύγεις τις ήττες. Όμως, ούτε αυτό έκαναν οι παίκτες του Αλμέιδα…
Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Είναι ξεκάθαρο πως εξαρχής κάποιοι μέσα στην ΑΕΚ δεν πίστευαν πως ο Αργεντίνος ήταν ο κατάλληλος για την επόμενη μέρα της ΑΕΚ. Θεμιτό, σαν άποψη. Δημιούργησαν διάφορες μη θεμιτές καταστάσεις στη πρεμούρα τους να περάσει η ομάδα σε μία άλλη φάση. Για το καλό της ΑΕΚ. Η ουσία είναι πάντα αναμεμειγμένη με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Ο Αλμέιδα τα έβλεπε όλα αυτά και αντιδρούσε. Όμως, ηττήθηκε. Γιατί; Γιατί δεν έδωσε τις κατάλληλες ποδοσφαιρικές απαντήσεις. Τα αποτελέσματα από τέλη Φλεβάρη όχι μόνο δεν λειτούργησαν σα σύμμαχος, αλλά «του πήραν το κεφάλι σα λαιμητόμος»… Και έσβησαν τα όποια καλά έκανε σε αυτό το διάστημα η ομάδα (γιατί έκανε κάποια, και το αναγνώριζαν και οι αντίπαλοι παρά τις ήττες…), αλλά και το γεγονός πως από τις τηλεοπτικές κάμερες (ή από το γήπεδο) φαινόταν πως οι παίκτες ήθελαν (και προσπαθούσαν για) το καλύτερο. Αλλά, δεν μπορούσαν. Και αυτό «τελείωσε» τον Αλμέιδα.
Δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι ή άδικοι. Δικαίως τον αγαπήσαμε, δικαίως τον σεβαστήκαμε σαν πρόσωπο, δικαίως τον κριτικάραμε(ποδοσφαιρικά), δικαίως θεωρούμε πλέον πως χρειάζεται ποδοσφαιρική αλλαγή πλάνου. Τον αγαπάμε, είναι σε περίοπτη θέση στην ιστορία της ΑΕΚ, αλλά επιβάλλεται μία καινούρια προσπάθεια. Με άλλα πρόσωπα πλέον, γιατί το κλίμα είναι πια βαρύ και δεν πρέπει να ανατροφοδοτηθεί και να ανανεωθεί. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και την καταθέτω. Σκεφτείτε όσους από πέρυσι τέτοια εποχή «έκραζαν» τον Ματίας, τι θα κάνουν από τον Ιούνιο κιόλας αν παραμείνει… Το σίγουρο είναι πως πια συμφωνούν μαζί τους πολλοί περισσότεροι Ενωσίτες…
Όλα τα λεφτά, πλέον, είναι η επιλογή του κατάλληλου προσώπου στη θέση του προπονητή. Εδώ θα φανεί πόσο ικανός είναι ο Ριμπάλτα. Και να βρει το σωστό πρόσωπο και να υπηρετηθεί ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό σχέδιο που θα μπορεί να επαναφέρει την ΑΕΚ σε ικανοποιητική ρότα. Δεν πρέπει να μένουμε στο παρελθόν. Το στυλ παιχνιδιού Αλμέιδα ανήκει στο χτες. Όταν αναγκάστηκε κιόλας να το εγκαταλείψει (νομίζω κάπου στον περασμένο Σεπτέμβριο), νομίζω πως αυτά κάποια στιγμή σύντομα θα φωτιστούν σε κάποιο βαθμό…, μετά πηγαίναμε με έναν αυτόματο που θύμιζε περιήγηση «ξυπόλητων σε αγκαθωτά μονοπάτια». Το αύριο ζητάει ένα άλλο στυλ. Έχει κάτι σοβαρό στο νου του ο Ριμπάλτα; Αν ναι, ας το τολμήσει ο κ. Ηλιόπουλος. ΑΦΟΥ, όμως, ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟ Ο ΑΛΜΕΙΔΑ. Όλοι μία μεγάλη ΑΕΚ θέλουμε, ο τρόπος όμως για αυτό είναι συγκεκριμένος και αφορά στους αρμόδιους… Η ΑΕΚ όσο «τρελιάρα» και αν είναι σα γενική μενταλιτέ, δεν μπορεί να παραβιάζει την ποδοσφαιρική λογική…
YΓ. Οι περισσότεροι από εμάς κρίνουμε με βάση όσα βλέπουμε στα ματς. Τα άλλα, τα εσωτερικά, τα παρασκηνιακά, τα inside, τα «μουράτα» για όσους τα μαθαίνουν δια της πλαγίας κυρίως, έχουν τη σημασία τους υπό την έννοια να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ένας οργανισμός. Αλλά, και αυτά αποκτούν το δικό τους μερίδιο στην πίτα της ουσίας επηρεασμένα από την εικόνα μίας ομάδας πάνω στα γρασίδια. Για αυτό και αυτή τη στιγμή ένα πράγμα προέχει και πρέπει να το φωνάζουμε : φτιάχτε ξανά ΚΑΛΗ ΟΜΑΔΑ, και όλα τα άλλα θα έρθουν. Έτσι πάει πάντα στη μπάλα…
ΥΓ1. Η μεγάλη παρακαταθήκη για ένα καλύτερο αύριο εξακολουθεί να παραμένει ο συγκινητικός κόσμος της Ένωσης, που παρά τις ήττες πήγαινε διαρκώς στο γήπεδο για να στηρίξει την ομάδα. Και που καταθέτει μεγάλα χρηματικά ποσά στα ταμεία της ΠΑΕ, ώστε αυτά να πηγαίνουν χαμένα και να μη μπορεί η ΑΕΚ να έχει μία αξιόλογη ποδοσφαιρική ομάδα.
YΓ 2. Η εμφάνιση της μπασκετικής ΑΕΚ στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό και η πραγματική διεκδίκηση της νίκης μέχρι το τέλος της αναμέτρησης έχουν διπλή αξία. Η μία είναι πως το συγκρότημα του Ντράγκαν Σάκοτα έδειξε πως είναι σε καλή κατάσταση ενόψει του Final Four του FIBA Champions League. Η άλλη είναι πως δημιουργήθηκε μάλλον από το πουθενά μία πιθανότητα να γλυκάθηκε ο οργανισμός, έτσι ώστε να μην αρκεστεί στα όποια φετινά επιτεύγματα, αλλά να βάλει στο μυαλό του να πλησιάσει ακόμα περισσότερο τους δύο πρώτους του ελληνικού μπάσκετ. Έτσι ώστε στο άμεσο μέλλον οι αγώνες τους με την ΑΕΚ να είναι πάρα πολύ δύσκολοι και οι ήττες πιθανότατα ενδεχόμενα… Ξέρω πως το τραβάω πολύ, ίσως και να βιάζομαι, αλλά όσο πιο ψηλοί οι στόχοι τόσο καλύτερη προσπάθεια κάνεις… Είμαστε, άλλωστε, μία γενιά που κάποτε αυτά τα είχαμε δεδομένα… Δεν είναι κακό πού και πού να τα θυμόμαστε, για να γίνεται η ΑΕΚ καλύτερη… Αν είναι εφικτά, βέβαια…
