Να γράφουμε τα ίδια και την Πέμπτη
Στις αρχές λοιπόν του 2025, η ΑΕΚ παρατάχθηκε με την αναμενόμενη ενδεκάδα της με σκοπό μόνο τη νίκη. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε μεγάλη ένταση ή νεύρο στο παιχνίδι μας, ούτε φυσικά μπορούμε να μιλήσουμε για υπερθέαμα. Όμως σίγουρα ξεχώριζες τον καθοδηγητή Πινέδα, που μαζί με τον Γιόνσον και τον πολύ δραστήριο και ουσιαστικό Φερνάντες. Και το τέλος του ημιχρόνιου, μας βρήκε να προηγούμαστε δίκαια μετά από ωραία προσπάθεια του Φερνάντες και το μετρημένο σουτ του Γιόνσον από το ύψος σχεδόν της περιοχής.
Δίκαια λόγω κατοχής μπάλας και πολύ υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας. Είχαμε κι ένα δοκάρι και κάποιες άλλες ψευτοτελικές, είχαμε όμως και κάποιες απειλητικές καθόδους του αντιπάλου, προϊόν ατομικών λαθών του κέντρου μας. Πραγματικά ο Λιούμπισιστς ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Σε ένα παιχνίδι αρκετά εύκολο να διαβαστεί : Ο Βόλος δεν πίεζε την άμυνα μας, και ήταν σχεδόν όλος μαζεμένος στο μισό γήπεδο, ψάχνοντας κάποια γρήγορη αντεπίθεση. Πράμα το οποίο δούλεψε και φυσικά έγινε επικίνδυνο αφού μετά το λάθος σου, είσαι περισσότερο ακάλυπτος.
Η δική μας ομάδα, όπως προείπα, δεν έβγαλε μάτια αλλά έκανε το καθήκον της. Ήταν ελαφρώς μπλαζέ, αλλά να μην ξεχνάμε την έλλειψη κενών χώρων στο ανοιχτό γήπεδο και το ασφυκτικό και πολυπρόσωπο μαρκάρισμα μέσα στην περιοχή του Βόλου. Μπορεί να έμοιαζε νωθρή, ήταν όμως διαβασμένη και προσεκτική, απέναντι στην παγίδα του Μπράτσου, που σαν προπονητής είναι πολύ σοβαρός. Τα λάθη γίνανε λόγω προσωπικών επιλογών των χαφ να σπάσουν αυτό το τείχος κι όχι από κάποια λανθασμένη πάσα. Ένα άλλο ωραίο στοιχείο που πρόσεξα ήταν η εναλλαγή των ρόλων στα δεξιά μεταξύ Γκαρσία και Μαρσιάλ. Το μόνο που μένει είναι να συνεχίσουμε έτσι ακριβώς και στο δεύτερο μέρος.
Πράγμα το οποίο δεν έγινε. Η ΑΕΚ μπήκε πιο αποφασιστικά και σκόραρε δύο σχεδόν απανωτά γκολ. Κι όλοι περιμέναμε την ήρεμη βραδιά καθώς κι ένα πιθανό rotation. Όμως θα έλεγα ότι παραχαλάρωσε η ομάδα, όπως και ο πάγκος της. Κι αντί να πάμε σε μια λογική διαχείριση του σκορ και του χρόνου, πήγαμε σε ένα παιχνίδι playstation τόσο σε ονόματα παικτών όσο και σε θέσεις που κλήθηκαν να παίξουν. Άλλος πιο μόνιμα ( Χατζησαφί σαν σέντερ μπακ ) κι άλλος πιο προσωρινά ( Γκατσίνοβιτς αριστερό μπακ ). Κι άλλα γίνανε, όπως ας πούμε η απόλυτη νέκρωση της δεξιάς πλευράς, αλλά φυσικά θα καλυφθούν πίσω από το ευρύ σκορ της επικράτησης μας. Ας μην κουραζόμαστε μέρες που είναι.
Το σίγουρο είναι ότι με αυτό το 0-3 που είχαμε, ο αντίπαλος άνοιξε τελείως και προσπάθησε να βγει μπροστά. Κάτι η χαλαρότητα μας, κάτι οι αλλαγές που είχαν γίνει, φέρανε το 1-3 κι έναν εκνευρισμό, πιο πολύ για το χάλασμα της γενικής εικόνας μας. Και φυσικά κι έναν φόβο σε περίπτωση που τρώγαμε και δεύτερο. Αυτό που έχω γράψει ότι δεν είσαι σίγουρος γενικά.
Όμως η φοβία – μπορεί και νάταν μόνο δική μου -, κράτησε μόνο κανά δεκάλεπτο. αφού μπήκε και τέταρτο γκολ και πήραμε αβάντσο. Δεν ήταν ότι ανεβάσαμε κάποια ταχύτητα ή ότι παίξαμε πιο σοβαρά, άλλωστε με Μάνταλο και Περέιρα καθώς και τον εκτός τόπου και χρόνου Λαμέλα δεν πας πουθενά, αλλά ότι ο Βόλος πίστεψε σε ολική ανατροπή και η περιοχή του ήταν κανονικό αεροδρόμιο. Και θα μπορούσε φυσικά μετά το 1-4, να φάει άλλα τόσα. Πράμα το οποίο δεν έγινε αφού πλέον όλοι οι δικοί μας θέλανε να σκοράρουνε, αλλά κατόρθωσαν να φάνε κι ένα δεύτερο γκολ, δείγμα φυσικά της απόλυτης ασυνεννοησίας που επικρατούσε στην ομάδα.
Λεπτομέρειες όμως είναι κι αυτά. Κι ειδικά για τους δέκα χιλιάδες ανθρώπους μας, που ταξίδεψαν στον Βόλο κι έστησαν αυτό το πανηγύρι. Βλέποντας την ΑΕΚ να κερδίζει με 4-2 και να μπαίνει με το δεξί στο νέο χρόνο. Οπότε μόνο συγχαρητήρια αξίζουν κι ειδικά στους κορυφαίους που φάνηκαν με το καλημέρα κι αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου στους οποίους προστέθηκε κι ο Μήτογλου για την συνολική του παρουσία. Και κλείνουμε με την ευχή να γράφουμε τα ίδια και την Πέμπτη.
