Έχουμε δει μέχρι τώρα δύο ΑΕΚ
Μεγάλη πρόκριση, αλλά και άλλο ένα σημαντικό ποδοσφαιρικό μάθημα για τη φετινή ΑΕΚ. Ευτυχώς, με σχετικά χαμηλά δίδακτρα (το άγχος μέχρι να γίνει το 1-1). Η Ένωση είναι πλέον στους προημιτελικούς του φετινού Κυπέλλου Ελλάδας, ξεπέρασε ένα εμπόδιο (τον φιναλίστ πριν λίγους μήνες Άρη) που την περσινή αγωνιστική περίοδο της στέρησε από νωρίς τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη διατήρηση των σκήπτρων της στο σημαντικό(τατο) θεσμό στον οποίον διακρίνεται συχνά πυκνά τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια.
Νομίζω, αν το δούμε κάπως συμπυκνωμένα, πως ο αγώνας το βράδυ της Τρίτης στη Θεσσαλονίκη αποτελεί έναν καθρέφτη της φετινής ΑΕΚ. Με ποια έννοια; Την έννοια των αντιφάσεων και της δημιουργίας ενός εύρους εντυπώσεων: τη μία φορά μπορεί να σε πείσει και την άλλη να σε προβληματίσει. Κανένας μας πλέον δεν ξέρει τι ΑΕΚ θα δει από ημίχρονο σε ημίχρονο. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με πρόπερσι… Τότε, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ξέραμε όλοι τι ΑΕΚ θα δούμε για μήνες ολόκληρους…
Θέλω να καταγράψω μία δική μου εκτίμηση για τη φετινή ΑΕΚ και την εικόνα της πάνω στα γρασίδια. Θεωρώ (σταθμίζοντας διάφορα πράγματα που έχουν συμβεί τους προηγούμενους μήνες) πως μάλλον η Ένωση θα κινείται σε συγκεκριμένα μοτίβα. Ή, για να το πω πιο εύστοχα, αυτό μας έχει δείξει ΜΕ ΕΠΑΡΚΕΣΤΑΤΟ δείγμα λίγο πριν οδηγηθούμε στα μέσα της φετινής σεζόν. Η ομάδα έχει εγκαταλείψει το πλάνο της συνεχούς ασφυκτικής πίεσης. Αν θυμηθούμε τα όσα είχαν γίνει με τις πολλές θλάσεις κάποιο καιρό νωρίτερα, αλλά και τη διοικητική παρέμβαση επί τούτου…, φαίνεται πως αποφασίστηκε να πάει στη ρέγουλα το πράγμα. Αυτό σημαίνει πως η Ένωση θα πιέζει επιλεκτικά σε κάποια σημεία των αγώνων της και όχι έχοντας το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού ως βασική επιλογή. Αλλά, ως εναλλακτικό και χρησιμότατο όπλο που θα χρησιμοποιείται με φειδώ… Έτσι, διασφαλίζονται κάποια πράγματα, αυξάνουν όμως τα ρίσκα και οι πιέσεις… Εκεί αποδίδω εγώ το όποιο μούδιασμα του Αλμέιδα, στο γεγονός πως υποχρεώνεται να το πάει ελεγχόμενα και όχι με πατημένο το γκάζι όπως ενδεχομένως προϋπολόγιζε…
Στον επαναληπτικό με τον Άρη η Ένωση μέχρι το 60ο λεπτό ήταν ράθυμη. Στη συνέχεια, ο Αλμέιδα άλλαξε ρότα. Έβαλε αρκετούς ποιοτικότατους παίκτες που είναι σε θέση στην Ελλάδα να κάνουν τη διαφορά, ακόμα και όταν δεν φορτσάρουν…, και ταυτόχρονα αυξήθηκαν τα τρεξίματα και ΚΥΡΙΩΣ η κίνηση χωρίς τη μπάλα. Επομένως, η ΑΕΚ μπήκε για τα καλά στη διεκδίκηση της πρόκρισης ποντάροντας στην ατομική ποιότητα και στην ομαδική κινητικότητα. Έτσι ήρθε το γκολ της ισοφάρισης και το εισιτήριο για την επόμενη φάση, αλλά είμαστε πλέον όλοι 100% σίγουροι πως για την κατάκτηση ενός ή και των δύο εγχώριων τίτλων αυτά τα διαστήματα που η ΑΕΚ μπαίνει για να κερδίσει και όχι να διαχειριστεί τις περιστάσεις πρέπει ΝΑ ΑΥΞΗΘΟΥΝ.
Εν ολίγοις, έχουμε δει μέχρι τώρα δύο ΑΕΚ. Μία ΑΕΚ που περιμένει και αφήνει το χρόνο να περνάει προσπαθώντας να «κλέψει» νίκες και μία ΑΕΚ που φορτσάρει, δεν χάνει ούτε λεπτό και προσπαθεί εντατικά και συντονισμένα να κατακτήσει τις νίκες. Να εκμεταλλευτεί τα προσόντα της… Η πρώτη ΑΕΚ δεν θα πάει μακριά, θα παίζει τους αγώνες στα ζάρια και οι πιθανότητες δεν θα είναι με τος μέρος της. Η δεύτερη ΑΕΚ θα παλέψει για όλα επί ίσοις όροις και θα την υπολογίζουν και όλοι ως το βασικότερο αντίπαλό τους… Η πρώτη ΑΕΚ θα δίνει λαβή για κάθε εσωτερική κακεντρέχεια και μεμψιμοιρία, η δεύτερη θα αποτελεί μία αγαπημένη καθημερινή ενασχόληση της πλειοψηφίας των υποστηρικτών της…
Αφήνω τελευταία τη διαιτησία. Έχω ξαναγράψει πως αυτά τα ζητήματα είναι αρμοδιότητα των ανθρώπων της κάθε ΠΑΕ που βλέπουν τι γίνεται, μαθαίνουν τα γιατί, και μεριμνούν για την αντιμετώπιση των όποιων παρεκτροπών. Εμείς, οι υπόλοιποι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εντοπίζουμε τα προβλήματα που ανακύπτουν στη διάρκεια των ματς και να ζητάμε από τις διοικήσεις των ομάδων μας να προστατεύσουν πρωτίστως τους εαυτούς τους…
YΓ. Θεωρώ πως αν στη θέση του Μαρσιάλ στη φάση του γκολ πρόκριση της ΑΕΚ βρισκόταν η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που έπαιζαν εκείνη την ώρα ή θα έκαναν κοντρόλ ή θα έστελναν τη μπάλα στην…Τούμπα…
ΥΓ1. Xιουμοριστικό σχόλιο: Είδαμε τι έκανε τις προηγούμενες μέρες η Μποταφόγκο. Πόσο μακριά έβλεπε ο Τίγρης όταν την ανέφερε σε ανύποπτο χρόνο, αν δεν κάνω λάθος κάπου γύρω στο 2016… H αλήθεια είναι, για να μιλήσω σοβαρά, πως ψάχνοντας το παλμαρέ της τότε είχα δει πως υστερούσε σε τίτλους σε σχέση με άλλες πολύ γνωστές βραζιλιάνικες ομάδες. Ίσως η παρουσία του μεγάλου Γκαρίντσα στις τάξεις της να αρκούσε για να της δώσει μία διαχρονική υστεροφημία. H οποία μετά τα φετινά κατορθώματα της συγκεκριμένης ομάδας ενισχύεται παραπάνω, ενώ τη μαθαίνουν πια και ποδοσφαιρόφιλοι των νεότερων γενιών σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη (εποχές προωθημένης παγκοσμιοποίησης γαρ, με έντονο το ψηφιακό αποτύπωμα παντού)…
