Ο Λαμέλα ήταν αυτός που κοίταζε μπροστά – Άψογος ο κόσμος στη Λιβαδειά

Ο Στήβεν Αβραμίδης γράφει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο στο dailytripes για τη νίκη της ΑΕΚ επί του Λεβαδειακού που την φέρνει στο -2 από την κορυφή.

Τι είδαμε στο πρώτο ημιχρόνιο; Ένα τίποτα. Ένα πολύ κακό παιχνίδι με ελάχιστες φάσεις και μηδενικές αναπτύξεις. Εκατέρωθεν αλλά εμάς μας απασχολεί η ΑΕΚ. Η Λιβαδειά άμυνα θα έπαιζε και θα έψαχνε κάποια αντεπίθεση. Ε, η ΑΕΚ ήταν για τα μπάζα. Και να εξηγήσω.

Τρομερή ανικανότητα στο κέντρο παρότι πρέπει να είχαμε κορυφαίο του πρώτου μέρους τον Λαμέλα. Ο μόνος που ήταν πολύ κοντά του σε απόδοση ήταν ο Πήλιος. Σιμάνσκι και Λιούμπισιτς ήταν νεκροί κι ούτε να κρατήσουν την μπάλα μπορούσαν, ούτε να κόψουν αποφασιστικά, κι ούτε φυσικά να φτειάξουν μια επίθεση της προκοπής. Ο Λαμέλα προσπαθούσε μεν αλλά ήταν μόνος του στο επιθετικό κομμάτι.

Ο παίκτης αυτός πράγματι κοίταζε μπροστά. Και όποτε μπορούσε έσπαγε και τη μπάλα στα πλάγια. Όμως η ΑΕΚ δεν είχε επίθεση. Κανείς μπροστινός δεν ήταν στοιχειώδους επιπέδου. Οπότε όλα πήγαιναν στον βρόντο και η ομάδα ήταν απόλυτα εγκλωβισμένη. Εγώ προσωπικά είδα την πρώτη τελική στο ημίωρο !

Πάντως η ομάδα κάπως ανέβηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο. Τώρα ανέβηκε, κουράστηκε ο αντίπαλος, θα το δούμε στο δεύτερο μέρος. Κι ανέβηκε αφού πέρασε κάποια ταραχή για ένα δεκάλεπτο, που ο Λεβαδειακός φαινόταν σαν ομαδάρα. Κύρια αιτία ένα λάθος του Στρακόσα, που στην εξέλιξη της φάσης, ο διαιτητής Πολυχρόνης δεν κατελόγισε πέναλτυ εις βάρος μας. Αυτό το λέω διότι στο πρώτο μέρος, η διαιτησία ήταν άκρως φιλική για εμάς.

Αφού λοιπόν γλυτώσαμε το πέναλτυ και δυό φάσεις ακόμα – όταν ο τέρμας είναι αστείος πανικοβάλεται όλη η άμυνα -, κάπως ανεβήκαμε κι είδαμε το σούπερ γκολ του Κοϊτά στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ούτε δουλεμένο στην προπόνηση, ούτε κάτι άλλο. Καθαρή ατομική προσπάθεια του παίκτη, που μέχρι εκείνο το σημείο δεν ήξερα τι έκανε στο γήπεδο. Όπως βέβαια κι όλη η ΑΕΚ που έχει μπει σε κατήφορο χωρίς φρένα.

Το δεύτερο μέρος έδειξε αυτά που έγραψα. Ο Λεβαδειακός ήταν ξεζουμισμένος από δυνάμεις και χαλάρωσαν τα ατομικά αλλά και τα ομαδικά μαρκαρίσματα. Κι αν την ώρα που τα έχεις φτύσει, τρως και δεύτερο γκολ – με την βοήθεια αμυντικού του αντιπάλου -, πλέον παίζεις το έργο, όπου φτωχός κι η μοίρα του. Κι ο πλούσιος αντίπαλος πιστεύει ότι έχει κάνει και συντριβή και κάθεται χωρίς να προβληματιστεί.

Λέω για συντριβή λόγω του τρίτου γκολ που βάλαμε από καθαρό λάθος του αντίπαλου τερματοφύλακα και μετά από στραβοκλωτσιά του τρομερού Πήλιου. Διότι άλλη μπάλα δεν είδαμε. Χώροι μπορεί να υπήρχαν και να ήταν σπουδαίος ο Λαμέλα, αλλά δεν είδαμε τίποτα σημαντικό εκτός από το ανέβασμα του Ρότα και του Σιμάνσκι και κάτι τρεξίματα χωρίς λόγο. Βεβαίως υπάρχουν κι άλλα σημαντικά, που λόγω της νίκης περνάνε σε δεύτερο πλάνο.

Αυτή η ομάδα δεν χρειάζεται χαφ; Ο Γκαρσία είναι αλήθεια ότι δεν πουλήθηκε ούτε για είκοσι μύρια; Είναι αλήθεια ότι ο Στρακόσα παίρνει ακριβό συμβόλαιο; Μιλάμε για τα μπάζα.

Η ομάδα εξακολούθησε να είναι άνευρη και νωθρή. Με κάκιστη ανάπτυξη που φυσικά χειροτέρεψε όταν μπήκαν οι Πινέδα και Περέιρα και πήγε στα πλάγια ο Λαμέλα. Εγώ προσωπικά μέχρι το τρίτο γκολ, κοίταζα το ρολόι, αφού πλέον δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο τι γίνεται στην προπόνηση και ποιοι επιλέγονται. Κι αν πράγματι το ρίσκο να προχωράς χωρίς δεύτερο αμυντικό χαφ, χωρίς χαφ, χωρίς δεύτερο εξάρι και φυσικά χωρίς σέντερ φορ, σε βγάλει κάπου.

Αλλά να κλείσουμε με lifestyle. Ναι βρε κερδίσαμε το θηρίο και μάλιστα με τρία γκολ. Είναι ωραίο το συναίσθημα αυτό και δεν πρέπει να σκέφτεσαι ότι είσαι ο μόνος που δεν παίζει στην Ευρώπη. Συγχαρητήρια λοιπόν….

Υγ. Ο κόσμος άψογος και μπράβο και σε αυτόν.