Η ΑΕΚ έριξε μπετά στον δρόμο για τον τίτλο

Καιρό είχαμε να τα πούμε και καιρό είχαμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, κι ειδικά για παιχνίδι της ΑΕΚ. Και θα το πάμε βήμα βήμα.

Πρώτα για το γήπεδο. Τι να πεις, τι να πρωτοθαυμάσεις. Τον παλμό, την ζεστασιά, τα σημαιάκια, τα χρώματα !!! Θεωρώ ότι ήταν νύχτα ανώτερη των εγκαινίων. Διότι ήταν νύχτα ποδοσφαιρική κι όχι γιορτούλα. Διότι πετύχαινες νίκη επί του Μαρινάκη και διότι έριχνες μπετά στον δρόμο για τον τίτλο, ειδικά όταν ήξερες ότι η αλαφούζα ήταν στο καναβάτσο.

Ντερμπικά τι είδαμε. Οι δυο ομάδες πήγαν να εξουδετερώσουν τα ατού των αντιπάλων. Σχεδόν τα κατάφεραν. Δεν είδαμε ιδιαίτερο Φορτούνη – άσχετα αν ο Σιμάνσκι τον έχασε πολλές φορές – και Ποντένσε. Δεν είδαμε Γκαρσία, ούτε Πινέδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην γίνουν τρομερά πράματα στο γήπεδο αλλά να δούμε ένα κλασσικό αμφίρροπο παιχνίδι. Με μπόλικο φόβο από την ΑΕΚ και μπόλικο θράσος από τον αντίπαλο. Στο γήπεδο, μου φάνηκε καλύτερος….

Παικτικά τώρα. Και μόνο ότι η ΑΕΚ θριαμβολογεί για τον τερματοφύλακα της, δείχνει μία κατεύθυνση. Χωρίς όμως να δείχνει κι όλη την αλήθεια του αγώνα. Όμως το γεγονός είναι ότι η ΑΕΚ είχε κορυφαίους τους Βίντα, Μουκουντί και Γιόνσον, σημαίνει ότι δεν ήταν ομάδα του Αλμέιδα. Ήταν κυνική, ήταν προσεκτική και θα έλεγα κι αρκετά φοβισμένη. Όχι παθητική, δεν μπορώ να το πω αυτό. Ήταν μία άλλη ομάδα. Σαν να περίμενε και δεν ήθελε να ισοπεδώσει τον αντίπαλο. Τι σημαίνει αυτό για μένα; Ότι ο Αλμέιδα ήξερε ότι δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Κι άλλο συμπέρασμα; Ο αντίπαλος είχε κάποιες μονάδες καλύτερες από τις δικές μας.

Αυτό που είδαμε λοιπόν, ήταν η παντελής έλλειψη του επιθετικού πρεσαρίσματος. Επίσης είδαμε ένα σχεδόν χαμένο κέντρο, κι άρα δεν ήταν δυνατή η δημιουργία σοβαρών επιθετικών προσπαθειών. Πιο πολύ την ισοπαλία ήθελε η ΑΕΚ παρά τη νίκη με κάθετη εφόρμηση. Αν δεν μπορώ να κερδίσω ένα παιχνίδι, κατανοώ ότι δεν θέλω και να το χάσω. Ο Αλμέιδα ξέρει πολύ καλύτερα το υλικό, κι άρα μάλλον σωστή ήταν η απόφαση του. Μια απόφαση που φάνηκε ξεκάθαρα όταν δεν υπήρξε πουθενά κάποιο build up σε επίθεση – φυσικά έπαιζε ρόλο ότι τρέμανε τον Αθανασιάδη – και προτιμήθηκαν μακρινά σουτ από την άμυνα κι ειδικά οι απομακρύνσεις από τον τερματοφύλακα. Που ανακούφιζαν όχι μόνο την ομάδα, αλλά κι εμάς.

Που βλέπαμε τεράστια κενά ακόμα και με δυο αμυντικά χαφ. Που βλέπαμε ότι τα άκρα ήταν για γέλια κι επικεντρώνομαι επιθετικά. Που βλέπαμε την ΑΕΚ να προσπαθεί με αντεπιθέσεις, να έχει κάποιες ευκαιρίες αλλά τις πιο κλασσικές να τις έχει ο αντίπαλος. Δεν το χάρηκα ρε αδέρφια. Πιο πολύ είχα χαρεί την ομάδα μας όταν είχε χάσει πέρσι. Είχα γεμίσει από την απόδοση. Κι ας χάσαμε. Μπαίνουν δυο άνδρες για να ικανοποιήσουν μια γυναίκα. Κι οι δυο θεωρητικά θα τελειώσουν. Όμως η γκόμενα – ο οπαδός – κάποιο πήδημα θα ξεχωρίσει….

Το ότι πανηγυρίσαμε στο τέλος και τραγουδήσαμε σαν μικρά παιδιά, φυσικά είναι η χαρά του γηπέδου. Δεν το συζητώ. Κι αυτό έπρεπε να γίνει. Αλλά εδώ δεν έχουμε στήλη life style, διότι θα μπορούσα να έχω και φωτογραφίες από τρομερές γυναίκες που ήταν στην εξέδρα δίπλα μου ή μπροστά μου. Μιλάμε για μπάλα. Κι η ΑΕΚ φόβισε το κοινό της, χωρίς όμως να σημαίνει και τίποτε αυτό για την συνέχεια. Διότι και η διακοπή έπαιξε κάποιο ρόλο, όπως και η πίεση για τη νίκη.

Που ήρθε τελικά. Στο τελευταίο σχεδόν λεπτό. Με τρομερή ενέργεια του Ελίασον. Που στηρίχτηκε ολόσωστα με τις αλλαγές του Αλμέιδα. Διότι η ασίστ είναι του Μάνταλου, που μπήκε την κατάλληλη στιγμή, όπως κατάλληλα αποκεντρώθηκε ο Πινέδα. Κι αν θα έπρεπε να δίνουμε τα ειλικρινή εύσχημα, είναι στον προπονητή μας. Κι όχι τόσο πολύ στον Γιώργο, που όμως κι αυτός έβαλε το λιθάρι, όχι τόσο πολύ με την σούπερ επέμβαση, αλλά με την σιγουριά ότι δεν θα κάνω λάθος. Φυσικά οι πυλώνες – τους ξαναείπα – ήταν ΒΙΝΤΑ, ΜΟΥΚΟΥΝΤΙ, ΓΙΟΝΣΟΝ.

Συγχαρητήρια λοιπόν για την ένταση των συναισθημάτων που μας προκλήθηκαν, τόσο στην αγωνία όσο και στην τελική αποθέωση. Νομίζω ότι ο δρόμος είναι άνετος πλέον. Θεωρώντας τον ΠΑΟΚ μια επαρχιακή ομάδα, μπορείς να τελειώσεις την κούρσα την επόμενη Κυριακή, εφόσον στην λεωφόρο ακολουθήσεις το παράδειγμα της επαρχίας : Ομάδα που τρώει τρία γκολ στο γήπεδο της, απλά δεν υπάρχει. Της βάζεις ένα, εκμεταλλευόμενος την μίρλα και την τουρκική αδερφοσύνη, και τελειώνεις την ιστορία.