Ισοπεδωτική η ΑΕΚ στο πρώτο 20άλεπτο, να μην ξαναδούμε ποτέ το δεύτερο ημίχρονο
Η ομάδα παρατάχθηκε με μπόλικες απουσίες πάλι. Πλέον είναι αδιανόητη αυτή η κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να βρει μια λογικοφανή εξήγηση. Χτυπάνε ακόμα κι αυτοί που δεν παίζουν. Με βάση λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα, ο Αλμέιδα παρέταξε την πιο νορμάλ ενδεκάδα, έστω και χωρίς σέντερ φορ.
Αυτοί οι ένδεκα που μπήκαν, για ένα εικοσάλεπτο, πραγματικά ισοπέδωσαν τον αντίπαλο. Μετά από τέσσερις τελικές, σκόραραν το γκολ, κι αφού την γλύτωσαν στο επόμενο λεπτό – που ήταν και η μοναδική φορά που ο ΠΑΣ απείλησε -, μας χάρισαν ένα εκπληκτικό θέαμα. Φτάσανε σε τρομερά ποσοστά κατοχής της μπάλας, ενώ έχασαν τα άχαστα. Δεκάδες τελικές, δεκάδες τα κλεψίματα της μπάλας , δεκάδες τα χιλιόμετρα που έτρεξαν μέσα στο γήπεδο. Τα πάντα ήταν θέμα του επιθετικού πρεσαρίσματος και της άριστης οργάνωσης στο κέντρο.
Ήταν από τα πιο γεμάτα ημιχρόνια που έχουμε δει φέτος. Χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον ιδιαίτερα, αφού αυτό που κυριαρχούσε ήταν η διάθεση και η σούπερ ομαδική προσπάθεια. Τα πάντα δούλευαν στην εντέλεια, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Κανένα παράπονο δεν υπήρχε εκτός φυσικά από κάποια επιπολαιότητα στα τελειώματα των φάσεων, καθώς με ένα δεύτερο γκολ το παιχνίδι θα είχε κλειδώσει. Όμως ο πλουραλισμός στις επιθέσεις είτε από τον άξονα είτε από τα πλάγια, η τρομερή αλληλοκάλυψη και το διαρκές τρέξιμο, σε έκαναν να τα συγχωρείς όλα προσβλέποντας σε ανάλογη συνέχεια στο δεύτερο μέρος.
Την οποίαν συνέχεια, δεν την είχαμε. Η ΑΕΚ άρχισε να κάνει διαχείριση του σκορ και του χρόνου, σχεδόν από την αρχή του ημιχρόνιου. Έχασε το καθαρό μυαλό της, έχασε την ένταση της κι εμφάνισε μια επιπολαιότητα σχεδόν σε όλες τις γραμμές της. Οι μόνοι που παρέμειναν σταθερά καλοί και σοβαροί ήταν ο κορυφαίος Σιμάνσκι και ο Βίντα με τον Κάλενς, όσο άντεξε. Οι υπόλοιποι ήταν για τα μπάζα. Φλύαροι, αλαζόνες και υποτονικοί. Ευτυχώς που ο αντίπαλος δεν έδειξε να πιστεύει στην ανατροπή.
Κι αυτό φάνηκε από τις σπασμωδικές προσπάθειες του ΠΑΣ για να πετύχει την ισοφάριση. Δεν ήταν κάτι οργανωμένο αλλά πιο πολύ στηριζόταν στα λάθη που έκαναν οι δικοί μας. Οι οποίοι, εκτός από το τεράστιο λάθος να παίξουν με τόσο εύθραυστο σκορ, άρχισαν έναν άτυπο διαγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα αναδειχθεί χειρότερος. Ήταν παίκτες για να γελάς, να μασάς και να φτύνεις. Ήταν πραγματικά ασορτί με την πορτοκαλιά φανέλα που φόραγαν.
Και τα πράματα έγιναν χειρότερα μετά τις αλλαγές που έκανε ο Αλμέιδα. Οι οποίες θεωρητικά έγιναν για να ξεκουρασθούν κάποιοι αλλά και να κλειδώσουν το παιχνίδι. Τίποτα. Τζίφος και φλυαρία. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Φέρανε και τον αντίπαλο μέσα στην περιοχή μας. Αντί το παιχνίδι να ήταν ένας υγιεινός περίπατος, κατέληξε σε άγχος και σε καντήλια. Και καταλήξαμε να τρέμουμε μπας και φάμε γκολ χωρίς να υπάρχει πλέον κι άλλος χρόνος. Και καταλήξαμε να ανακουφιστούμε με το τελευταίο σφύριγμα του Διαμαντόπουλου, που κι αυτός δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει με αυτά που έβλεπε. Και στο τέλος, ούτε λήξη σφύριζε, ούτε κι έκανε κι ένα “λάθος” για να βγούμε από την δύσκολη θέση.
Φυσικά θα δώσουμε συγχαρητήρια σε αυτούς που συνέχισαν να είναι παίκτες της ΑΕΚ, κι όχι της Τραχανοπλαγιάς. Σε αυτούς που κράτησαν την ομάδα όρθια (τους δύο τους είπα, άντε να προσθέσω και τον Τσούμπερ με τον Στάνκοβιτς) σε ένα γήπεδο που πέρσι χάσαμε, ενώ φέτος φέρανε την ομάδα στο +2 βαθμούς κέρδος σε σχέση με το 2022. Αλλά ρε φίλε Αλμέιδα, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράμα: Τόσοι τραυματισμοί και τόσα χαμένα γκολ. Τι σόι δουλειά έγινε στα τελειώματα; Ήμαρτον δηλαδή. Πάλι διάλεξαν το παιχνίδι της Πέμπτης; Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλό κι όλα καλά. Όχι όμως και για την διάθεση μας. Ελπίζω να μην ξαναδούμε ποτέ αυτό το δεύτερο ημιχρόνιο.
