Γήπεδο που ήθελε να ζήσει ένα όνειρο

Φίσκα το γήπεδο με μια ατμόσφαιρα εκπληκτική. Χαλάλι η ταλαιπωρία του να φτάσουμε καθώς και οι έλεγχοι που περάσαμε. Ένα γήπεδο με παλμό, με ζεστασιά και χωρίς ακρότητες. Ένα γήπεδο που ήθελε να ζήσει ένα όνειρο. Για μένα ακατανόητο, όπως έχω γράψει και στο προηγούμενο κείμενο. Διότι και το europa league, θα είναι όνειρο. Και είναι όνειρο, διότι η ΑΕΚ αν θα άξιζε να είναι κάπου στην Ευρώπη, θα ήταν στο conference league.

Για τον αγώνα, ας ξεκινήσω με μια κλασσική ελληνική παροιμία : Οι μεταξωτοί κώλοι, θέλουν μεταξωτά βρακιά. Είναι ποδοσφαιρική κριτική αυτό; Όχι βέβαια, αλλά ο αγώνας δεν αντέχει σε κριτική, όση κι αν πιάσω να κάνω. Διότι η ομάδα μας μπήκε με την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα, αφού αποφάσισε να πάει επιθετικά κι όχι να κρυφτεί και να πάει με αντεπιθέσεις. Που ακόμα κι έτσι να πήγαινε, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την τελική έκβαση.

Οπότε ο Αλμέιδα με το γνωστό σύστημα του 4-4-2 σε ρόμβο σχεδόν, κατέβασε ό,τι πιο ξεκούραστο είχε κι ό,τι πιο ετοιμοπόλεμο. Και έβλεπα τις δυο ομάδες την ώρα που μπαίνανε στο γήπεδο. Κι είχα πάθει πλάκα : Από την μία οι Βέλγοι τεράστιοι, ευθυτενείς και μυϊκά κορμάρες, κι από την άλλη εμείς κάτι μισοριξιές. Αυτό ήταν το πρώτο που είπα εκεί στην γηπεδική παρέα. Ότι φαινόντουσαν πιο δυνατοί, πιο γερά σκαριά.

Κάτι που το είδαμε σε όλον τον αγώνα. Η σωματοδομή τους και η γυμνασιά τους, υπερτερούσε σαφέστατα έναντι των δικών μας. Αν έβαζες ότι είχαν κι ένα πιο ξεκάθαρο πλάνο από εμάς – να κρατήσουν, άλλωστε αυτό θα παίξουν και στους ομίλους τους -, μαζί με την ατέλειωτη φυσική τους κατάσταση κι ότι επεδίωκαν να πάνε τις μονομαχίες στο ένας με έναν και σε τζαρτζαρίσματα, έχετε πλήρως την εικόνα του αγώνα. Την οποίαν μπορώ και να την συμπληρώσω κι άλλο, λέγοντας ότι από την ΑΕΚ, οι μόνοι που στάθηκαν σε αυτό το ύψος ήταν ο Χατζησαφί και ο Μουκουντί.

Ειδική μνεία φυσικά πρέπει να γίνει για τον υπερπαίκτη που έχουμε πίσω, και λέγεται Βίντα. Ήταν το κάτι άλλο. Στα πάντα. Στο ξύλο που έριξε χωρίς κανένα φάουλ ή κάρτα στον παικταρά που είχε μπροστά η Αμβέρσα, στις τοποθετήσεις του, στις κατεβασιές του ή στις συμβουλές που έδινε στους υπόλοιπους. Ήταν μία ορχήστρα μόνος του κι ένα χάρμα ειδέσθαι. Πραγματικά παγκόσμιος.

Τι υπήρχε από εκεί κι έπειτα; Είπαμε δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Έναν Πινέδα που έτρεχε σαν την άδικη κατάρα στο χώρο του κέντρου και που σου έδειχνε ότι απλά δεν είναι δεκάρι. Χρειάζεται όμως μνεία η παρουσία του αφού κατέληξε να είναι πάλι πλάγιο μπακ κι από το λάθος του φάγαμε το δεύτερο γκολ. Κι έναν Σιμάνσκι, που όση μπάλα ξέρει, την έπαιξε. Κι έναν Ρότα που προσπάθησε φιλότιμα αλλά χτύπησε μέσα στον αγώνα το ταβάνι του.

Τίποτε άλλο. Επίθεση της πλάκας που προσπάθησε να μιλήσει για κάποιες τελικές, τραβηγμένες από τα μαλλιά. Η τετράδα μπροστά ήταν για τα θηρία, όμως σαφώς και μιλάμε εδώ ότι παίζει κι ο αντίπαλος. Ε, με αυτόν τον αντίπαλο δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Απέδειξαν δηλαδή ότι είχαμε έλλειμμα ποιότητας. Πρέπει δηλαδή να πάρουμε τέσσερις άλλους;

Είπαμε κάτι τέτοιο; Όχι. Μπορεί και να αρκούσαν αυτοί – αν και σήμερα η σωματοδομή του Γκαρσία φαινόταν ότι χρειαζόταν για κάποια τρακαρίσματα – όμως όλο το πρόβλημα ξεκινούσε από το κέντρο. Δυστυχώς δεν έχουμε χαφ για την Ευρώπη. Την οποιαδήποτε κατηγορία της Ευρώπης. Δεν υπάρχει η δεσπόζουσα μορφή του εξαριού που μαζεύει τα πάντα μπροστά από τα σέντερ μπακ – όσοι είδαν προσεκτικά τον αγώνα θα πρόσεξαν πόσο ψηλά έβγαιναν τα δικά μας για την αναχαίτηση – και φυσικά δεν υπάρχει ο παίκτης που μπορεί να πάει την μπάλα κάθετα και να πει πάρε βάλε ή να σουτάρει εκτός περιοχής και είτε να σκοράρει είτε να πανικοβάλει τον αντίπαλο, αφήνοντας ελεύθερο χώρο στους επιθετικούς.

Τα έχουμε ξαναπεί και δεν θέλω να γίνομαι και κουραστικός. Την ομάδα θα την δούμε στην Ελλάδα πολύ καλά. Ειδικά από το σημείο που θα αποκλειστεί από το πανηγύρι της Ευρώπης. Για την Ευρώπη είναι ανύπαρκτη. Αν στην Ελλάδα της λείπουν τρεις ακόμη παίκτες, στην Ευρώπη της λείπουν μίνιμουμ έξι. Για το champions league, της λείπουν εννέα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο σε επίπεδο αγωνιστικής κριτικής. Και μπράβο που περάσαμε στο europa και μπράβο που αποκλείσαμε την Δυναμό και μπράβο που βάλαμε κι ένα γκολ στην Άντβερπ. Όλα αυτά τα θεωρώ άθλους. Και παράσημα. Μην μας τα ζαλίζουν όμως για δύο ενδεκάδες ή για την άχαστη ομάδα του Αλμέιδα. Ούτε δεύτερο αριστερό στόπερ έχουμε , ούτε χαφάρα, ούτε δεξιά πλευρά ( ειδικά μπροστά ).

Υγ1. Κοίταζα στο γήπεδο το πώς μοιράζανε οι πάγκοι τα νερά. Οι Βέλγοι είχαν δύο αριθμημένα καλαθάκια με τα νερά στιβαγμένα, που τα φέρνανε στην γραμμή του αράουτ κι ερχόντουσαν οι παίκτες τους και έπαιρναν. Κοίταζα εμάς. Υπήρχε τύπος που τα μπουκαλάκια τα είχε στην τσέπη του και τα πέταγε στους παίκτες μας. Κάποιοι δικοί μας τα μάζεψαν κι από το γκαζόν. Λέει κάτι αυτό; Όχι βέβαια. Εδώ δεν έχουμε χαφ με τα νερά θα ασχοληθούμε; ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΑΖΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ.

Υγ2. Για να μην πιάσω το θέμα του παρκαρίσματος….