Πανηγυρίζουμε για το πρωτάθλημα και πάμε για έναν απολογισμό
Όλα τα περίεργα συμβαίνουν πλέον. Εμείς πανηγυρίζουμε σήμερα, ημέρα μνήμης. Ακόμα κι εγώ βάζω την αφεντομουτσουνάρα μου μαζί με τον Σπύρο. Φυσικά πανηγυρίζουμε για το πρωτάθλημα και πάμε για έναν απολογισμό πριν καν τελειώσει η σαιζόν. Πού τι να ψάξουμε να βρούμε; Όλα τόσο γνωστά και τόσο εξόφθαλμα…
» Ο σεβασμός μου για τον αντίπαλο, είναι να μπω στο γήπεδο και να τον ισοπεδώσω «. Τι φράση είναι αυτή; Τι είπε ο Αλμέιδα; Τι τρομερή κουβέντα !. Πόσο διαφορετικός σε νοοτροπία από τον Φάντροκ, που θυμάμαι εγώ, κι από τον Μπάγιεβιτς, που τον θυμούνται και μπόλικοι αναγνώστες. Πόσο γεννημένος νικητής ! Πόσο παθιασμένος για να πεθάνει για έναν έρωτα ! Πόση μπαλαδόρικη κουβέντα είναι αυτή !
Του ανθρώπου που θυμίζει συνένωση στο πρόσωπο του, των συγκεκριμένων προκατόχων του. Του Φάντροκ με την άριστη φυσική κατάσταση και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που έπνιγε τον αντίπαλο. Του Μπάγιεβιτς με την μεθοδικότητα και τον υπολογισμένο σχεδιασμό της λεπτομέρειας μέχρι αηδίας. Αυτό θύμισε ο Αλμέιδα φέτος. Να συγκεντρώσει όλα αυτά τα στοιχεία και να βάλει κι άλλα. Ποια; Την τρέλα του. Το πάθος του. Την λατινοαμαερικάνικη κουλτούρα του. Και κύρια τον συναισθηματικό τρόπο δουλειάς του ( τον είδαμε στην λεωφόρο στον πρώτο γύρο που πήγαμε να διαλυθούμε αφού δεν πίστευε ότι η ομάδα του μπορεί να χάνει από ένα καφενείο, ματς που το θεωρώ από τα μεγάλα ατοπήματα του ). Ναι αγαπητοί. Αν ψάχνουμε τον πιο πολύτιμο φέτος στην ομάδα μας, δεν πρέπει να κοιτάμε αθλητές. Ο κορυφαίος ήταν ο Αλμέιδα.
Για να γυρίσουμε μια χρονιά πριν. Αποκλεισμένοι από την Ευρώπη. Σχεδόν όλοι οι παίκτες απαξιωμένοι ( πρώτος εγώ απαξίωνα ). Λόγω της απαξίωσης να ψάχνουν να φύγουν. Ο κόσμος μας στα πρόθυρα της τρέλας. Η απογοήτευση στα κόκκινα σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι κι ο Μελισσανίδης αποποιείτο τις ευθύνες του κι έφευγε από το γήπεδο αν δεν έκανε ντου στα αποδυτήρια. Δεν μιλάμε για μπουρδέλο. Μιλάμε για νεκρό στην κάσα.
Κι ήρθε ο Αλμέιδα. Για την τρέλα του να δουλέψει στην Ευρώπη. Να πετύχει σε μικρή κατηγορία και μετά να φύγει για μεγαλύτερο και καλύτερο πρωτάθλημα. Κι ήρθε για να δουλέψει. Πολύ. Κι όχι στην προπόνηση ή στην ανάλυση των αντιπάλων μόνο. Ήρθε κι άρχισε να αναλύει την ψυχολογία της ομάδας διαβάζοντας την ιστορία της. Κι άρχισε να πιάνει τις ρίζες και την προσφυγική ηττοπάθεια αυτής της ομάδας. Από το απλό ball boy μέχρι τον αρχηγό Μάνταλο και μέχρι τον τελευταίο χαπακωμένο στο πέταλο. Κι άρχισε να χτίζει φιλοσοφία και ψυχολογία. Μάλλον το πιο δύσκολο από τα διδάξει σε παίκτες κάποιο πρεσάρισμα ή κάποιον αυτοματισμό.
Και δεν μακρυγορώ. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της ομάδας χωρίς νομίζω αντίρρηση. Μελισσανίδη είχαμε και πέρσι. Αλμέιδα δεν είχαμε. Που τους έμαθε τα απλά : Ποιός είναι ο αντίπαλος; Ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ. Δηλαδή; Τι είναι αυτοί; Ρε άντε μπείτε μέσα και γαμείστε τους. Με σεβασμό όμως. Δεν θα τους το πούμε. Δεν θα προκαλέσουμε. Θα δημιουργήσουμε πρώτα θαυμασμό για την ομάδα μας στα μεταξύ μας παιχνίδια και μετά θα τους αφήσουμε στην μίζερη μεγαλοσύνη τους. Κάτι σαν τον τέως βασιλιά μας που πήδηξε την Βουγιουκλάκη ή το ανάποδο. Όποιος θέλει κατανοεί ποιός πήδηξε ποιόν. Θα μπαίνουμε στα γήπεδα τους για να κερδίσουμε. Θα τους το λέμε κι από πριν. Πόσα χρόνια είχαμε να το δούμε αυτό από την ΑΕΚ;
Για μια χρονιά, που για τον οποιονδήποτε νορμάλ Αεκτζή, η ΑΕΚ του χάρισε τρομερές κι ιστορικές στιγμές. Κάθε αγώνας και πάρτυ. Να υπάρχει προσμονή κι ανυπομονησία για τον επόμενο αγώνα. Για τον Αεκτζή που ξαναζεί την τομή στην ιστορία, που έγραψαν παλιά ο Φάντροκ κι ο Μπάγιεβιτς. Να ξαναβλέπει μια ομάδα κομπιούτερ, που δεν έχει κανέναν υπεραπαραίτητο, αλλά όλους στην τσίτα κι όλους να θέλουν να χύσουν αίμα για την ομάδα και για τον προπονητή τους. Διότι έβλεπαν να μην είναι παραγκωνισμένοι αλλά πάντοτε υπολογίσιμους ( φυσικά έχουν γίνει και λάθη αλλά δεν είναι του παρόντος ). Και να δίνει κουράγιο στην διοίκηση που από ένα σημείο και μετά, πίστεψε κι αυτή ( ναι, στην αρχή δεν πίστευε ).
Αυτός ο Αλμέιδα ο φετινός, που έκανε πραγματικότητα την παιδική του ηλικία κι αισθάνθηκε ότι έχτισε μια αμφίδρομη σχέση με την ΑΕΚ. Σε έχω ανάγκη αλλά με έχεις κι εσύ. Και που οι δηλώσεις του για την ομάδα, απλά δεν έχουν καταγραφεί ξανά στην ιστορία : Η ΑΕΚ ΗΤΑΝ Ό,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΘΑ ΥΠΕΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ. Θυμίζει Μπάγιεβιτς; Σίγουρα στην λατρεία του κόσμου. Όχι στον πλούτο των συναισθημάτων του. Κι όταν φύγει ο Αλμέιδα για το καλύτερο πρωτάθλημα, θα φύγει αγκαλιά με τον κόσμο της ΑΕΚ και με τις ευχές του. Και θα φύγει για ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Δεν θα φύγει για την ίδια τρούμπα και μόνο για τα λεφτά πουλώντας την ψυχή του στο διάολο. Αυτό το υπογράφω. Και το έχει δηλώσει αλλού κι ο ίδιος : Αν δεν γνωρίζεις καλά σε ανθρώπινο επίπεδο τον συμπαίκτη σου, πώς θα ρισκάρεις το πετσί σου γι’ αυτόν στο γήπεδο;
Υπάρχει κάτι άλλο; Φυσικά. Υπάρχουν και οι παίκτες. Υπάρχει μαέστρος χωρίς όργανα; Κορυφαίος; ΠΙΝΕΔΑ. Ο παίκτης παντού και σε όλες τις θέσεις. Μουντιαλικός ( 1 ).
Οι πυλώνες : Ο δεν μασάω : ΒΙΝΤΑ. Για ελάτε. Από ποιόν θα χάσω; Ναι, Θύμισε Γκαμάρα σε κάποιες κινήσεις του και θύμισε τον πραγματικά ανένταχτο όταν σάλπιζε την αντεπίθεση. Μουντιαλικός ( 2 ). Ο δεν κουράζομαι : ΣΙΜΑΝΣΚΙ. Φέρτε χιλιόμετρα να φάω. Μουντιαλικός ( 3 ). Το τανκ : ΑΜΡΑΜΠΑΝΤ. Ρίχτε με κάτω αν μπορείτε. Γαμώ και χαμογελώ. Αδερφός Μουντιαλικού. Βιονικός : ΧΑΤΖΗΣΑΦΙ. Τι άλλο να δείξει για την θέση αριστερά αλλά κι όλα τα άλλα στην δημιουργία το κέντρο ή στα χτυπήματα τα ελεύθερα; Χωρίς αλλαγή στην θέση του. Μουντιαλικός ( 4 ). Φυσικά και η αλλαγή του, ο Μοχαμαντί, Μουντιαλικός ( 5 ) κι αυτός.
Οι ρολίστες : Γιόνσον, Μουκουντί, Γκατσίνοβιτς, Γκαρσία. Οι δύο από τους τρεις σχεδόν Μουντιαλικοί – και βάζω μόνο έναν στην κατάταξη ( 6 ).
Το διαμάντι ( και βουλώνω το στόμα μου ) : Τσούμπερ με πόσους βαθμούς κερδισμένους όταν η ομάδα έμοιαζε χαμένη. Μουντιαλικός ( 7 ), άσχετα αν δεν πήγε.
Ο αναγεννημένος : Μάνταλος μαζί με τον Ρότα και τον Αθανασιάδη.
Δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Κυρίως δεν θέλω να το κάνω με τον Ελίασον και τον Μήτογλου ή τον Τζαβέλα. Γράφω για τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς για τους παίκτες όπως τους είδα. Αν θέλω να μιλήσω για τον Αλμέιδα, ξέρω πού έχτισε : Πινέδα, Βίντα, Μουκουντί, Σιμάνσκι, Γκαρσία. Λέμε για τα μπετά. Τα οποία όμως χρειάζονται εργολάβο. Κι αυτόν τον ρόλο τον πήρε ο αρχηγός μας, πρόθυμος να ξεκουράσει τον Μάνταλο, αφού κι αυτός κουβαλάει την ίδια τρέλα με τον Αλμέιδα. Φυσικά μιλάω για την καρδιά μας μέσα στην ομάδα, που λέγεται Αραούχο. Η γνήσια αυταπάρνηση του εγώ για την ομάδα. Η μετενσάρκωση του Αλμέιδα αγωνιστικά.
Θυμάστε την ΑΕΚ πέρσι; Καλύτερα που δεν την θυμόμαστε ή χειρότερα; Όπως το δεις. Εγώ λέω να θυμάσαι την ιστορία για να ξέρεις τι βλέπεις στο μέλλον. Ένα νέο παιδί, δεν ασχολείται. Αυτό το παιδί που είδε την ΑΕΚ φέτος – ας πούμε σε ηλικία 8 με 10 ετών – τι να την κάνει την ιστορία; Γιατί να χρειαστεί να θλιβεί; Είδε αυτό το θαύμα, κατάλαβε γιατί είναι ΑΕΚ και συνεχίζει με τον δικέφαλο αγκαλιά. Εντάξει να την ξέρουμε την ιστορία αλλά όχι ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και χωρίς αυτήν ( όρα πλανηταρχία ).
Υγ1. Οι αριθμοί για τους Μουντιαλικούς μπήκαν επίτηδες για να δείξουμε ότι η διοίκηση έκανε επενδύσεις. Άρα για να δείξουμε το πολύ μεγάλο έργο της κι ότι κατάλαβε ότι μαλακιζόταν τα προηγούμενα χρόνια. Είπαμε αμφίδρομη σχέση. Τι να κάνει ο Αλμέιδα χωρίς παίκτες; Τι να κάνουν οι παίκτες με κάποιον Γιανίτση; Πώς να πας στα μπουζούκια χωρίς λεφτά ( μόνο ο Μπισμπίκης το μπορεί για τους γνωστούς λόγους της κακομοίρας );
Υγ2. Το νταμπλ το θεωρώ σίγουρο. Κι έχω δει και το παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ θα είναι καλύτερος σε κατοχή αλλά η ΑΕΚ θα κερδίσει. Πρέπει και να βοηθήσουμε και τον Πειραιά σε κάποια ανοικοδόμηση, πέραν της διακαούς επιθυμίας της ΑΕΚ. Είναι πολλά τα χρόνια…
Υγ3. Πηγαίνουμε για τρία πρωταθλήματα σερί. Πηγαίνουμε για το παλιό όνειρο του εγγυητή που χάλασε η φυλακή του και ο Μπάγιεβιτς.
