Προσγειωμένοι, και όλα θα γίνουν…
Έβλεπα το βράδυ της Πέμπτης στην τηλεόραση διάφορους αγώνες για την προημιτελική φάση των φετινών UEFA Europa League και UEFA Conference League. Δεν το κρύβω, ο νους κάποια στιγμή πήγε από ποδοσφαιρική και ΑΕΚτζήδικη «διαστροφή» στο τι θα μπορεί να κάνει άραγε η ΑΕΚ τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη. Γιατί νομίζω πως πια το παραδέχονται οι περισσότεροι, η Ένωση έχει βάλει τις βάσεις για μία εν δυνάμει αξιόλογη παρουσία στην Ευρώπη.
Προσοχή, όταν γράφω αξιόλογη παρουσία δεν μιλάω για διάκριση, για κάποια πορεία σε προχωρημένα στάδια ενός θεσμού. Αρχικά το προσδιορίζω με την πετυχημένη και ανταγωνιστική συμμετοχή σε ομίλους, ειδικά των δύο μικρότερων από το UEFA Champions League θεσμών. Φυσικά, αν έρθει νωρίς κάτι καλύτερο κανένας δεν θα πει όχι, αλλά με τη λογική του βήμα βήμα η ΑΕΚ που τα τελευταία χρόνια έχει «αφαιρέσει» από το μενού της τη λέξη Ευρώπη, πρέπει αρχικά να στοχεύει σε κάτι καλό, αλλά ήπιο. Που θα ζεστάνει τις μηχανές και θα τους ωθήσει όλους να δουλέψουν ακόμα περισσότερο για το κάτι παραπάνω…
Ακούω και διαβάζω πολλούς Ενωσίτες τους τελευταίους μήνες πάνω στον ενθουσιασμό τους για το είδος της μπάλας της ομάδας του Αλμέιδα να εκφράζουν αισιοδοξία, ίσως και βεβαιότητα…, για πολύ σύντομη ευρωπαϊκή διάκριση. Δεν νομίζω πως το κριτήριο για κάτι τέτοιο μπορεί να είναι η εικόνα της ομάδας στις πιο εύκολες εν Ελλάδι υποχρεώσεις της. Λόγω διαφοράς επιπέδου, και ειδικά σε θέματα ρυθμού. Ενδεχομένως από τα ντέρμπι μπορούμε να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα για το σημερινό βεληνεκές της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ.
Να το πω απλά; Χάνοντας τις ευκαιρίες που συχνά χάνει η ΑΕΚ στα καλά της διαστήματα και δεχόμενη π.χ. πέντε γκολ από έναν μάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων για τα δικά του παραδοσιακά μεγέθη Ολυμπιακό σε δύο ματς (που η ΑΕΚ είναι καλύτερη από τους Πειραιώτες…), μη νομίζουμε πως τα πράγματα απέναντι σε ομάδες όπως η βελγική Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ (αν τη λέω σωστά…), ίσως ακόμα και με τη Λεχ Πόζναν, θα είναι εύκολες υποθέσεις. Τι θέλω να πω; Η ΑΕΚ για να πάει καλά στην Ευρώπη χρειάζεται να διατηρήσει τη φετινή της ένταση και να μπορέσει να την επεκτείνει σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, να μάθει να διαβάζει πολύ καλά τους αντιπάλους, να μην παρασύρεται από το παιχνίδι τους και να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο μεταγραφικά. Τότε, θα μπορεί να στοχεύει σε κάτι καλό, π.χ. τη συμμετοχή σε ομίλους της δεύτερης και της τρίτης διοργάνωσης. Είπαμε, αν καταφέρει κάτι καλύτερο, ευχής έργον, αλλά η ταπεινότητα δεν έβλαψε σε μάκρος χρόνου κανέναν…
Πηγαίνοντας στο παρελθόν ίσως να θυμούνται πολλοί πως μία από τις καλύτερες ΑΕΚ όλων των εποχών, η ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς το 1995 είχε αντιμετωπίσει τη γερμανική Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ (που τότε είχε στη σύνθεσή της παικταράδες όπως ο Έφενμπεργκ και ο Νταλίν) και ενώ είχε παρουσιάσει αναμφίβολα μία σοβαρή και ικανοποιητική εικόνα και στις δύο αναμετρήσεις είχε ηττηθεί στη Γερμανία με 4-1 και στη Νέα Φιλαδέλφεια με 0-1. Μία ΑΕΚ που τότε είχε παίξει πολύ πρόσφατα ανταγωνιστικότατα ευρωπαϊκά ματς με ομάδες όπως οι Μίλαν, Άγιαξ (πρωταθλήτριες Ευρώπης και οι δύο εκείνα τα χρόνια…), Σάλτσμπουργκ (φιναλίστ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1994), Αϊντχόβεν του Ρομάριο και του Βαν Μπρόκελεν, Μονακό του Τζορκαέφ, του Τουράμ και του Κλίνσμαν, Τορίνο του Σίφο, του Λεντίνι, του Καζαγκράντε, και πάει λέγοντας. Καμία σύγκριση με τη σημερινή ΑΕΚ και τις περιπέτειές της π.χ. με τη Ζόρια…
Η φετινή ΑΕΚ είναι συχνά μία πολύ καλή ΑΕΚ, με τρωτά όμως που την κάνουν μία καλή ΑΕΚ. Στην Ευρώπη χρειάζεται σταθερά μία πολύ καλή ΑΕΚ και ακόμα θαρρώ πως η ομάδα βρίσκεται στην πορεία προς τα εκεί… Αλλά, όλα αυτά είναι ποδοσφαιρικά διλήμματα που ανυψώνουν το ενδιαφέρον, κάνουν το μέλλον ανοιχτό σε προκλήσεις και είναι μακάριες οι ομάδες που τα έχουν. Ανάμεσά τους πια είναι και η ΑΕΚ! Καλό Πάσχα σε όλες και σε όλους!
