Το μεγαλύτερο πρόβλημα οι χώροι που φτιάχτηκαν από εμάς, που χάσαμε τη συνοχή μας

Ατμόσφαιρα; Για άλλη μία φορά, εκπληκτική. Μια φωνή, ένα τραγούδι. Με παλμό όπως ταιριάζει σε ντέρμπυ μεταξύ πρώτων. Και μια κιτρινόμαυρη ενδεκάδα, όπως την περίμενα. Δεν έβλεπα Τσούμπερ μέσα αλλά Πινέδα πίσω από τον Αραούχο στην θεωρία. Διότι στην πράξη ο Αλμέιδα πάει να πάρει το κέντρο και να καταπιεί τον αντίπαλο.

Στο πρώτο μέρος, ποιος να έχει παράπονο; Τα είδαμε όλα. Πρεσάρισμα μέχρι θανάτου, πλήρης κυριαρχία στο κέντρο και μοντέρνα μπάλα. Συνήθως προτιμούσαμε την αριστερή πλευρά, αλλά κι από δεξιά βγήκαν πολύ όμορφες προσπάθειες. Είχαμε μπόλικες ατομικές αλλά κι ομαδικές επιθέσεις. Είχαμε όσα πατήματα θέλαμε στην αντίπαλη περιοχή και μιλάμε για ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.

Είχαμε κατοχή μπάλας, πλουραλισμό και άμεσες λύσεις ανάκτησης της μπάλας όταν την έπαιρνε ο αντίπαλος. Ένας αντίπαλος που περιορίσθηκε σε παθητικό ρόλο κι έψαξε κάποια αντεπίθεση ή κάποιο λάθος. Το οποίο και το βρήκε σε μια προσπάθεια του Βίντα αλλά ο Αθανασιάδης απεσόβησε το γκολ. Το γκολ που το βάλαμε κι εμείς – κι ήταν πολύ ωραίο – αλλά το var είχε άλλη άποψη.

Πάντως ήταν μια ΑΕΚ χάρμα ιδέσθαι, πολλή δουλεμένη και πολλή διαβασμένη. Δεν ευτύχησε να έχει σε καλή εκτελεστική μέρα τον Αραούχο αλλά δεν έχουμε παράπονο. Δικαιούμασταν ένα γκολ κακά τα ψέμματα, αλλά υπάρχει και συνέχεια. Με ένα μόνο προβληματισμό : Θα αντέξουμε σε αυτόν τον φρενήρη ρυθμό; Μακάρι λέω εγώ. Έναν ρυθμό που τον επέβαλαν ο κορυφαίος Γκατσίνοβιτς , τα δύο αμυντικά χαφ μας καθώς και ο Πινέδα.

Στο δεύτερο μέρος, μιλάμε για επαλήθευση της κούρασης που έφερε ταυτόχρονα και το θολωμένο μυαλό. Ένα τρίλεπτο αντεπιθέσεων του Ολυμπιακού σε γήπεδο που θύμιζε αεροδιάδρομο, φάγαμε ένα αυτογκόλ κι άλλο ένα. Είναι προφανές ότι η ομάδα τα είχε χαμένα, οπότε το χάσιμο της το πλήρωσε και με ένα τρίτο. Όμως δεν θα μιλήσω για ευθύνες, δεν έχει κάποια σημασία για την πρώτη ήττα στο γήπεδο μας.

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό, κι έγινε από τον Ολυμπιακό. Που φαντάζει μεν σαν μαγική εικόνα, αλλά τέτοια ήταν και η νίκη μας στο κύπελλο. Εγώ για σήμερα θα πω ότι δεν είδα κάτι να με φοβίζει. Ακόμα και στο 0-3, με τις αλλαγές του Αλμέιδα, βάλαμε ένα γκολ ενώ χάσαμε ένα άχαστο. Επίσης να τονίσουμε την τρομερή εμφάνιση του Πασχαλάκη, που σου φέρνει τα στοιχεία όλα για τον αγώνα και σβήνει μια πιθανή άποψη για συντριβή. Στα μπαράζ μπαίνουμε όλοι με μικροδιαφορές κι αν κάνεις το χρέος σου, θα φτάσουμε στον στόχο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα ήταν οι χώροι που φτιάχτηκαν από εμάς, που χάσαμε την συνοχή μας. Διότι φάγαμε ένα γκολ κόντρα στην λογική και την ροή του αγώνα αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος ρε αδερφέ. Μια χαρά θα ήταν και μια ισοπαλία σε σχέση με ένα βαρύ σκορ. Δεν πάνε όλα τα πράματα πάντα όπως τα σχεδιάζεις, κι ειδικά όταν δεν σου βγαίνουν αφού οι τελικές γίνανε αλλά δεν υπήρξε γκολ λόγω έλλειψης σκόρερ.

Συνεχίζουμε με ψηλά το κεφάλι. Είμαστε μέσα στους στόχους μας αλλά το κυριότερο : Βλέπουμε μπαλάρα. Εντάξει έχουμε μια εύθραυστη ψυχολογία ακόμα, αλλά αυτό θεραπεύεται μόνο με επιπλέον προσωπικότητες μέσα στο γήπεδο. Είμαι σίγουρος για την πολλή καλή συνέχεια και δίνω συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά αλλά και στο τεχνικό τιμ για ό,τι πέτυχαν μέχρι τώρα.