Το βάπτισμα στην κολυμπήθρα των υψηλών προσδοκιών
Μπορεί στο τέλος της χρονιάς το κυριακάτικο 1-0 επί του Παναθηναϊκού να θεωρείται αρκετά κομβική νίκη για μία ΑΕΚ που όλοι στο στρατόπεδό της θέλουν να τη δουν ξανά πρωταθλήτρια. Σε κάθε περίπτωση, προς το παρόν, ο νους «απαγορεύεται» να πηγαίνει τόσο μακριά. Για την ακρίβεια, καλό είναι να τριγυρνάει γύρω από το επόμενο ματς, και μόνο. Γιατί κοιτώντας έτσι το υπόλοιπο της σεζόν, δηλαδή ματς με ματς, θα μπορέσει η ΑΕΚ να ανταποκριθεί στις μεγάλες δυσκολίες που έχει μπροστά της αν θέλει να πετύχει το στόχο της επιστροφής στους τίτλους (είτε στο πρωτάθλημα, είτε στο Κύπελλο).
Γιατί από τη στιγμή που αποδεδειγμένα έφτιαξε καλή ομάδα, πλέον μπορούν ρεαλιστικά να ζητηθούν τίτλοι. Αρχές Γενάρη του 2023 και η ΑΕΚ είναι σε θέση να αισθάνεται διεκδικήτρια τίτλων. Την έφτιαξε αυτή την καλή ομάδα ίσως πιο πρόωρα από όσο θα περίμενε κάποιος, και χωρίς τυμπανοκρουσίες, διοικητικές φλυαρίες και μεγάλα λόγια. Αλλά, στα σιωπηλά και με εμπιστοσύνη στον προπονητή, στη δουλειά του και στην ποιότητα του ρόστερ. Που δεν προβλήθηκε πρόωρα, αλλά προέκυψε από τα ίδια τα πράγματα. Και που εδώ και καιρό επιβεβαιώνουν διαρκώς στο μέτρο που τους αντιστοιχούν πολλοί αριθμοί της στατιστικής καταγραφής…
Το 1-0 επί του πρωτοπόρου ακόμα Παναθηναϊκού είναι για την Ένωση το βάπτισμα στην κολυμπήθρα των υψηλών προσδοκιών. Η ΑΕΚ αρχικά γλίτωσε από το να μείνει πίσω, κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι. Και αντιθέτως είδε πως όχι μόνο δεν υστερεί αγωνιστικά, αλλά πως είναι στο χέρι της η κορυφή. Είναι πολύ σημαντικό στον αθλητισμό να προσπαθείς για κάτι που το πιστεύεις και το αισθάνεσαι δίκαιο, παρά να παλεύεις για κάτι που δεν έχεις πειστεί ούτε εσύ ο ίδιος πως σου αξίζει…
Όμως, αν το δούμε αμιγώς ποδοσφαιρικά, το ματς απέναντι στην ομάδα του Γιοβάνοβιτς είναι η νίκη και της ΑΕΚ, αλλά και της λογικής του αθλήματος. Γιατί όσο καλή ομάδα κι αν είσαι, όσα καλά στοιχεία και αν έχεις δείξει στη συντριπτική πλειοψηφία των προηγούμενων αγώνων σου, σε ένα ματς απέναντι σε ένα σημαντικότατο ανταγωνιστή σου έχεις να αντιμετωπίσεις τις έξτρα δυσκολίες που βάζει ο συγκεκριμένος αντίπαλος κατά τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου. Ο Αλμέιδα ξέρει καλά τα προσόντα των παικτών του, αλλά ήξερε και τις (πιθανότατες) αντιστάσεις των «πράσινων». Ο Παναθηναϊκός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων του ντέρμπι. Έτρεξε, κάλυψε χώρους, ψάχτηκε μπροστά όταν μπορούσε (το ότι δεν μπόρεσε παραπάνω είναι επίτευγμα της ΑΕΚ, αλλά και των δικών του υπαρκτών υστερήσεων ), είχε έξυπνη τακτική, και έφτασε κοντά στο να πάρει θετικό αποτέλεσμα…
Το ντέρμπι της Νέας Φιλαδέλφειας ανέδειξε κάποια πράγματα που καλό είναι να τα έχουμε στο νου για τη συνέχεια του φετινού μαραθωνίου. Η ΑΕΚ έχει την ποιότητα για να τερματίσει πρώτη. Ενώ με τέτοιες νίκες διαμορφώνει και το κατάλληλο πνεύμα. Ο κόσμος της παραμένει τόσο ζεστός που γίνεται η έδρα της πραγματική λάβα και καθοριστικό πλεονέκτημα. Και το εύλογο άγχος και η πίεση του πρωταθλητισμού αποτρέπονται δια μέσω της ασφαλέστερης μεθόδου: της επίδειξης ποιοτικών αγωνιστικών χαρακτηριστικών πάνω στα γρασίδια.
Όμως, ο ανταγωνισμός φέτος είναι υψηλός. Ας μείνουμε στον Παναθηναϊκό, και ας ασχοληθούμε με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό όταν έρθει η ώρα. Γενικώς, με καλή τακτική και φυσική κατάσταση, μπορείς να κάνεις το σύνολό σου να φαίνεται δυνατότερο από αυτό που αρμόζει και στις μονάδες που έχεις και στη συνολική σου εικόνα. Ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα πήρε στο φετινό πρωτάθλημα κάτι αρκετά περισσότερο από αυτό που αντικειμενικά μπορούσε. Εδώ και λίγες εβδομάδες η δεξαμενή δείχνει να στερεύει. Η τάση αυτή θα ανατραπεί σύντομα ή όχι; Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς είναι ικανότατη, αλλά και σκληρό καρύδι, και μπορεί να γείρει υπό όρους ξανά την πλάστιγγα προς το μέρος της…
ΥΓ. Μου αρέσει πολύ το πάθος του Άμραμπατ, που αποτελεί πολλές φορές βασικό δημιουργικό μοχλό της ομάδας του Αλμέιδα (όταν αυτή έχει τη μπάλα και ξεκινάει να επιτίθεται, συνήθως κοντά στη σέντρα). Όμως, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι τελικές του ενέργειες και αδικούσαν τα προηγούμενα πεπραγμένα του σε κάθε φάση, και στερούσαν ακόμα περισσότερη αποτελεσματικότητα στην κρίσιμη τελική εκτέλεση για την ομάδα. Χρειάζεται, μάλλον, πνευματική εργασία για αυτό το θέμα…
ΥΓ1. Η μαχητικότητα των παικτών της ΑΕΚ ήταν η αρμόζουσα μέχρι το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Για μία ομάδα με ευδιάκριτες τεχνικές αρετές αυτή η μαχητικότητα είναι ένα στοιχείο αρκετά ευεργετικό, που μπορεί να κάνει τη διαφορά υπέρ της.
ΥΓ2. Η ΑΕΚ, πότε ξέφρενα, πότε πιο μαζεμένα, έχει πάντα στο νου της πώς να κάνει το παιχνίδι της. Δεν πάει να κλέψει τα αποτελέσματα, ούτε ποντάρει στην τύχη, αλλά επιχειρεί συντονισμένα και ανεξαρτήτως γενικών συνθηκών και συγκυριών να δώσει η ίδια στον εαυτό της την ευκαιρία να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της. Αυτό το κάνουν μονάχα οι ομάδες που ξέρουν το τι μπορούν να κάνουν. Άσε που τότε, ακόμα και η τύχη χαμογελάει διάπλατα…
YΓ3. Όταν ξέρεις τι μπορείς να κάνεις, δεν σημαίνει πως μπορείς να το κάνεις πάντα. Παίζει ρόλο και ο αντίπαλος, και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του. Ο Παναθηναϊκός είναι σύνολο που μπορεί να μετατρέψει τη δική σου κατοχή σε λιγότερο απειλητική σε σχέση με αυτό που έχεις συνηθίσει με τους άλλους αντιπάλους. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να βρεις άλλους τρόπους για να φτάσεις στη νίκη. Και για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό. Ότι είδαμε π.χ. στην ασίστ στον Πινέδα που κατέληξε στο μοναδικό γκολ της αναμέτρησης…
ΥΓ4. Οι πανηγυρισμοί των Ενωσιτών στις κερκίδες στο γκολ ήταν και ξέσπασμα, και λύτρωση, και «δήλωση επιβεβαίωσης» αυτού που είχαν στο μυαλό τους όταν προσέρχονταν στο γήπεδο και περίμεναν πώς και πώς να γίνει πράξη. Και αυτό είναι σημάδι μεγάλης ομάδας, έστω και αν βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της σμίλευσης και της διαμόρφωσης ενός τόσο σημαντικού χαρακτήρα…
ΥΓ5. Πριμ τόσων χιλιάδων ευρώ δεν θα έδινε ποτέ ο Δημήτρης Μελισσανίδης αν δεν συνδύαζε μέσα του ικανοποίηση για τη νίκη μαζί με προσδοκία πως αυτό θα πιάσει τόπο στο τέλος της χρονιάς…
ΥΓ6. Ο Αθανασιάδης προς το παρόν δικαιώνει τις προσδοκίες που υπήρχαν στην ομάδα για αυτόν. Το ίδιο φαίνεται πως άρχισε να πραγματώνει και ο Σιντιμπέ…
