Η ΑΕΚ είχε έναν σούπερ ρολίστα που λέγεται Αραούχο σε μια κακιά της μέρα

Να το πάμε ήσυχα. Είχα φόβο. Λόγω των βραβεύσεων πριν το παιχνίδι. Πάντα αυτές δεν φέρνουν θετικά αποτελέσματα. Ευτυχώς διαψεύστηκα με το τελικό σκορ. Πέρα από τον φόβο, όμως, είδα τρομερό κόσμο. Δεν μιλάμε για sold out απλό. Μιλάμε ότι το γήπεδο ήταν κάργα. Πολύ κάργα φίλτατοι και φίλτατες.

Και πριν μπω στην κριτική του αγώνα, να πω εδώ, σε ξεχωριστή θέση, ευδιάκριτα, ότι είχαμε και την πρώτη γιούχα για την ομάδα από όλο το γήπεδο. Σημαντικό αυτό, κι ενδεικτικό για αυτά που θα πω.

Που είναι πολύ απλό : Η ΑΕΚ ήταν κακή, αδιάβαστη και χωρίς ρυθμό. Το σκορ είναι μαγική εικόνα και κάνει να φαίνεται σαν μια νίκη εύκολη, ενώ ήταν πολλή δύσκολη. Χωρίς να υπάρχει αντίπαλος που να πιστεύει σε ανατροπή και χωρίς να έχει επιθετικούς προσανατολισμούς. Ένας αντίπαλος όμως που σε κανένα σημείο του αγώνα αφού έμεινε με δέκα παίκτες, δεν στο έδειχνε.

Αν πάμε αναλυτικά, θα πούμε ότι η ΑΕΚ δεν είχε πλάγια μπακ, ενώ είχε σε κακή μέρα τον Σιμάνσκι και τον Πινέδα. Δεν απέκτησε σχεδόν ποτέ κυριαρχία στο κέντρο, ενώ ήταν τρομερά προβλέψιμη στο παιχνίδι που υποχρεώθηκε να κάνει από τον άξονα, αφού ούτε κι επιθετικά ο Άμραμπαντ πρόσφερε κάτι.

Είχε όμως η ομάδα μας έναν σούπερ ρολίστα, που λέγεται Αραούχο. Τι άλλο να κάνει ένας παίκτης; Πήρε το πέναλτυ (πάρσιμο πιο πολύ παρά κάτι άλλο), προσπάθησε να κόψει όσο μπορούσε το παιχνίδι πάσας του Άρη, έτρεξε παντού και στο τέλος έδωσε και μια ασίστ για ένα ακόμα γκολ. Πολύ κοντά του ήταν ο Γιόνσον, κι από εκεί και πέρα το χάος. Και κυριολεκτώ, εξαιρώντας τον Αθανασιάδη που με μία σούπερ απόκρουση κράτησε την ομάδα μας στο παιχνίδι. Αν η ΑΕΚ ισοφαριζόταν, πολύ δύσκολα θα κέρδιζε το παιχνίδι.

Ξαναλέω, ήμασταν κακοί. Κι είναι κακός οιωνός για τα παιχνίδια που έρχονται. Σε αντίθεση με τον καλό οιωνό, που φυσικά είναι οι επιστροφές του Γκατσίνοβιτς και του Ελίασον, και τους οποίους τους έριξε ο Αλμέιδα στο παιχνίδι, και λόγω αυτών των αλλαγών κερδίσαμε σήμερα. Δηλαδή λόγω του βάθους του πάγκου και φυσικά λόγω γηπέδου. Και σήμερα παίρνει άριστα ο Αλμέιδα, αφού ούτε δυό αμυντικά χαφ χρειάζονταν από ένα σημείο και μετά, και χρειαζόταν κάποια βοήθεια η ομάδα μπροστά σε ταχύτητα και σε φαντασία. Όλα αυτά βοηθήθηκαν φυσικά κι από την παρουσία του Μάνταλου, που έδωσε μια κάποια ηρεμία.

Και πρέπει το τεχνικό τημ να το προσέξει αυτό. Να μην παρασυρθεί από την εμμονή στο ίδιο σχήμα και στις αλλαγές αργά. Να διαχειριστεί το ρόστερ καλύτερα και να καταλάβει γιατί ο Αραούχο αναγκάστηκε να κάνει τόσα φάουλ, αφού δεν υπήρχε παίκτης για να κόψει τον Άρη. Να ξεφύγει από την εμμονή με τον Γκαρσία – λογικά ήταν ο χειρότερος – και να βγάλει τον πλουραλισμό που του δίνουν οι παίκτες του.

Που δεν είχαν πρεσάρισμα ψηλά και δεν είχαν και καθόλου ψυχραιμία να γυρίσουν την μπάλα και να κουμαντάρουν τον όποιον ρυθμό υπήρχε. Και δεν είχαν και τελική αμυντική σιγουριά. Είναι τρομερό στο γήπεδο αυτό και με σκορ 3-0, να μην μπορείς να βρεις διακριθέντα. Και δεν γκρινιάζω. Μιλάω γι΄αυτά που είδα, αυτά που ένοιωσα και αυτά που μίλαγα με τους διπλανούς μου.

Να πω και κάτι για την διαιτησία. Φάνηκε ότι ανέκοπτε την ομάδα μας. Μπορείς να το δεις κι έτσι αν είσαι καρπουζάς στην λαϊκή αγορά. Εκεί που χρειάστηκε, ήταν παρών. Στο πέναλτυ, στην κόκκινη και στην διαχείριση της φάσης του Αθανασιάδη. Για να μιλάμε σοβαρά. Όλα τα άλλα είναι απλές οδοντόκρεμες, όπως θα έλεγε και η παλιά διαφήμιση. Και στην ουσία σφύριξε έδρα και ΑΕΚ.

Σε μια κακή μέρα, που πλέον την αποδίδω στο σύστημα που έχει γίνει γνωστό, αλλά και στην κούραση κάποιων παικτών, θα δώσω συγχαρητήρια για τη νίκη. Που ήταν επαγγελματική με κάλπικο σκορ. Και χρειάζονται κι αυτές. Δεν θα αυτομαστιγωθούμε κι άλλο. Έτσι παίζονται τα πρωταθλήματα κι έτσι κερδίζονται. Αρκεί να κουνιέται το μυαλό σου. Και να μην έχεις κολλήματα. Και φυσικά να διαβάζεις καλύτερα τα εργομετρικά….