Να μπορεί να εκμεταλλεύεται τις προοπτικές της
Ο συλλογικός Ενωσίτης είναι από τους πιο «δύσκολους», αλλά και από τους πιο «εύκολους» συνάμα οπαδούς στην Ελλάδα. Τι εννοώ; Είναι απαιτητικός με την ομάδα του, αλλά ξέρει και να θέλει αυτά που εκείνη πραγματικά μπορεί. Γιατί καταλαβαίνει πιο εύκολα και πιο γρήγορα από άλλους εγχώριους οπαδούς τι μπορεί και τι δεν μπορεί σε κάθε εποχιακή συγκυρία η ομάδα του. Και πάντα βρίσκει κάτι να πιαστεί για να «χορτάσει» και να «ξεδιψάσει». Οργίζεται μονάχα όταν βλέπει την ίδια την ΑΕΚ να αρνείται να του δώσει «τροφή» και «νερό»…
Τη δεκαετία του 1990 ήταν οι τίτλοι και η μπάλα που έπαιζε εκείνα τα στοιχεία που κάβλω.αν τους ΑΕΚτζήδες. Αλλά, αν το καλοσκεφτούμε λίγο καλύτερα, μάλλον η μπάλα έφερνε τους σημαδιακούς εκείνους τίτλους. Αργότερα ο κόσμος πιάστηκε από κάποιες λεπτομέρειες όπως το αήττητο μέσα έξω με Ρεάλ Μαδρίτης και Ρόμα στους ομίλους του UEFA Champions League, από κάποια σημαντικά Κύπελλα Ελλάδας, από πολλές νίκες σε ντέρμπι, από το όραμα του Ντέμη που δυστυχώς απέτυχε (και όχι γιατί η ομάδα δεν πήρε τίτλους στα χρόνια του, όσο για τις οικονομικές κακοδιαχειρίσεις που αποδεδειγμένα έλαβαν χώρα), και πάει λέγοντας. Τέλος πάντων, ο ΑΕΚτζής πάντα είχε κάτι να πιαστεί για να δένεται με την ομάδα και να παθιάζεται υπο-στηρίζοντάς την. Και πάντοτε το αναζητούσε ορθολογικά δίχως αλαζονίες και αδηφαγίες… Το πρόβλημα ξεκίναγε όταν δενόταν με πρόσωπα που αυτά δεν κατάφερναν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που δημιουργούσαν. Και τότε άρχιζαν οι έριδες, σαν εκτονωτικές βαλβίδες που αποπροσανατόλιζαν, έκαναν το μείγμα εκρηκτικό και υποχρέωναν την ΑΕΚ να τρέχει πίσω από τους ανταγωνιστές της…
Το 2013 ο Δημήτρης Μελισσανίδης δημιούργησε απτή προοπτική. Στο πέρασμα του χρόνου ήρθαν κάποιοι τίτλοι, ορισμένες αξιοπρόσεκτες ευρωπαϊκές παρουσίες, μεγάλες νίκες και πάνω από όλα αποκτήθηκαν σοβαρές και θεμελιακού περιεχομένου υποδομές. Όλα αυτά μαζί δεν είναι λίγα, αλλά όλοι θα ήθελαν να γίνουν σε μικρότερο χρονικό διάστημα και οι τίτλοι να ήταν περισσότεροι. Η ΑΕΚ, όμως, έχει μάθει να προσαρμόζεται, να επιβιώνει. Να πληγώνεται, να στεναχωριέται και να στενοχωρεί, αλλά να ξανασηκώνει κεφάλι και να προχωράει.
Το θέμα είναι να μπορεί να εκμεταλλεύεται τις προοπτικές της. Αυτήν με τα χρήματα της ENIC την έχασε. Εκείνη με το Ντέμη και τους Ενωσίτες επιχειρηματίες που τον στήριζαν την έχασε επίσης. Αυτή του Δημήτρη Μελισσανίδη δεν την έχασε, σε καμία περίπτωση…, αλλά μάλλον αποδεικνύεται επί της ουσίας ένα μεταβατικό στάδιο για κάτι άλλο, ακόμα μεγαλύτερο, στο μέλλον. Χτίσιμο ισχυρών βάσεων ήταν. Βάσεων ισχυρών για να μπορέσει να εκτοξευτεί σύντομα η ΑΕΚ και να γίνει ένας υγιής και αυτοχρηματοδοτούμενος οργανισμός που θα παράγει πολιτισμό και θα προάγει το ποδόσφαιρο… Για κάθε τι καλό προκύψει τα επόμενα χρόνια, ο ρόλος και η συμβολή του Δημήτρη Μελισσανίδη δεν μπορεί να αλλοιωθεί (παρά τα λάθη, τις καθυστερήσεις, τις αποτυχημένες επιλογές προσώπων και τις όποιες εμμονές) και θα αναγνωρίζονται όσο περνάνε τα χρόνια ολοένα και περισσότερο. Το θέμα είναι το πώς θα αντιλαμβάνεται ο κάθε ΑΕΚτζής τη σχεδόν δεκαετία 2013-2022. Ως ένα μισογεμάτο μισοάδειο ποτήρι ή ως (απαραίτητο και κρίσιμο) στάδιο για μεγάλα πράγματα; Εδώ δεν χωράνε ούτε αχαριστίες, ούτε λανθασμένες εκτιμήσεις…
Στο σήμερα υπάρχει μία γηπεδάρα (και άλλες χρησιμότατες εγκαταστάσεις), υπάρχει ένας ικανότατος προπονητής που ταιριάζει απόλυτα με το συλλογικό θέλω των Ενωσιτών, μία ομάδα ελκυστική που αναγνωρίζεται εδώ και κάποιους μήνες από όλη την εγχώρια ποδοσφαιρική πιάτσα και ένα πολυπληθές οπαδικό κοινό που αρχίζει να θυμάται ξανά τι εστί ποδοσφαιρική ποιότητα, που μαθαίνει να εθίζεται σε μία ΑΕΚ όμορφη σε όλα της, που ενσαρκώνει σταδιακά ξανά μία λέξη γνωστή για δεκαετίες στο «κιτρινόμαυρο» υποσυνείδητο: την περηφάνια…
Το 2023 έρχεται σε λίγες μέρες. Θα είναι ένα έτος που η ΑΕΚ θα ξεκινήσει να γράφει τις καινούριες σελίδες της πιο ελπιδοφόρας χρονικής περιόδου της ιστορίας της. Θα τη στηρίξουν οι φίλοι της, και γιατί ξέρουν πως μπορεί να τους το ανταποδώσει, αλλά και γιατί το αξίζει…
