Είμαστε ξανά ευτυχισμένοι για την ομάδα μας, την ΑΕΚ

Με μπόλικο ενδιαφέρον αλλά και αγωνία, περιμέναμε το σημερινό παιχνίδι. Όπως και να το κάνεις, ένα τηλέφωνο προεδρικό θα το χρειαζόμασταν για να αποδοθούν τα ίσα σε σχέση με το παιχνίδι του Βόλου με την αλογοτροφή. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες, αλλά ξέρω οτι όσα εισιτήρια ζητήσαμε τα πήραμε, κι άρα ήταν σαν να παίζαμε εντός έδρας.

Από εκεί κι έπειτα όμως, ο γνωστός ρόμβος του Αλμέιδα, ήταν το κάτι άλλο. Σε πίεση, σε ταυτότητα, σε χαρακτήρα. Και μαζί με αυτά, πήγε περίπατο και η αφλογιστία η γνωστή – ο Γκαρσία στην σωστή του θέση και κανονικός φορ μέσα -, οπότε το παιχνίδι κύλισε τρομερά ευχάριστα στις αισθήσεις μας και φυσικά με μια ξεγυρισμένη τριάρα.

Η ΑΕΚ ήταν χάρμα ειδέσθαι. Καταιγιστική κι αποφασιστική. Τόσο στο πρεσάρισμα, όσο και στην ανάκτηση της μπάλας. Είχε σε τρομερή μέρα τον Γκαρσία και τον Πινέδα, κι όποτε ήθελε έμπαινε στην αντίπαλη περιοχή. Ο Βόλος ήταν σε εμφανέστατο πανικό κι όσες φορές πήγε να κάνει κάτι, δέσποζαν οι Ρότα και Μήτογλου που εξαφάνιζαν κάθε ίχνος κινδύνου.

Και αυτά τα λέμε διότι δεν είναι ευκαταφρόνητες οι απουσίες του Ελίασον και του Γκατσίνοβιτς. Όμως φαίνεται οτι στις προπονήσεις δουλεύεται κάθε απουσία και το ρόστερ βρίσκει λύσεις, τέτοιες που σε κάνουν περήφανο για την ομάδα. Τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Και με τα γκολ που μπήκαν, φάνηκε να φεύγει και το όποιο λογικό άγχος, πράμα που φάνηκε κύρια στην συνεργασία του Σιμάνσκι και του Γιόνσον.

Στο δεύτερο μέρος περιμέναμε πτώση ρυθμού, έλεγχο των χώρων, συντήρηση δυνάμεων και rotation. Και γίνανε όλα κανονικά και με τον νόμο. Χωρίς όμως να χαθεί η κυριαρχία μας και χωρίς να έχουμε κάποια σοβαρή απειλή. Το κύριο ενδιαφέρον ήταν να δούμε σε τι κατάσταση θα εμφανιζόταν ο Τσούμπερ, που έτσι όπως έπαιζε η ομάδα πριν φαινόταν μάλλον περιττός.

Κι είπα ομάδα. Και αυτό θα ήθελα να τονίσω. Έχει γίνει ομάδα η ΑΕΚ. Βοηθάνε όλοι και δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον να υστερεί. Και βέβαια δεν μιλάω μόνο για το τέταρτο γκολ. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μιλάω για την τακτοποίηση των παικτών μέσα στο γήπεδο, τόσο σε θέσεις όσο και σε σύστημα, αλλά και την τρομερή αλληλοκάλυψη τους, όπως και την αυτοπεποίθηση που φαίνεται στον τρόπο που αλλάζουν την μπάλα.

Και δεν θέλαμε κάτι παραπάνω. Είδαμε την ΑΕΚ μας να είναι αποφασιστική όταν έκαιγε η μπάλα. Είδαμε την ομάδα μας να ξέρει πώς να κάνει διαχείριση του σκορ κι ενός ολόκληρου δεύτερου μέρους ( θυμηθείτε τι βλέπαμε πέρσι στην Κρήτη ). Κι είδαμε τους παίκτες να πατάνε γερά και να πιστεύουν. Και να μας κάνουν κι εμάς να πιστεύουμε. Και να χαιρόμαστε ξορκίζοντας την κατάρα που πάντα είχε η ΑΕΚ αυτές τις ημέρες. Οπότε δίνουμε απλόχερα συγχαρητήρια και ναι, να το παραδεχτούμε : Είμαστε ξανά ευτυχισμένοι για την ομάδα αυτήν.

Υγ1. Ένα πράμα μου λείπει ρε παιδιά : Ένα γκολ του Αραούχο.

Υγ2. Ο Αθανασιάδης έχει γίνει πολύ σοβαρός τερματοφύλακας.