Ουφ και πάλι ουφ

Ουφ και πάλι ουφ….Αυτό είναι το γενικό σχόλιο για το παιχνίδι. Ουφ που η ομάδα κέρδισε και ουφ που γελάσαμε στο τέλος.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με το γνωστό σύστημα του ρόμβου και χωρίς καμία αλλαγή. Αλλά όσοι είστε εδώ, είχατε σχεδόν προειδοποιηθεί ότι δεν θα έκανε περίπατο. Τυχαία δεν είχα γράψει για το rotation. Που τελικά δεν έγινε κι είχε όλα αυτά που είδαμε στο γήπεδο. Απτά και χειροπιαστά.

Το κέντρο δεν είχε δυνάμεις. Κυρίως ο Σιμάνσκι και ο Γκατσίνοβιτς. Η ομάδα δεν είχε ένταση και ενέργεια, ήταν πάρα πολύ αργή και φυσικά προβλέψιμη στην ανάπτυξη της. Υπήρχαν μπόλικα ατομικά λάθη ενώ το ντεφορμάρισμα του Αραούχο αρχίζει και γίνεται βραχνάς.

Φυσικά ο Ατρόμητος ήταν άριστα στημένος σε μια μαζική άμυνα που δεν άφηνε κανέναν κενό χώρο, όμως αυτό δεν λέει πολλά. Διότι ήταν το αναμενόμενο. Ότι έτσι θα παίξει κι ότι θα κυνηγήσει κάποια αντεπίθεση. Εγώ μιλάω για εμάς. Που ήμασταν μπαγιάτικοι, άδεια μύδια σε γρηγοράδα, σε εμπνεύσεις και σε μοντέρνο ποδόσφαιρο. Χώρια που ήμασταν χοντρά άσφαιροι στην επίθεση, σε όσες ευκαιρίες έγιναν.

Αυτό που γράφω, δεν ήταν και ιδιαίτερα ορατό αφού φαινόταν ότι η ΑΕΚ είχε την μπάλα και κατέβαινε. Και είχε και μπόλικα κόρνερ και κάμποσες προσπάθειες στην αντίπαλη περιοχή. Αυτή ήταν και η παγίδα του Ατρόμητου, που εμπιστεύτηκε την άμυνα του και κυρίως τον τρομερό τερματοφύλακα του. Δεν αλλάζει τίποτα στην κακή εμφάνιση των δύο χαφ μας, ούτε και στην αρνητικότητα του Αραούχο, του Γκαρσία αλλά και του Ελίασον.

Κάπως έτσι έφυγε το πρώτο ημιχρόνιο και κάπως έτσι έφευγε και το δεύτερο. Όταν κατόρθωνε η ΑΕΚ να φτάσει στην περιοχή του αντιπάλου, είτε μπερδευόταν είτε τελείωνε τις φάσεις χωρίς πίστη και χωρίς νεύρο. Είχε και μερικές σπουδαίες επεμβάσεις ο Γιαννώτας αλλά δεν ήταν ρε παιδί μου φωτιά. Και δεν φτάνει μόνο αυτό.

Η ομάδα μας κινδύνεψε σοβαρότατα. Διότι κάποιες αντεπιθέσεις του Ατρόμητου μύρισαν χοντρά γκολ. Χάθηκαν διότι ο Αθανασιάδης ήταν φύλακας άγγελος και εκ των κορυφαίων. Εγώ μέτρησα τέσσερις σπουδαίες επεμβάσεις, δύο σε κάθε ημιχρόνιο. Που βεβαίως παίκτης είναι και αυτός, αλλά εντός έδρας θα έπρεπε να μην λέμε τέτοια πράματα. Διότι αυτές οι κόντρα επιθέσεις ήταν από λάθη της ανασταλτικής λειτουργίας μας στο πρώτο μέρος, ενώ στο δεύτερο ήταν επειδή φρεσκάρισε πολύ την ενδεκάδα ο αντίπαλος προπονητής και τα πόδια των παικτών μας ήταν βαριά. Σχεδόν συμβιβασμένα με την ισοπαλία.

Κι ο Αλμέιδα προσπάθησε να αλλάξει κάτι με τις αλλαγές του. Δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για διστακτικότητα. Απλά τα χαρακτηριστικά που μπήκαν δεν ήταν αυτά που θα έδιναν μεγαλύτερη ένταση. Διότι δεν αντικατέστησαν απλά τους υστερήσαντες σε διαφορετική διάταξη. Τους άλλαξαν στην ίδια, η οποία απλά δεν δούλευε. Και δεν δούλευε διότι όταν έχεις διακριθέντες μόνο τον Αθανασιάδη, τον Ρότα και τον Πινέδα, είσαι ελαφρώς εγκλωβισμένος. Όμως το είπαμε, ουφ….

Ναι ήρθε το πρώτο πέναλτι μας που έγινε γκολ από τον Άμραμπαντ και το οποίο υπέδειξε αμέσως ο άψογος Σιδηρόπουλος. Που είχε ήδη υποδείξει επτά λεπτά καθυστερήσεων αφού από ένα σημείο και μετά ο αντίπαλος είχε αρχίσει να κακοποιεί το παιχνίδι με καθυστερήσεις, πράμα που νομίζω ότι αδίκησε τον εαυτό του. Διότι είναι καλή ομάδα ο Ατρόμητος.

Μην λέμε κι άλλα. Η ΑΕΚ ξέμεινε στην μεγάλη νίκη της Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε παικτικά σε άλλη μία γιορτή του γηπέδου μας. Δεν θυμήθηκε ότι είχε την υποχρέωση της νίκης με καλό θέαμα μπροστά σε έναν κόσμο καταπληκτικό που προστάτεψε την έδρα μας σαν το σπίτι του. Ούτε ένα καπνογόνο, ούτε κάτι άλλο που θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Μαζί με τα συγχαρητήρια λοιπόν για αυτήν την φτωχή νίκη, ας δώσουμε και τα εύσημα και στους οπαδούς μας. Διότι τελικά, μπορεί και η νίκη μας να ήρθε από το γήπεδο. Διότι όπως έβλεπα τα πράματα και κυρίως τον αρχηγό Αραούχο να αγκαλιάζει το δοκάρι απογοητευμένος μετά από πολλοστή αποτυχημένη προσπάθεια του, θεωρώ ότι το γήπεδο είχε διαφορετική άποψη και ίσως σκόραρε το γκολ.