Ο μεγαλύτερος παίκτης της ΑΕΚ είναι το γήπεδο
Πρεμιέρα για μένα σήμερα, στο εσωτερικό του γηπέδου μας. Με την συγκίνηση να βαράει κόκκινο. Με ένα συναίσθημα απόλυτα παιδικό. Κάτι μεταξύ αγχους και ανυπομονησίας που τότε μας έπιανε πριν από κάποια σχολική εκδρομή. Ή εκείνο το συναίσθημα που θυμάμαι όταν με πρωτοπήγε ο πατέρας μου στο παλιό μας γήπεδο, τότε το 1970. Με νευρίαζε η κίνηση στην Πατησίων, με νευρίαζε η κίνηση στην Δεκελείας, με νευρίαζε οτι δεν μπορούσε να παρκάρει κάπου το αυτοκίνητο. Όλα με νευρίαζαν αφού ήθελα να φτάσω, να μπω μέσα, να δω το χόρτο, τα τσικό, τους φανατικούς και τους παίκτες. Γι’ αυτό και ξεκίνησα από τις πέντε για να πάω. Αφού δεν έχω πλέον κάποιον να βρίσω ( εκτός από την εταιρεία που ακόμα δεν μου ΄χει δώσει θέση παρκαρίσματος ), μην τα βάλω και με τον εαυτό μου.
Πρεμιέρα όμως είχε και η ομάδα μας. Κι υπήρχε ένα κάποιο άγχος, μην παρασυρθεί κι αυτή μέσα στην γενικότερη γιορτινή ατμόσφαιρα. Αλλά δεν νομίζω οτι υπήρχε μυαλό για τους φιλάθλους μας, που κατέκλυσαν το γήπεδο αλλά κι όλα τα μαγαζιά τριγύρω. Διότι θεωρώ οτι ελάχιστοι είδαν το παιχνίδι. Δεν νομίζω οτι ασχολήθηκαν. Χωρίς να τους κατηγορώ. Πολύ καλά έκαναν.
Διότι αυτό το γήπεδο είναι μαγικό. Είναι μοναδικό. Είναι ένα τρομερό έργο για την ελληνική επικράτεια. Απλά δεν υπάρχει. Το μεγαλείο του, η άνεση του αλλά και τα μαγικό εσωτερικό του. Παιδιά, η ακουστική είναι κάτι που δεν το έχουμε ζήσει σε άλλο γήπεδο όσο δυνατό κι αν είναι. Διότι εδώ, η δύναμη απογειώνεται με το συναίσθημα. Κι είναι κάτι που μέχρι να αρχίσει το παιχνίδι, δυναμώνει και δυναμώνει και δυναμώνει. Και γίνεται πέταγμα αετού και μνήμη χαμένης πατρίδας και παίρνει φωτιά όχι μόνο με τα καπνογόνα, αλλά και με τα τραγούδια που ακολουθούν τον ύμνο μας. Είναι πολιτιστικό γεγονός. Κι έχω φάει τα γήπεδα με το κουτάλι.
Το παιχνίδι λοιπόν, ήταν μια συνεχής γιορτή. Ο κόσμος να τραγουδήσει, να φωνάξει, να τραβήξει βίντεο με τα καπνογόνα, με τα γκολ, με τον παλμό. Να παίξει με τα παιχνιδίσματα των φώτων, να χαρεί με την απώλεια της ορατότητας και να ταξιδέψει μέσα σε ένα απέραντο αεκτζήδικο ταξίδι. Μέσα σε μια πλάνη ουτοπική οτι τα πάντα τα βρήκαμε και τα κατακτήσαμε επειδή πλέον έχουμε αυτό το θαύμα δικό μας. Δεν πειράζει. Μπορεί και τα όργανα να μας την χαρίσουν, λόγω πρεμιέρας. Το να γιουχάρω εγώ σήμερα τους οργανωμένους, δεν θα το κάνω. Διότι θεωρώ οτι κάπου παρασύρθηκαν. Κι αυτή ήταν η μόνη παραφωνία στον αγώνα : Η αποδοκιμασία όλου του γηπέδου προς την 21. Αυτό κάπως δεν μου άρεσε.
Έγινε παιχνίδι; Έγινε. Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-4-2 σε ρόμβο και κέρδισε έναν προσφάτως αποσχιθέντα αντίπαλο, που ταυτόχρονα είναι και πολύ αδύναμος. Και στην κυριολεξία τον διέλυσε. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Με το πρεσάρισμα και την ένταση στην διεκδίκηση της μπάλας και του χώρου. Χωρίς να κινδυνέψει πουθενά παρά μόνο σε μια τελική του Ιωνικού στο 50. Ήταν η αφέντρα του παιχνιδιού, είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα, αλλά κυρίως στην κατοχή της μπάλας.
Χωρίς κάτι το καινούργιο στο παιχνίδι της. Αυτά τα στοιχεία που είδαμε και στο Αγρίνιο. Με μεγαλύτερο περιορισμό στο νεκρό της διάστημα, που πρέπει να ήταν το αρχικό δεκάλεπτο του δεύτερου μέρους. Στηρίχτηκε στην ομαδική της λειτουργία κι είχε συγκεκριμένους σολίστ : Τον κορυφαίο Σιμάνσκι που κατάπιε το γήπεδο, τον σπουδαίο μπαλαδόρο Γκατσίνοβιτς και τον σταθερότατο Μουκουντί. Δεν μπορώ να πω οτι υστέρησε κάποιος, αφού το γήπεδο όλους τους είχε φέρει στην αρμόζουσα σοβαρότητα. Φυσικά με εξαίρεση τον Μάνταλο, που όταν μπήκε ήταν και ο μόνος που δεν κατάλαβε το σημερινό μεγαλείο. Έκανε ακριβώς πέντε ενέργειες, πέντε λάθη, ενώ το γκολ που φάγαμε ήταν δικής του έμπνευσης.
Το τελικό σκορ 4-1, είναι ενδεικτικό της διαφοράς των αντιπάλων αλλά και της ποιότητας του παιχνιδιού που είδαμε. Και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω για αυτήν την μαγεία που είδαμε, πριν κλείσουμε με τον τεράστιο παίκτη σήμερα, που ήταν το γήπεδο. Ναι αγαπητοί. Αυτό δίνει μια ώθηση στην καρδιά, που στοιχειώδεις παίκτες θα φαίνονται καλύτεροι. Κι η ομάδα θα προχωράει μέσα σε αυτήν την καυτή έδρα όσο αποψιλώνεται από τους τοξικούς που έχει ακόμα στον πάγκο της, κι όσο θα ενισχύεται εκεί που πονάει πραγματικά. Που δεν χρειάζεται σήμερα, ημέρα γιορτής, να γκρινιάξουμε για κάτι, πλην φυσικά του Μάνταλου, που το ζητάει η φύση του.
Υγ. Πολλοί μίλησαν σήμερα εκεί που καθόμουν – πρώτη φορά τους γνώρισα – για πρωτάθλημα. Σας έχω γράψει οτι τα παρασκήνιο φέτος θεωρεί πρώτο φαβορί την αλογοτροφή. Το κρας τέστ της το πέρασε στην Τούμπα. Εμείς το έχουμε στο Χαριλάου, όχι για τίτλο, αλλά πόσο μπορούμε να κυνηγήσουμε.
