Ομάδα χωρίς προπονητή είμαστε
Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με εντολή να παγώνει τον ρυθμό, και να προσπαθεί να βρει χώρους για να βγάλει κάποια αντεπίθεση. Επέλεξε μια πιο δυναμική άμυνα με την έννοια να μην κλείσει τους χώρους με πρεσάρισμα στο κέντρο, αλλά μπροστά με τους επιθετικούς και τελικά πίσω με τα μπακ μας. Ρίσκο ήταν αυτό, αφού φάνηκε ότι υπέφερε στον άξονα της αμυντικά. Επιθετικά διάλεξε την δεξιά πλευρά κυρίως με τον Γκαρσία και τον Ρότα ( αρκετά καλός ), που τους βοηθούσε κι ο Κριχιόβιακ.
Βγήκε η τακτική ; Θα έλεγα πως ναι. Βάλαμε ένα πολύ όμορφο γκολ με τον πολύ καλό σήμερα Άμραμπαντ, μετά από απίστευτη ντρίπλα του Χατζησαφί, ενώ βγάλαμε και τέσσερις ευκαιρίες από αυτές που λέμε ότι δεν χάνονται. Κύρια αυτή με το πέσιμο του Γκαρσία και την εξ επαφής καλαμιά του Άμραμπαντ. Σοβαρότατο πρόβλημα είχαμε στην θέση του Τσούμπερ, που παίζει να ήταν κι ο χειρότερος του πρώτου μέρους, που έδωσε την τελική πάσα για την ισοφάριση του ΠΑΟΚ. Φυσικά είχε προηγηθεί μια απίστευτη ανταλλαγή πασών μεταξύ των αμυντικών μας, που κανείς δεν καταλάβαινε τι θέλανε να δείξουν. Μια πάμφθηνη ισοφάριση.
Χονδρικά είδαμε ένα κάκιστο παιχνίδι, στα όρια της σαχλαμάρας. Δύο κακές ομάδες που δεν ήξεραν πώς να αναπτυχθούν. Ένα ημιχρόνιο που σφραγίστηκε από τις πάμπολλες διακοπές, τα άπειρα φάουλ και τα αβίαστα λάθη. Δεν βρήκε ποτέ κανέναν ρυθμό, δεν άρπαξε καμία ταχύτητα, και κούρασε όποιον ξέρει στοιχειώδες ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ είχε την αυτοπεποίθηση του έχοντα τον αέρα του αντιπάλου, ενώ η ΑΕΚ ήταν χαζή και αφελής για πολλοστή φορά στην άμυνα της. Αυτά τα έχουμε μάθει πλέον και δεν διαμαρτυρόμαστε. Το μόνο που δεν είχαμε δει ήταν τετ α τετ του γελοίου Γκαρσία με γλίστρημα. Και φυσικά δεν είχαμε δει τόσες ευκαιρίες στην Τούμπα και να έρχεσαι ισόπαλος.
Το δεύτερο μέρος είχε μια άλλη όψη. Πιο αθλητική, πιο ποδοσφαιρική. Οι ομάδες είπαν να παίξουν κάτι για κανά μισάωρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε καλύτερο θέαμα, ανεβοκατέβασμα της μπάλας με ταχύτητα και ρυθμό. Χαιρόσουν επιτέλους να βλέπεις κάτι, που όποιος και να σημείωνε το γκολ, δεν θα έπρεπε να μειώσει την τελική σου εντύπωση. Στην τακτική δεν άλλαξε κάτι το ιδιαίτερο. Η ΑΕΚ απλά οργανώθηκε καλύτερα αμυντικά, ενώ ο ΠΑΟΚ κράτησε μια αμυδρή κατοχή μπάλας.
Ιδιαίτερες τελικές δεν είχαμε αλλά είχαμε σπουδαίες επιθέσεις και σημαντικότατες προϋποθέσεις για να αλλάξει η ισοπαλία. Μετά όμως το διάστημα αυτό, ξαναήρθε η εικόνα του πρώτου μέρους. Νευρικότητα, λάθη και μητέρα όλων, η κούραση. Ο ΠΑΟΚ πλήρωσε τα συνεχόμενα παιχνίδια και η ΑΕΚ τις πάρα πολλές απουσίες της. Οπότε όλοι προσπάθησαν να ροκανίσουν τον χρόνο, ενώ η ΑΕΚ έμοιαζε ικανοποιημένη με το να μην χάσει. Κι αυτό το λέω διότι είχε πιο κλασσικές περιπτώσεις να σκοράρει αλλά έδειξε άτολμη και φοβισμένη. Φυσικά αυτό είναι και συνέπεια ότι έπαιζε στην ουσία χωρίς εξτρέμ. Στην επίθεση πρακτικά ήταν μόνος του ο Άμραμπαντ.
Αν θέλουμε να πάμε ατομικά, θα έλεγα ότι το καλύτερο πάτημα της ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος, οφείλεται στην άνοδο της απόδοσης του Σιμάνσκι, του Κριχιόβιακ αλλά και του Μάνταλου. Αυτοί υποστηρίχτηκαν κι από τον Ρότα και τον Χατζησαφί και κινδύνεψαν να φύγουν ηττημένοι ελέω ενός απαράδεκτου Βούλγαρου διαιτητή, που δεν έδωσε καίρια και προφανή φάουλ υπέρ μας, ενώ όλες οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας τιμωρήθηκαν με κάρτες.
Αν θέλουμε να δούμε την ουσία, θα πούμε ότι το ματς αυτό δεν υπολογιζόταν. Είτε έπαιρνες έναν βαθμό, είτε κανέναν, δεν θα άλλαζε το πραγματικό κυνήγι. Που είναι ο Άρης – θεωρώ οτι η αλογοτροφή θα κατακτήσει το κύπελλο – και που είχε χάσει. Ούτε ασχολούμαι με την ψυχολογία και το τόνωμα της, αφού τις ζημιές τις παθαίνουμε εντός έδρας. Όμως σε επίπεδο εγωισμού, η τελική ισοπαλία δείχνει να μας αφήνει ήρεμους και χωρίς γκρίνια. Φυσικά είδαμε οτι ακόμα οι παίκτες δεν ξέρουν αν πρέπει να εφαρμόσουν το fair play ή όχι, αλλά δεν βαριέσαι. Ομάδα χωρίς προπονητή είμαστε. Και πάλι καλά που λέμε κι ένα μπράβο.
