Το μεγαλείο του να μην τα παρατάς
«Να σε απασχολεί περισσότερο ο χαρακτήρας σου από όσο η φήμη σου. Διότι ο χαρακτήρας είναι ακριβώς αυτός που είσαι, ενώ η φήμη είναι απλά η άποψη των άλλων για σένα» (John Wooden).
Η μπασκετική ΑΕΚ εδώ και χρόνια γράφει ξανά τη δική της ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία του εγχώριου γίγνεσθαι. Χρησιμοποιώντας διάφορα χρώματα… Με την επιστροφή της από τα χαμηλότερα στάδια του ανταγωνισμού διεκδίκησε άμεσα το μερίδιο της στην «πίτα των αξιωμάτων». Κατάφερε πολλά αυτά τα χρόνια, ίσως να μπορούσε περισσότερα. Σίγουρα, θέλανε περισσότερα οι φίλοι της, δίχως φυσικά να λείπουν τα πολύ ωραία που έγραψαν με χρυσά γράμματα καινούρια σημεία αναφοράς με αντοχές μέσα στο χρόνο…
Δεν βγήκαν, βέβαια, όλες οι επιλογές της διοίκησης, χρειάζονταν πολύ συχνά αλλαγές σε ρόστερ και προπονητές, αλλά συνολικά η ΑΕΚ καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των εγχώριων μπασκετόφιλων ως κάτι αξιόλογο και υπολογίσιμο. Ενώ συζητήθηκε πολλές φορές με εγκωμιαστικά σχόλια και στο διεθνές στερέωμα. Ήρθαν τίτλοι, αρκετοί τίτλοι, αλλά και κάποιες κατραπακιές που έφερναν π.χ. τον Προμηθέα ή το Λαύριο πιο ψηλά από την ΑΕΚ στην τελική κατάταξη… Όμως, το γενικό πρόσημο ήταν θετικό. Και η όρεξη για το κάτι παραπάνω «διαρκώς μεγάλη» και κυρίως μία «ανοιχτή υπόθεση» με αρκετές ανανεώσιμες πηγές…
Αίφνης, εδώ και κάποιους μήνες, ήρθε μία απότομη και απροσδόκητη (στις συνειδήσεις των περισσοτέρων) προσγείωση σε μία πραγματικότητα οπισθοχώρησης. Ελέω οικονομικής δυσπραγίας… Πια, όλοι στον οργανισμό της μπασκετικής Ένωσης παλεύουν με δύο «τέρατα»: την ανάγκη για «δημιουργική» προσαρμογή στο εξαναγκαστικά (χαμηλότερο) βεληνεκές, και τα τεράστια και πρωτοφανή προβλήματα που προκύπτουν κάθε λίγο και λιγάκι. Άλλες ομάδες θα λύγιζαν και ίσως να διαλύονταν. Στην κυριολεξία, και όχι μεταφορικά… Η φετινή ΑΕΚ δεν λύγισε. Θύμισε κατά πολύ το ΜΑΧΗΤΙΚΟ πνεύμα της δεκαετίας του 1980. Που όσοι το έζησαν δεν θα το ξεχάσουν ποτέ και όσοι δεν το πρόλαβαν οφείλουν να μάθουν τουλάχιστον τα βασικά όσο πιο γρήγορα μπορούν…
Προχωράω τώρα και στην πιο δύσκολη, και οδυνηρή…, παράγραφο του συγκεκριμένου κειμένου. Και τι δεν βίωσε φέτος η μπασκετική οικογένεια του συλλόγου; Ακόμα και θάνατο, με τον απίστευτο χαμό του Γέλοβατς… Το κορυφαίο γεγονός, που επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα… Κι ύστερα, ακολουθούν τα όποια επόμενα. Πολλά κρούσματα κορονοϊού, άλλες περιπτώσεις παθογένειας όπως του Ανγκόλα, αγώνες που δεν συμπλήρωνε η ομάδα ούτε δεύτερη πεντάδα όπως π.χ. ο αγώνας Κυπέλλου με το Περιστέρι, και πάει λέγοντας. Τώρα που τα ξαναγράφω, δεν μπορεί ξανά να τα χωρέσει ο νους, αλλά οφείλω να συνεχίσω… Και βάζουμε κι άλλα στο «παθητικό» λοιπόν: φυγή παικτών στα ξαφνικά, όπως ο Μάνι Χάρις, και στο τέλος (ως προς τη χρονολογική σειρά) και ένα «κερασάκι στην τούρτα»: φυγή και του μεγάλου μάγκα, του τεράστιου μαχητή, ενός ανθρώπου που αναβλύζει μπάσκετ, του προπονητή μέχρι πριν λίγες μέρες Στέφανου Δέδα… Για τα ανώτερα κλιμάκια του διεθνούς ανταγωνισμού, τη ρωσική ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έστω και σε εποχές αποκλεισμού, λες και φταίνε οι άνθρωποι του αθλητισμού για τα όσα αποφασίζουν οι πολιτικές ηγεσίες των μεγάλων κρατών…
Κι όμως. Παρότι τα πλάνα άλλαζαν συχνά, είτε αυτά αφορούσαν στο αγωνιστικό σύστημα, είτε στη σύνθεση του ρόστερ, είτε στη σωματική, είτε στην ψυχοπνευματική κατάσταση των «κιτρινόμαυρων» παικτών, η ΑΕΚ φέτος έβρισκε μέχρι τώρα τους τρόπους για να μένει όρθια. Να παλεύει, να νικάει συχνά, να κερδίζει το χειροκρότημα των φίλων της και την εκτίμηση όσων ουδέτερων καταλαβαίνουν το μέγεθος των δυσκολιών και το είδος της προσπάθειας. Να έχει κάνει τη νέα της έδρα εστία «αντίστασης» σε πολλούς και σε πολλά… Τέτοιοι «πόλεμοι» (αθλητικού περιεχομένου, και όχι κανονικοί όπως αυτός στην Ουκρανία…), με τέτοιες δύσκολες και συνεχόμενες «μάχες» κάθε (δια)λογής…, αναδύουν το μεγαλείο του να μην τα παρατάς. Και να ψάχνεις να βρίσκεις κίνητρα εκεί που ούτε καν η επιβίωση μίας ομάδας δεν είναι σίγουρη… Δεν ξέρω τι θα γίνει στο υπόλοιπο της σεζόν. Αν θα συνεχίσει σε αυτό το mood η ομάδα, αν ο καινούριος προπονητής τα καταφέρει, αν επιτευχθούν οι στόχοι, κοκ. Για αυτό μένω στον ευμενή σχολιασμό των όσων έγιναν έως τώρα…
Φυσικά, η ΑΕΚ δεν πρέπει να μείνει στο ηρωικό στοιχείο που κυριαρχεί φέτος. Πρέπει να κοιτάξει σταδιακά να ανεβαίνει ξανά σκαλοπάτια. Να ορθοποδήσει οικονομικά, να λειτουργεί σωστά (και ως εταιρική οντότητα και ως αθλητικός οργανισμός), να αποδίδει σωστά πάνω στα παρκέ, να πείσει περισσότερους Ενωσίτες να βρουν (με σταθερή συχνότητα) το δρόμο προς τη νέα έδρα. Αλλά, δεν πρέπει, από την άλλη, να απωλέσει -σα σύλλογος- τα χρήσιμα συμπεράσματα από τις φετινές δυσκολίες και την πάλη για την αντιμετώπισή τους. Η μπασκετική Ένωση πρέπει να χτίσει έναν κορμό παικτών «από ατσάλι», με διακριτό και το εγχώριο στοιχείο, που θα ενισχύεται λελογισμένα, έξυπνα, αλλά και σε επίπεδο κοινά αποδεκτής ικανότητας. Που θα κοιτάει μόνο προς τα πάνω, αφού θα έχει αποφύγει οριστικά κάθε κίνδυνο περαιτέρω οπισθοδρόμησης. Δύσκολα όλα αυτά, αλλά ΑΕΚ σημαίνει διαρκής τριβή με τα δύσκολα. Δεν θα διαφωνήσει κανένας με ένα τέτοιο διαχρονικής υφής πόρισμα…
ΥΓ. Το πώς θα κινηθεί στο οικονομικό πεδίο η ΚΑΕ από εδώ και πέρα είναι ένα κρίσιμο, και άγνωστο προς το παρόν, ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΤΑΤΟ στοιχείο του μέλλοντος. Ας ευχηθούμε να μπορέσει το διοικητικό τιμ να ανταπεξέλθει και να βρει «το όχημα» που θα μεταφέρει την ΑΕΚ σε ένα ασφαλέστερο και ποιοτικότερο μέλλον. Όποιοι θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν, με οποιονδήποτε τρόπο, γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι για κάτι τέτοιο…, δεν είναι απλά ευπρόσδεκτοι. Είναι απαραίτητοι…
ΥΓ1. Ο Στέφανος Δέδας είναι μία διακεκριμένη μπασκετική προσωπικότητα που ξέρει να μιλάει (κινούμενος πολύ πέρα από την επιφάνεια του τετριμμένου…) και να σε κάνει να δίνεις σημασία σε κάθε του λέξη. Τον ευχαριστούμε για όσα έδωσε φέτος, και μακάρι να βοηθήσει την ΑΕΚ στο μέλλον ξανά. Σε καλύτερες συνθήκες, με πιο ευοίωνες προοπτικές, με λιγότερα εμπόδια, και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα… Όταν, δηλαδή, η ΑΕΚ των μπασκετικών παρκέ δεν θα είναι «ένα στοίχημα για παράξενους», αλλά ευκαιρία για δόξα και καταξίωση.
