Η νέα ΑΕΚ πρέπει να γίνει ξανά κράχτης
Η διαδρομή της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ στην εποχή της αναγέννησης που ξεκίνησε το 2013 είναι λογικό να χωρίζεται σε δύο περιόδους. Στην «ΑΕΚ της ακμής» του 2013 έως 2018 και στην «ΑΕΚ της παρακμής» του 2018 έως σήμερα. Με το δεδομένο πως και στις δύο περιόδους υπάρχει η ίδια διοικητική τάξη πραγμάτων, είναι εύλογο να αναρωτιέται ο καθένας και η κάθε μία για το τι άλλαξε. Πώς η ίδια συνταγή έφερε επιτυχίες αρχικά και μετά (σχεδόν) μόνο αποτυχίες.
Είναι θέμα επιλογής προσώπων μόνο; Σίγουρα, εκ του αποτελέσματος, οι άνθρωποι που ασχολούνταν με την ομάδα στην πρώτη περίοδο αποδείχθηκαν πιο ικανοί στο να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πρέπει να εστιάσουμε στο γιατί, αλλά και στο πώς. Τι είδους χειρισμοί λάμβαναν χώρα και ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είχαν οι τότε υπεύθυνοι. Συνέβαλε και η τύχη, και πόσο; Βέβαια, έπαιξε ρόλο και κάτι ακόμα, πως ο ανταγωνισμός ρόλαρε. Ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε τα πατήματά του, έφτιαξε ομάδα, απέκτησε νοοτροπία και καρπώθηκε τα ψυχοπνευματικά οφέλη της αγωνιστικής του επάρκειας. Ο ΠΑΟΚ, από την πλευρά του, και έφτασε στο ταβάνι του το 2019, αλλά και όταν οπισθοχώρησε μπόρεσε να διατηρηθεί σε επίπεδο υψηλότερο από εκείνο της ΑΕΚ. Κάποια αιτία υπάρχει, και στην επίσημη ΑΕΚ οφείλουν να τη σκεφτούν και να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Ο κομβικός ρόλος της ύπαρξης ενός προπονητή που συγκεντρώνει ευμενείς σχολιασμούς από όλους, όπως ο Μαρτίνς και ο Λουτσέσκου, νομίζω πως έχει συνειδητοποιηθεί στην ΑΕΚ…
Πολλοί λένε το τελευταίο διάστημα πως στο εσωτερικό του οργανισμού της ΑΕΚ, π.χ. στα αποδυτήρια, δεν επικρατεί το καλύτερο δυνατό κλίμα. Προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό επηρεάζει την αγωνιστική εικόνα ή αν αυτή η δεύτερη επηρέασε το κλίμα… Ίσως, δεν μπορέσω να βρω ποτέ τη σωστή απάντηση, ίσως να λειτούργησαν και οι δύο παράγοντες ταυτόχρονα. Ο καθένας στο δικό του μερίδιο. Αυτό που ξέρω, και είμαι σίγουρος για αυτό, είναι πως η νέα ΑΕΚ πρέπει να γίνει ξανά κράχτης. Να θέλουν όσοι είναι σε αυτήν να παραμείνουν και να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Και η πιάτσα να τα μαθαίνει και να τα βλέπει αυτά, ώστε να θέλουν κι άλλοι να έρθουν στην ΑΕΚ. Όχι μόνο «περίεργοι», «λαχεία» ή «αποφάγια». Τη δεκαετία του 1990, αλλά και κάποιες περιόδους αργότερα, η ΑΕΚ ήταν κράχτης. Σήμερα, δεν νομίζω πως είναι. Ή, τέλος πάντων, δεν είναι στο βαθμό που το θέλουν οι φίλοι της και το χρειάζεται η ίδια ως club. Ο ερχομός Κριχόβιακ δεν είναι ο κανόνας, αλλά μία σπάνια εξαίρεση. Που, όμως, ανοίγει την όρεξη και δείχνει το δρόμο…
Οι παίκτες μίας ομάδας είναι οι πρώτοι που ξέρουν ακριβώς τι γίνεται σε αυτήν. Αυτοί ζουν τις καθημερινές καταστάσεις, αυτοί αντιλαμβάνονται το αγωνιστικό προφίλ και τις δυνατότητες των ατόμων και των συνόλων. Αυτοί κρίνουν με ευστοχία την προπονητική επάρκεια, αυτοί μπορούν να καταλάβουν αν μία διοίκηση λειτουργεί σωστά και ξέρει να προστατεύει και να εμπνέει… Αυτοί είναι που είτε θα βλέπουν την κάθε μέρα ως αγγαρεία είτε ως κίνητρο. Στη νέα ΑΕΚ δεν είναι απαραίτητοι μόνο καλοί ποδοσφαιριστές και σπουδαίος προπονητής. Αλλά, και πρόσωπα με σακάκια που θα έχουν αύρα νικητή, άνεση στην πράξη, καθαρή σκέψη, πειθώ και όραμα… Το νέο γήπεδο της ΑΕΚ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για όραμα, και μάλιστα σημαντικό. Αρκεί να βρίσκονται στις θέσεις κλειδιά άνθρωποι που μπορούν να οραματιστούν και όχι απλοί διεκπεραιωτές με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Άνθρωποι με επαφή με το ποδόσφαιρο του 2020 και όχι με εκείνο του 2000 και παλιότερα…
ΥΓ. Αυτό που βγάζει προς τα έξω μία ομάδα στο χώρο είναι τελικά και το σήμα κατατεθέν της. Ας θυμηθούμε μονάχα τι έλεγαν διάφοροι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, παίκτες ή προπονητές, για την ΑΕΚ του 2017-2018 και ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τι λένε σήμερα μέσα τους. Εκεί θα καταλάβουμε τα πάντα…
ΥΓ1. Διάβασα με πολλή προσοχή και μεγάλο ενδιαφέρον τη συνέντευξη του Βάιου Καραγιάννη στο gazzetta.gr και βυθίστηκα σε δύο διαφορετικές εσωτερικές καταστάσεις. Από τη μία, μελαγχολία για τις συγκρίσεις με το σήμερα και από την άλλη θυμήθηκα το πώς μεγαλώσαμε, το πώς γαλουχηθήκαμε ποδοσφαιρικά και ενωσίτικα και αισθάνομαι και τυχερός και επαρκής…
ΥΓ2. Κάθε ομάδα θεωρώ πως χρειάζεται έναν Βάιο Καραγιάννη στο έμψυχο δυναμικό της, ακόμα και η πιο φινετσάτη όπως ήταν η ΑΕΚ την εποχή που ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής τιμούσε την κιτρινόμαυρη φανέλα. Γιατί πάντα το ποδόσφαιρο ήταν μία υπόθεση σύνθεσης διαφορετικών στοιχείων, που συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Χρειάζεσαι και τρέξιμο, και αντοχή, και πάθος, και δύναμη, και ατομική ποιότητα, και ομαδική συνοχή. Και «μηχανάκια», και ορισμένα ελεγχόμενα «τσεκούρια», και «μπαλαδόρους»… Η ΑΕΚ της νέας εποχής μπορεί να ρίξει μία ματιά στο παρελθόν της για να καταλάβει πως δεν μπορεί να ρίξει το βάρος σε ένα στοιχείο, παραμελώντας κάποιο άλλο. Είναι δύσκολο το έργο, αλλά αν ξέρεις τι θέλεις τότε μόνο μπορείς να βρεις τι πρέπει να κάνεις…
ΥΓ3. Παρακολουθώ το είδος της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό μέτωπο της παναθηναϊκής οικογένειας όσον αφορά στο γήπεδο των «πράσινων» στο Βοτανικό. Και σκέφτομαι δύο πράγματα. Πόσο ωφελούνται Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ που έχουν εδώ και πολλά χρόνια μία ενιαία γραμμή που συσπειρώνει σχεδόν τους πάντες. Από την άλλη, δεν πρέπει να χαθεί η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει την ΑΕΚ. Άρα, για να είναι η διαφορετική άποψη προωθητική και όχι εμπόδιο ή φθαρτική παράμετρος χρειάζεται να την προστατεύουμε (ως έννοια), αλλά και να την καλλιεργούμε σε ανύποπτο χρόνο με ευθυκρισία (για να είναι εύστοχη). Αυτά…
