Μια παρατημένη ομάδα, στην ουσία χωρίς προπονητή, ενώ ο πρόεδρος της βρίσκεται σε αδυναμία αποφάσεων

Η εγκαταλελειμμένη ΑΕΚ, κατέβηκε με 4-2-3-1 και ουσιαστικά με την ενδεκάδα του αποκλεισμού από το κύπελλο. Υποχρεωτικά και μονοδρομικά. Κατέβηκε με απόφαση να τρέξει, να κλείσει τους χώρους, να αμυνθεί και να ψάξει κάποια αντεπίθεση. Κι αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι δεν κατέβηκε φοβισμένη, ούτε σαν πρόβατο για σφαγή. Αντιθέτως είχε το θράσος για μια ομάδα χωρίς ψυχολογία.

Είδαμε ένα όμορφο ημιχρόνιο. Η δική μας ομάδα τήρησε την τακτική του Γιαννίκη και δεν αισθανθήκαμε μειονεκτικά. Είχαμε μια ψυχραιμία στην διαχείριση της κατοχής της μπάλας από τον αντίπαλο, οι αλλαγές στις πάσες μας ήταν στοχευμένες κι ήμασταν καλά τοποθετημένοι μέσα στο γήπεδο. Βγήκαν οι αντεπιθέσεις και βγήκαν και οι αλληλοκαλύψεις. Φυσικά δεν μιλάμε για υπερθέαμα αλλά ας μην το ψάξουμε αυτό. Ντέρμπυ ήταν και θα είναι πάντα.

Ο Ολυμπιακός ήταν πιο πολύ νωθρός από ότι τον έχω συνηθίσει, αλλά λογικό ήταν κι αυτό αφού το μυαλό των παικτών του ήταν στο Μπέργκαμο. Η βεβαιότητα ότι ένα γκολ θα το βάλουμε, ήταν ξεκάθαρη. Απλά δεν είχε την στήριξη από τον προπονητή του στο κέντρο, που συνήθως μια υπεροπλία στο κέντρο την έχει, απέναντι στο λειψό δικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που είχε για κορυφαίο τον Σιμάνσκι – επιφορτισμένο με την φύλαξη του Καμαρά – και πολύ κοντά στην προσπάθεια των επιθετικών ενεργειών, τον Άμραμπαντ. Χωρίς όμως να ξεχνάμε τα δύο πλάγια μπακ μας, που κάλυψαν πολύ καλά τις πτέρυγες μας.

Στο δεύτερο μέρος, είχαμε ακριβώς την ίδια εικόνα. Την ΑΕΚ σε πολύ καλή αμυντική θωράκιση ψάχνοντας κάποια ευκαιρία στην κόντρα και τον αντίπαλο σε μια κατοχή μπάλας ανούσια. Αυτό που μπορείς να πεις είναι η ατολμία στην αντεπίθεση, που ήταν σαν διεκπεραίωση φακέλλου στην εφορία. Λογικά πράματα κι αυτά. Ψυχολογία στο μηδέν. Δεν κερδίσαμε άλλους κι άλλους, θα βάλουμε γκολ στον Ολυμπιακό;

Όμως βλέπαμε κάτι όμορφο. Τακτικά μιλάω, αφού τελικές σχεδόν δεν υπήρχαν. Στους κορυφαίους μπορούμε να προσθέσουμε και τον Ρότα, ενώ πρέπει να κάνουμε και μνεία για τον πολύ κακό Τσούμπερ. Ας μην λέμε όμως κι άλλα. Μια παρατημένη ομάδα, στην ουσία χωρίς προπονητή, ενώ ο πρόεδρος της βρίσκεται σε αδυναμία αποφάσεων, τι άλλο να κάνει σήμερα στο τηγάνι, παρά να ακολουθήσει την μοίρα της; Του φτωχού συγγενή. Να είναι πτωχή πλην τίμια. Οπότε την ώρα που τα σέντερ μπακ του αντιπάλου, έβριζαν την αμυντική λειτουργία των χαφ τους, εμείς φροντίζαμε να φάμε το προκαθορισμένο γκολ. Α, και εκείνη την στιγμή που ο μάγειρας που έχουμε στον πάγκο, έβαζε σέντερ φορ τον Μαροκινό σαν να του έλεγε; Φτάνει πια με την δημιουργία σου. Δεν θέλω άλλο. Μιλάμε για σούπερ ηλίθιο, πέραν φυσικά της έλλειψης προσωπικοτήτων στο κέντρο μας. Γι’ αυτές άλλοι είναι υπεύθυνοι. Τα γράφαμε, μας αντιγράψανε κι είμαστε όλοι δικαιωμένοι.

Με χαμένη την ΑΕΚ. Αλλά φίλοι, η ομάδα είναι εταιρεία εδώ και καιρό. Άρα δεν ανήκει στους Αεκτζήδες. Ανήκει σε κάποιον τύπο που δεν έχει καμία σχέση με επιχειρήσεις. Ούτε ξέρει από εταιρείες, ούτε και θέλει να μάθει. Ούτε και βέβαια θέλει να ζει στο 2022. Είναι σαν την γυναίκα του πρωτομάστορα στο χτίσιμο του γεφυριού της Άρτας. Που σε λίγο θα ψάχνει για διαβάτες για την γέφυρα. Που όμως θα βρει. Διότι η λίμνη των ηλίθιων που του δίνουν λεφτά, είναι αστείρευτη. Πρόσφατα δεν κλείσανε σουίτες δύο κορόιδα;