Η άνοια θέλει συμπαράσταση
Υπό το βλέμμα του Πογιέτ λοιπόν, η ομάδα μας κατέβηκε με 4-2-3-1 και με την καλύτερη επιθετική τετράδα όπως μας έχουν πληροφορήσει οι μπαλαδόροι. Τι είδαμε στο πρώτο μέρος; Αυτό που κάναμε επί κόβιντ. Σταματήσαμε να ζούμε για να μην πεθάνουμε. Δηλαδή ποδοσφαιρικά, τι είδαμε; ΤΙΠΟΤΑ. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ. Έλα τώρα να κάνεις την ανάλυση του μηδενός.
Η ΑΕΚ έδωσε την μπάλα, ανέβασε την αμυντική της γραμμή έξω από την περιοχή της για να ενωθεί με τους δύο κεντρικούς της, και προσπάθησε να βρει κάποια αντεπίθεση στον χώρο. Αυτόν που θα άφηνε ο ΠΑΟΚ που εκλήθη να παίξει σαν αφεντικό του παιχνιδιού. Βρήκε το τίποτα αφού δεν υπολόγισε ότι ο αντίπαλος μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο αλλά έχει και ταχύτητα για να καλύψει τον χώρο και να υποστηρίξει το παιχνίδι του. Εμείς στηριχτήκαμε στο να εξαφανίσουμε τους χώρους και επιθετικά να παίξουμε με μακρινές μπαλιές του Τζαβέλα και του Μήτογλου.
Πράγματι ο ΠΑΟΚ επιθετικά εξουδετερώθηκε από την τακτική του Γιαννίκη, αλλά κι εμείς δεν βρήκαμε την τρύπα της βελόνας. Οπότε επιθετικά οι δυό ομάδες πήραν μηδέν και προσέφεραν ένα κάκιστο θέαμα για εμάς. Αμυντικά και οι δύο πήραν άριστα, όπως άριστα πήραν τακτικά. Βλέπετε και οι δύο ενδιαφέρονταν πρώτιστα να μην κάνουν το λάθος., Ε αυτό λοιπόν, μηδένισε το θέαμα και δικαίωσε τις άδειες κερκίδες, έστω και κατά λάθος. Στην ουσία το μόνο κέρδος για τους δύο προπονητές είναι ότι κέρδισαν κάποια διάρκεια σε φυσική κατάσταση.
Ντέρμπι θα πεις. Βρε πες ό,τι θες. Εσύ σαν ΑΕΚ παίζεις με την ίδια τακτική της Τούμπας; Εσύ σαν ΠΑΟΚ, δεν ξέρεις πώς να επιτεθείς σε κλειστή άμυνα; Μέχρι να απαντήσουν οι μονομάχοι ( μην γελάτε, απλά δέστε κανά τελικό NFL που παίζονται δις κι όχι κάτι χιλιάρικα για τους εδώ ποινικούς ), εμείς ήρεμα πίναμε ουίσκι και μιλάγαμε και στο τηλέφωνο για τις πραγματικές δουλειές που έχουμε, χωρίς ιδιαίτερη αγωνία μην ξεφύγει καμιά αργοκουρούτα εκατέρωθεν και απειλήσει. Σκέψου ότι δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης που να ξεχώρισε.
Δεύτερο μέρος, ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Κλειστοί χώροι, ευθυνοφοβία και σούπα. Τακτική κι άγιος ο Θεός. Πρεσαρίσματα, μηδενικοί χώροι και θέαμα μηδενικό. Σαφώς πιο παθητική η ομάδα μας, χωρίς ιδιαίτερες φαντασίες για επιθετικό παιχνίδι με ενδελεχές παίξιμο για να βρει κάποιο λάθος, κάποια τρύπα. Κατανοητά όλα αυτά μέχρις ένα σημείο. Τραγικό παιχνίδι να το βλέπεις, τραγικό παιχνίδι να κάνεις ανάλυση.
Τέλος πάντων προχώραγε η κατάσταση κι έβλεπες πολύ καλό τον Τσιντώτα και σούπερ τρεχαλατζή τον Άμραμπαντ, που τα έδωσε όλα και δικαίως παίρνει και τον τίτλο του κορυφαίου. Δηλαδή ότι φάνηκε πιο πολύ, διότι επίσης σπουδαίοι ήταν οι Σιμόες και Σιμάνσκι, που έπαιξαν για την τακτική του Γιαννίκη. Που του βγήκε μέχρις ένα σημείο με το γκολ του Σιμόες, όμως μετά με σύστημα 4-3-3, δεν μπόρεσε να κρατήσει το σκορ κάνοντας ξανά αλλαγές που δεν τις κατάλαβα. Μιλάω για την έξοδο του Αραούχο αλλά κατόπιν την είσοδο του Καρίμ. Φυσικά μικρή σημασία είχε αυτή η αλλαγή. Πιο σημαντικό ήταν το τελικό σκορ, που έφερε άλλη μια ήττα για την ομάδα μας, αλλά και το τελευταίο πεντάλεπτο που είδαμε ένα θέαμα. Δυσάρεστο μεν για μας αλλά δικαιότατο για τον αντίπαλο. Να πας να κάνεις τι απέναντι στον Ολυμπιακό; Επειδή είπε ο εγγυητής να πάρουμε το κύπελλο; Ας μην λέμε άλλα. Η άνοια θέλει συμπαράσταση….
