Πήραμε το ντέρμπυ περνώντας δια πυρός και σιδήρου, αλλά με προβληματισμό για το τι κάνουν στις προπονήσεις

Η ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο με 4-2-3-1 με τον Γκαρσία αριστερά. Πράγματι εκεί ήταν πιο χρήσιμος αλλά ο Άμραμπατ, χάθηκε τελείως στα δεξιά. Μπήκε στο γήπεδο; Όχι παίδες. Δεν μπήκε καν. Ή μάλλον μπήκε με σκοπό να μην φάει γκολ στο πρώτο δευτερόλεπτο, οπότε έτρεξε κι έβγαλε ένα πολύ ωραίο γκολ με τον Σιμάνσκι στο δεύτερο λεπτό.

Τι έκανε μετά; Απλά μας έσπασε τα νεύρα. Κανείς δεν ξέρει τι οδηγίες υπήρχαν. Έβλεπες τον Αραούχο να φωνάζει να ανέβει η ομάδα, και τον Μάνταλο να ζητάει από τον σέντερ φορ να έρθει στο κέντρο. Αποτέλεσμα ήταν να δούμε μια ομάδα ασύνδετη, άνευρη , νωθρή, που δεν ήξερε τι να κάνει μέσα στο γήπεδο. Από την άλλη, έβλεπες έναν αντίπαλο που θύμιζε μια κότα που ενώ θέλει να γεννήσει ένα αυγό, δεν μπορούσε. Δεν ήταν φρακαρισμένος λόγω ΑΕΚ. Ήταν φρακαρισμένος μόνος του.

Το αποτέλεσμα ποιό ήταν; Η ΑΕΚ μετά το γκολ, έδωσε την μπάλα και το γήπεδο στον ΠΑΟ. Που άπλωσε τους παίκτες του πράγματι, αλλά δεν φαίνονται ικανοί. Το μαρτυράει η μόλις μία τελική που είχε. Η ΑΕΚ; Σκορποχώρι. Δήθεν πρεσάριζε ψηλά και δήθεν έπαιζε την κόντρα; Χωρίς ταχύτητα; Χωρίς εκμετάλλευση του κενού χώρου; Χωρίς πλάγια μπακ; Χωρίς εξτρέμ; Γάμησε το, όπως ξέχνα ότι μπορούσε να αλλάξει μια δεύτερη πάσα. Έχανε την κατοχή μόνη της, χωρίς πίεση, και μετά κοίταζε πώς να κάτσει πίσω. Αυτά δουλεύουν στην προπόνηση;

Εν πάση περιπτώσει, είδαμε μια σούπα. Κυρίως παιχνίδι κέντρου, με τον αντίπαλο να υπερτερεί στην φλυαρία. Η ΑΕΚ έκανε κανά δυό φάσεις ακόμα βασιζόμενη στην ποιότητα την μπροστινή. Όμως με τέτοιο αντίπαλο, θα έπρεπε να έχει καθαρίσει το παιχνίδι. Για να το κάνεις αυτό βέβαια, πρέπει να παίξεις και μπάλα, ό,τι σύστημα και να έχεις. Κι αυτό δεν το είδαμε. Δηλαδή δεν είδαμε τίποτα. Ούτε το πρεσάρισμα, ούτε την αυταπάρνηση, ούτε καν έναν αυτοματισμό, ένα ντουμπλάρισμα. Με τρεις κίτρινες κάρτες στην πλάτη μας, και με κορυφαίο τον Βράνιες και τον Σιμάνσκι. Που σταμάταγαν την πιο ακίνδυνη ομάδα που συναντήσαμε μέχρι σήμερα στο πρώτο μέρος.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με καζίνο ρουαγιάλ. Τεράστια ευκαιρία μας για δεύτερο γκολ, και αντίστοιχη για τον αντίπαλο για να ισοφαρίσει. Μιλάμε για τα πρώτα δύο λεπτά. Μέχρι να ξαναγυρίσουμε στα ίδια. Στην κακομοιριά και στην φουκαραδοσύνη και στο κράτα πίσω Πολυχρόνη. Κύριοι εκφραστές ο Μάνταλος και ο Μισελέν. Και πλήθος λαθών. Ακατανόητων. Και φόβος και ανοργανωσιά και καφενείο η ΑΕΚ. Και σχεδόν μαζική άμυνα και αδυναμία να βγάλει την μπάλα σωστά.

Κάπου στο τέταρτο, ο Γιαννίκης έκανε δύο αλλαγές με Σάκχοφ και Τσούμπερ μέσα. Ήλπιζε κι αυτός. Και δεν απείχε πολύ, αλλά μίλησε το var στην πρώτη καλή προσπάθεια  της ομάδας μας, που ήταν ομαδική κι όχι ατομική. Ο Αραούχο ήταν οριακά εκτός πεδιάς. Στο υπόλοιπο, είχαμε τα ίδια. Η ΑΕΚ πίσω, χωρίς κατοχή να ψάχνει την αντεπίθεση. Κι εμείς τα χάπια μας. Είναι τρομερό το να μην είναι τίποτα κρίσιμο, κι εσύ να νομίζεις ότι παίζεις τελικό διηπειρωτικού κυπέλλου. Μήπως είσαι μαλάκας τελικά;

Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Γιαννίκης έβαλε και δεύτερο αμυντικό χαφ. Τον Λεταλέκ στην θέση του Μάνταλου. Το σύστημα γύρισε σε 4-3-3 και κάπως διορθώθηκαν τα πράματα. Μιλάω για την αμυντική λειτουργία και τις υποψίες των αντεπιθέσεων που δημιουργήσαμε. Η ομάδα τακτοποιήθηκε και ο πανικός πήγε περίπατο. Η μπάλα έβγαινε σωστά, ενώ πλέον ο αντίπαλος έπαιζε με μακρινές μπαλιές , που κοβόντουσαν εύκολα από το κεντρικό μας δίδυμο. Και δεύτερο γκολ μπήκε, που σωστά ακυρώθηκε. Ήταν όμως ενδεικτικό ότι παίζαμε πιο σωστά. Τι θα πει αυτό; Θα πει γεμάτο κέντρο αφού δεν έχεις ιδιαίτερους παίκτες εκεί. Οπότε πήραμε το ντέρμπυ περνώντας δια πυρός και σιδήρου, και με μεγάλο προβληματισμό για το τι κάνουν στις προπονήσεις. Συγχαρητήρια πάντως.