Συγχαρητήρια για τη νίκη, και συλλυπητήρια για την εικόνα

Πω πω. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι στο γήπεδο. Με παλμό, με φωνή, με προσδοκία και με αγάπη. Για την ΑΕΚ που κατέβηκε με 4-2-3-1 και με την γνωστή τακτική του Γιαννίκη. Τα πάντα για τη νίκη. Πολύ σφιχτή πίσω, εκμεταλλευόμενη το σούπερ δίδυμο των σέντερ μπακ της, τον πολύ καλό τερματοφύλακα της και την τρομερή ποιότητα που έχει μπροστά με τις αντεπιθέσεις της.

Και μέχρις στιγμής, σε αυτό το πρώτο μέρος αλλά και στα παιχνίδια που έχουμε δει, η τακτική αυτή βγαίνει. Φυσικά τρώμε μπόλικες φάσεις, βλέπουμε τον Στάνκοβιτς ξανά για κορυφαίο να κρατάει το μηδέν, αλλά βλέπουμε και την φωτιά στην κόντρα επίθεση. Σήμερα είδαμε κι άλλα: Τον Μάνταλο κορυφαίο, να αλλάζει τον ρυθμό, να εκτελεί πολύ καλά τις στατικές φάσεις, και να ηγείται. Αυτό που λέγαμε. Βάλτου ρε αδερφέ κανά καλό παίκτη δίπλα του, μπας και δεν τρώει όλο το μαρκάρισμα αυτός.

Από πολύ κοντά ο Σιμάνκσι, με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που κατάπιε. Και μπροστά κόμπρα. 2-0 με μπόλικη ρέντα, αφού ο Άρης κυριάρχησε στην κατοχή της μπάλας, στα στατιστικά και φυσικά στις κλασσικές ευκαιρίες. Και φυσικά ήταν καλύτερος. Πιο επιθετικός, πιο στρωμένος και πιο οργανωμένος σε ποδόσφαιρο κατοχής. Όμως, υπάρχει και το όμως. Αν είχαμε πιο καλούς παίκτες μπροστά από το κεντρικό μας δίδυμο, θα βλέπαμε αυτό που θέλουμε. Αυτήν την στιγμή, βλέπουμε την ΑΕΚ στον πρώτο χρόνο του Μπάγιεβιτς, για όσους την θυμούνται.

Και βέβαια βλέπουμε την ΑΕΚ του Γιαννίκη, που εύκολα μακιγιάρει τις ατέλειες μας. Και που υπηρετεί μια τακτική πολύ πιστά. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό τόσο για το κύρος του προπονητή, όσο και για τα βήματα που γίνονται για να δούμε μια δυνατή ομάδα στο μέλλον. Μια ομάδα που δεν θα αναγκάζεται να βάζει στην ενδεκάδα της τον Τάνκοβιτς, που ήταν η μεγαλύτερη παραφωνία. Μια φοβική φιγούρα, πρώην παίκτης, που στην κυριολεξία δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα. Μια ομάδα που βγάζει πλέον τον Μήτογλου, ενώ μπορεί και αποκεντρώνει το παιχνίδι της με την παρουσία του Τσούμπερ. Μια ομάδα που βγάζει ταχύτητα έστω και στην κόντρα. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν λίγο καιρό, η ομάδα περπάταγε κι ήταν σούπερ προβλέψιμη.

Στο δεύτερο ημιχρόνιο, η ομάδα μας έγινε πάρα πολύ παθητική. Υπηρέτησε την ίδια τακτική που λέγαμε, όμως δεν μπόρεσε να βγάλει κόντρα επίθεση. Έλεγξε τον ρυθμό και πήγε σε πάγωμα του παιχνιδιού. Ο Άρης φάνηκε να έχει τον έλεγχο, όμως ήταν εντελώς ακίνδυνος. Ήταν απλά φλύαρος, χωρίς τελικές και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά ήταν αγωνιστικά καλύτερος, αλλά δεν μπόρεσε να βγάλει φάσεις.

Αυτό το δεδομένο το άλλαξαν δύο πράματα : Πρώτον η κόκκινη κάρτα στον Μήτογλου και δεύτερον η βιαστική αλλαγή του Μάνταλου. Διότι μετά η ομάδα έγινε αλαλούμ. Με βιαστικές αλλαγές κανένα προγραμματισμό και φυσικά χωρίς την ικανότητα να βγει στην κόντρα. Το σύστημα είχε γυρίσει σε 4-3-3 και η ομάδα, αφού έφαγε το γκολ, πίστευες ότι έπαιζε εκτός έδρας απέναντι στην Ρεάλ. Αυτά τα λάθη του προπονητή, έκαναν τον Άρη να μοιάζει υπερομάδα.

Η ΑΕΚ δεν μπορούσε ούτε καν την μπάλα να κρατήσει κι έβγαζε απλά με φτου ξελευθερίες την μπάλα από την περιοχή της. Πολύ κακή η εικόνα μας και νομίζω απαράδεκτη. Εντάξει, σου χαμογελάει η τύχη. Δεν την αφήνεις. Την πιάνεις από τα μαλλιά. Διότι και η αλλαγή του Σιμάνσκι, λάθος είναι. Όπως και η καθυστέρηση στην αλλαγή του Τζαβέλα. Και δεν είναι σοβαρά πράματα αυτά. Λέμε τα καλά, λέμε και τα στραβά. Για τα δικά μας. Που δεν θέλουμε να βλέπουμε ολόκληρο Τζαβέλα να προσποιείται ότι τον χτύπησαν. Μπάλα θέλουμε να βλέπουμε κι όχι μαζικές άμυνες.

Το τέλος ήταν εφιάλτης. Και μας άφησε με πολύ κακή εντύπωση. Η νίκη δεν λέει τίποτα. Αν η ομάδα διαλύεται επειδή αποβλήθηκε ο Μήτογλου, δεν μπορείς και να πας πολύ μακριά. Όμως χρειάζονται κι αυτά. Μαθαίνει κι ο Γιαννίκης τι γίνεται σε πίεση ομάδας που πρωταγωνιστεί. Για να μην βιάζεται. Και να διορθώνεται κι αυτός. Συγχαρητήρια για τη νίκη, και συλλυπητήρια για την εικόνα. Ο Άρης ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο και άξιζε τη νίκη.