Η στεκιά του Σάκχοφ
Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι σε θέματα ψυχολογίας, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με πανομοιότυπη ενδεκάδα με το ντέρμπυ, πλην του δεξιού άκρου. Είχε σημασία αυτή η ενδεκάδα, διότι επειδή αυτή θεωρείται η βασική, θα μπορούσαμε να δούμε την δουλειά του Γιαννίκη απέναντι σε αντίπαλο που τον ξέρει θεωρητικά, που δεν είναι τόσο δυνατός σαν τον ΟΣΦΠ, και που το παιχνίδι είχε την πίεση για νίκη οπωσδήποτε.
Και καρμπόν η ενδεκάδα, και καρμπόν το ξεκίνημα με γκολ από τα αποδυτήρια. Και πάνω που σε πιάνουν οι σκέψεις για τα χαφ, κι ειδικά σήμερα με την βροχή, έρχεται ο Άμραμπαντ και με ένα ξερό σουτ ισοφαρίζει. Φυσικά δεν μιλάμε για παιχνίδι στο πρώτο δεκάλεπτο αλλά για μπιλιάρδο. Που συνεχίστηκε με την ομάδα μας να τρώει μπαλιές στην πλάτη της άμυνας της και να εκτίθεται αλλά και με την επίθεση μας που προσπαθούσε κι έχανε την ευκαιρία να προηγηθεί.
Σε έναν τρελό ρυθμό για το πρώτο εικοσάλεπτο – κι ο ΠΑΣ έχασε άλλη μια σπουδαία ευκαιρία – που οι τακτικές είχαν πάει περίπατο. Και κάπου εκεί αποφάσισαν οι προπονητές να πάνε σε πιο ελληνικό ρυθμό. Να ελέγξουν πιο καλά το γήπεδο και τους χώρους Και κάπως έτσι μαζεύτηκε πιο πίσω ο αντίπαλος κι έψαξε την αντεπίθεση, ενώ η ΑΕΚ πήρε κάποια σχετική κατοχή μπάλας κι έβγαλε μπόλικες επικίνδυνες οργανωμένες επιθέσεις. Πλέον δούλευε και το επιθετικό της πρεσάρισμα ενώ τακτοποιήθηκε και ο Άμραμπαντ στο δεξί άκρο, που το είχε αφήσει και βοήθαγε στα χαφ.
Το πρώτο μέρος λοιπόν, τελείωσε ισόπαλο. Μας άφησε πολύ καλή εντύπωση σαν θέαμα. Προσοχή, δεν μιλάω σαν Αεκτζής. Είχε γκολ, είχε τελικές κι είχε ρυθμό ακόμα κι όταν αυτός ελέγχθηκε. Η ΑΕΚ είχε καλύτερο τον Μάνταλο και τον Άμραμπαντ αλλά υπέφερε πολύ στο κεντρικό της δίδυμο, όπως κι ήταν λειψή στα δυο πλάγια της. Από δεξιά δεν είχε μπακ επιθετικό, κι από την άλλη είχε πάλι αρνητικό τον Τσούμπερ. Χρησιμοποίησε πιο πολύ την αριστερή μεριά με τον Μοχαμαντί, ενώ δεν ήταν κακή στον χώρο του κέντρου και στην αμυντική της κάλυψη. Θα μπορούσε και να έχει προηγηθεί αλλά μην ξεχνάμε ότι παίζει κι ο αντίπαλος τερματοφύλακας. Χονδρικά το πρώτο μέρος μάλλον κατέληξε δίκαια.
Το δεύτερο μέρος φανέρωσε ακριβώς αυτά που έγραψα για το τελείωμα του πρώτου. Αντεπίθεση για τον ΠΑΣ και κατοχή μπάλας και γηπέδου για εμάς. Εμένα μου φάνηκε ότι το σύστημα είχε γυρίσει σε 4-4-2 με μετατόπιση του Τσούμπερ δίπλα στον Αραούχο, αλλά δεν έχει κάποια σημασία αφού σε λίγη ώρα πράγματι γύρισε σε τέτοιο με την είσοδο του Καρίμ και την οπισθοχώρηση του Μάνταλου. Στα λεπτά αυτά δεν γίναμε και πιο σοφοί περί της μπάλας.
Η ΑΕΚ είχε την γνωστή φλύαρη κυκλοφορία και σε κάθε αντεπίθεση κινδύνευε. Κάτι που έγινε ακόμα πιο έντονο όταν βγήκε κι ο Σιμάνσκι και ερήμωσε το κέντρο. Πλέον ο αντίπαλος εύρισκε πιο ανοιχτούς χώρους ενώ η ομάδα μας προσπαθούσε με ατομικές προσπάθειες. Εγώ κάποια συγκεκριμένη δουλειά του Γιαννίκη, δεν έβλεπα. Έβλεπα μια ΑΕΚ προβλέψιμη, κουρασμένη και αργή. Ενώ έβλεπα τον ΠΑΣ πολύ φρέσκο και κυρίως πολύ πιο γρήγορο. Εν τω μεταξύ είχε βγει ο Τσούμπερ κι είχε μπει ο Γκαρσία. Μιλάμε για πανικό.
Και μιλάμε για αναρχία. Για τον Αραούχο να γυρνάει μέχρι το κέντρο και για τυφλές σέντρες. Τουλάχιστον η ΑΕΚ δεν κινδύνευε πίσω ενώ έχασε και μια μεγάλη ευκαιρία εξ επαφής με τον Σάκχοφ. Φυσικά δεν μιλάμε για κάποιο σύστημα, ούτε για κάποιο σχεδιασμό. Πολύ κρίμα ρε παιδί μου για τον Γιαννίκη. Που πήγε να διορθώσει αυτά που έκανε όταν έβαλε τον Ρότα μέσα αλλά κυρίως τον Σάκχοφ. Που μπόρεσε με μια στεκιά να βάλει την ΑΕΚ μπροστά στο σκορ. Και να της χαρίσει μια νίκη σπουδαία, που ελπίζω να μην ρίξει πάλι την σκόνη κάτω από το χαλί για τις αδυναμίες της.
Τα συγχαρητήρια όμως είναι άπλετα για την δύναμη που βγάλανε κάποιοι παίκτες μας. Ο κορυφαίος Μάνταλος, ο Άμραμπαντ, ο Σιμόες και φυσικά ο Μήτογλου που έδωσε ομηρικές μάχες. Ελπίζω να δουλέψει ο Γιαννίκης πιο σοβαρά στην προπόνηση. Με έμπνευση δεν πας πουθενά.
