Ο Τσούμπερ θυμίζει επαφές και κινήσεις ουσίας Οκόνσκι, ο Μάνταλος πιο προβλέψιμος κι από πατίνι

Σε αυτό το καθοριστικό για τον προπονητή μας τεστ, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 και κάποιες αλλαγές μεσοεπιθετικά. Κατέβηκε όμως και με όρεξη να γίνει και αφεντικό του παιχνιδιού. Με αδιάκοπο πρεσάρισμα ψηλά και στον χώρο του κέντρου, κυριάρχησε για μισή ώρα και σκόραρε δυό γκολ. Όλο το μυστικό ήταν η αριστερή της πλευρά καθώς και η εναλλαγή θέσης στον άξονα και στο πλάι των Μάνταλου και Τσούμπερ. Φυσικά και το πολύ τρέξιμο σε συνδυασμό με το κάποιο μούδιασμα του αντιπάλου.

Οπότε, σε εκείνο το διάστημα, είδαμε μια ΑΕΚ σοβαρή και σθεναρή που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Είδαμε καλό ρυθμό και συνδυασμούς, και πολύ σωστό ποδόσφαιρο. Είδαμε κορυφαίους τους Μάνταλο και Μοχαμαντί και θεωρήσαμε ότι ησυχάσαμε. Όμως δεν ήταν έτσι τα πράματα στην εξέλιξη του πρώτου μέρους.

Η ομάδα κουράστηκε; Χαλάρωσε; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Το θέμα είναι ότι το κέντρο μας έπεσε, έχασε την συνοχή του και ο Παναιτωλικός άρχισε να απειλεί. Και μιλάμε για σοβαρές καταστάσεις, τις οποίες αποσόβησε κυρίως ο Στάνκοβιτς, που δίκαια πέρασε κι αυτός στους καλύτερους αυτού του μέρους. Όλοι οι άλλοι είχαν πάθει μια καθίζηση, απλά έδιωχναν στα τυφλά κι ήταν αδύνατον να κρατήσουν την μπάλα, χάνοντας και στατιστικά την κατοχή της. Στις κάποιες προσπάθειες αντεπίθεσης μας, ο Μάνταλος εμφάνισε και τις γνωστές παθογένειες του, στο επίπεδο της αργής αντίδρασης και της ατομικότητας του που έφερνε λάθη.

Τέλος πάντων, μπορώ να πω ότι την γλυτώσαμε και πήγαμε με σκορ ασφαλείας – που λέει ο λόγος αφού πρόσφατη είναι και η Κρήτη -, όπου θεωρώ να ξαναγίνει μια κουβεντούλα και καμιά διορθωσούλα. Από την άλλη μεριά, όλοι εμείς είδαμε ένα πολύ καλό πρώτο ημιχρόνιο με τις δυο ομάδες να προσφέρουν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι στα δικά τους διαστήματα. Με μπόλικες τελικές, δυο γκολ, πολύ τρέξιμο και χωρίς καμία σκοπιμότητα.

Το δεύτερο μέρος ήταν τραγικό σε ρυθμό και σε θέαμα. Είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι στο οποίο κύρια υπεύθυνη φυσικά ήταν η ΑΕΚ. Κι αυτό διότι έμειναν από δυνάμεις οι Σιμόες και Μάνταλος, οπότε δημιουργικά ήμασταν εντελώς ανίκανοι, ενώ συνεχίζονταν τα λάθη. Αυτό έφερε και την μείωση του σκορ από τον αντίπαλο, ο οποίος είχε ξεκινήσει με το υπονοούμενο για την αλλαγή του τερματοφύλακα του ( ! ).

Το θέμα ήταν ότι οι μνήμες της Κρήτης ξύπνησαν ξανά κι ο προπονητής, που έβλεπε αυτό το παρατεταμένο σβήσιμο της ομάδας, πλάκωσε τις αλλαγές. Ανακάτεψε πολύ την τράπουλα με νέους στο γήπεδο, όμως όλο το κόλπο ήταν η μετάθεση του Τσούμπερ στον άξονα, που από την μια τον γέμισε, ενώ εμπλούτισε και τα άκρα μας. Αυτό στην ουσία έσβησε τον αντίπαλο, εμείς δημιουργήσαμε κάποιες μικροευκαιρίες ( πρώτο σουτ κάναμε στο 70 ), αλλά κυρίως σταμάτησαν οι κίνδυνοι πίσω και χαμήλωσαν και οι καρδιακοί παλμοί μας.

Φυσικά το παιχνίδι ήταν άναρχο, κακοδομημένο και αποκρουστικό. Όμως πετύχαμε και τρίτο γκολ μετά από έξοχο συνδυασμό Τσούμπερ και Καρίμ, αφού προηγουμένως ο Στάνκοβιτς – που αυτός ήταν τελικά ο κορυφαίος σήμερα – αποσόβησε την ισοφάριση. Διότι μπορεί να λέω ότι έσβησε ο αντίπαλος, όμως η ΑΕΚ ήταν χαλαρή κι έτρωγε στατικές φάσεις. Εν πάση περιπτώσει το τρίτο γκολ κλείδωσε το παιχνίδι, το οποίο έτσι θα πήγαινε ακόμα κι αν ο Παναιτωλικός σημείωνε κι άλλο γκολ στην φάση που είχε δοκάρι. Στην φάση που κοιμήθηκαν και τα τρία σέντερ μπακ που έπαιζαν πλέον αφού το σύστημα είχε γίνει 3-5-2.

Συμπερασματικά και κλείνοντας, δεν ξέρω αν πέρασε το τεστ ο προπονητής. Δεν ξέρω αν κέρδισε χρόνο κι αν αυτό είναι υπέρ της ομάδας. Η ΑΕΚ έδειξε καθαρά ότι έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης και σίγουρα ταχύτητας αμυντικά στο κέντρο, αφού Λεταλέκ και Σιμόες δεν μπορεί να συνυπάρχουν. Επίσης ταχύτητας στην αντεπίθεση αφού ο Μάνταλος είναι πιο προβλέψιμος κι από πατίνι. Επίσης αυτό που προβληματίζει είναι η κακή δεξιά πλευρά μας με τον Γκαρσία να μην καλύπτει τον Μισελέν, που είναι τρομερά επιπόλαιος και πρόχειρος. Και βέβαια ο πιο μεγάλος προβληματισμός είναι αυτό το τεράστιο black out την ώρα που προηγείσαι με δύο γκολ και που σήμερα έτυχε να μην το πληρώσεις.

Δουλειά μου τσαμπουνάνε συνέχεια. Με το Αγρίνιο παίζεις ρε φίλε, προηγείσαι με δύο γκολ και τρέμεις ενώ δεν παίζεις καν μεσοβδόμαδα; Τι δουλειά δηλαδή; Όλη την εβδομάδα και σε όλη την προετοιμασία, δεν δούλευαν; Μάλλον λέω εγώ κι ευτυχώς που ο Τσούμπερ δεν έκανε την δική μας προετοιμασία, κι είναι ένα κλικ παραπάνω στην έκρηξη από όλους τους άλλους. Ο Τσούμπερ, που πρέπει να το πω αυτό, θυμίζει τις επαφές και τις κινήσεις ουσίας του Οκόνσκι.

Αναδημοσίευση από dailytripes.gr