Είτε θα σταθείς στον καιρό, είτε στο κλίμα
Τα προβλήματα της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ μπορούν να αντιμετωπιστούν με δύο διαφορετικούς τρόπους.
Ο πρώτος; Να σταθείς στο επιμέρους, στους δύο αγώνες με τη Βελέζ. Να εντοπίσεις διάφορους παράγοντες καθοριστικούς για την έκβαση της υπόθεσης πρόκριση, όπως το γκολ της ΑΕΚ που κακώς ακυρώθηκε στο πρώτο ματς και τη δυστοκία των πολλών χαμένων ευκαιριών στον επαναληπτικό στο ΟΑΚΑ. Όμως, έτσι, θα κρύψεις την ανικανότητα της ομάδας να υπερνικήσει ακόμα και αυτούς τους (ανασταλτικούς) παράγοντες απέναντι σε έναν συγκεκριμένου βεληνεκούς και άπειρου από τέτοιες διαδικασίες αντιπάλου… Εξάλλου, το να μη μπορείς να κάνεις γκολ τόσες ευκαιρίες φανερώνει πρόβλημα. Ψυχολογίας; Ατομικής εκτελεστικής ευχέρειας; Σωστής και έξυπνης ομαδικής δημιουργικότητας; Ίσως και των τριών συνθηκών μαζί; Σε κάθε περίπτωση, κάθε αποκλεισμός όπως αυτός της ΑΕΚ την Πέμπτη δεν χωράει δικαιολογίες. Γιατί αυτές εκνευρίζουν και θα κάνουν το βαρύ κλίμα περισσότερο τεταμένο…
Η δεύτερη προσέγγιση που μπορείς να κάνεις είναι το γενικό πλαίσιο. Εκεί υπάρχει ξεκάθαρα καθοδική πορεία από το 2018 κι ύστερα. Τέτοιας υφής που τα λάθη πια έχουν γίνει κανόνας και οι αποτυχίες είναι συνεχείς. Ενωσίτικες ποδοσφαιρικές αγωνιστικές επιτυχίες μπορείς πλέον να βρεις μονάχα… στο you tube… Η ψυχολογία της ομάδας, του αγωνιστικού τμήματος για την ακρίβεια, έχει χαλάσει, κάθε προπονητής που έρχεται προσπαθεί (μέχρι ενός χρονικού σημείου…), αλλά βλέπει παντού σκιές (πότε μεγαλύτερες, πότε μικρότερες), κάθε διοικητική κίνηση περιλαμβάνει ένα δύστροπο συνδυασμό: της ανάγκης για να δοθούν άμεσα απαντήσεις και του άγχους που θολώνει το τοπίο και βαραίνει τις κινήσεις… Τα ρίσκα πάντα υπάρχουν σε κάθε διοικητική κινητικότητα, στην ΑΕΚ όμως έχουν χάσει κάθε περιθώριο συγκατάβασης από τους υποστηρικτές του συλλόγου…
Το πρόβλημα της ΑΕΚ, επομένως, μπορεί να προσεγγιστεί με δύο τρόπους: ή θα σταθείς στον καιρό… (δηλαδή στην επικαιρότητα), είτε στο κλίμα… (στις τάσεις και τα καθιερωμένα της τριετίας). Το δεύτερο είναι σημαντικότερο και επηρεάζει το πρώτο, το πρώτο διαμορφώνει σιγά σιγά το δεύτερο. Ο καθένας στην οικογένεια της ΑΕΚ προσεγγίζει τα πράγματα όπως αυτός επιλέγει. Καταλαβαίνω π.χ. έναν επαγγελματία δημοσιογράφο της ομάδας που είναι υποχρεωμένος να διαλέγει τη βήμα βήμα προσέγγιση. Δηλαδή, το κάθε ξεχωριστό αγωνιστικό δρώμενο. Καταλαβαίνω, όμως, και τον κόσμο μετά από τόσες συνεχόμενες επιτυχίες να στέκεται στο γενικό πεδίο. Για να βρεθεί ισορροπία πρέπει να αρχίσει η ομάδα να πείθει…
ΥΓ. Η ΑΕΚ την Πέμπτη είχε στη διάθεσή της ένα όπλο, από τα λίγα που της έχουν απομείνει πια και που για την ίδια ουκ ολίγες φορές έχει αποδειχθεί και «πυρηνικό» (υπέρ της). Τον κόσμο της. Πόσο είχαν λείψει από όλους μας τα συνθήματα, ο παλμός, η στήριξη, η παρουσία, τα χρώματα στην κερκίδα, όλα αυτά που επανέφεραν ένα φόντο από τα πιο ξεχωριστά στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Και ειδικά όταν μιλάμε για ΑΕΚ. Πόσο κρίμα που η επιστροφή αυτή σημαδεύτηκε από ένα ιστορικό κάζο. Ο αγώνας ήταν γκραν γκινιόλ, αλλά το τελικό αποτέλεσμα σε αναγκάζει να τον εξορίσεις σε απόμακρα μέρη του νου…
ΥΓ1. Η ζημιά του αποκλεισμού είναι πολλαπλή, πολύπλευρη, τεράστια και δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Το να μην παίζεις Ευρώπη για ένα ολόκληρο χρόνο, λες και είσαι τιμωρημένος…, είναι κάτι που για ομάδες σαν την ΑΕΚ αποτελούν στίγμα, αλλά και φθαρτικό μικρόβιο… Από εδώ και πέρα; Πρέπει να πιαστεί το αγωνιστικό ταβάνι και να πείθονται οι Ενωσίτες πως αξίζει να σταθούν στην ομάδα. Στόχος εφικτός, αλλά και πολύ χαμηλός για μία ΑΕΚ έτσι όπως τη θέλουν οι φίλοι της… Όπως όλοι λαχταράμε πώς και πώς πότε θα έρθει η μέρα που θα φύγει ο πρωτοφανής καύσωνας που πλήττει τη χώρα, έτσι λαχταράνε και οι Ενωσίτες να γίνει ξανά η ΑΕΚ καλή ομάδα. Προς το παρόν, όσο άκαμπτος και να είναι ο καύσωνας, μοιάζει πιο πιθανό να φύγει αυτός παρά να γίνει το άλλο… Ωιμέ…
