Μήπως είναι υποκριτική η ευαισθησία μας για τον Νεντελτσιάρου;

Ως το λαϊκότερο των αθλημάτων που απευθύνεται όμως σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν ένας χώρος που εξέφραζε τις αγωνίες και τους προβληματισμούς της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των υποστηρικτών της Μπαρτσελόνα που μετέτρεπαν κάθε αγώνα της ομάδας τους σε αντικυβερνητική διαδήλωση επί εποχής Φράνκο.

Συνεπώς το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε παρά να υποστηρίζει την ισότητα, την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες. Οι περισσότερες ομοσπονδίες μαζί με την UEFA προωθούν το ευ αγωνίζεσθαι και τους αγώνες εναντίον του ρατσισμού.

Έχουμε δει κατά καιρούς μπανάνες να πετάγονται σε έγχρωμους ποδοσφαιριστές ή πανό οπαδών της Λάτσιο για παράδειγμα να εκφράζουν ρατσιστικές πεποιθήσεις. Γεγονότα που είτε τιμωρήθηκαν τελικά είτε άφησαν μια ρετσινιά στα αντίστοιχα clubs.

Έχουμε κι εμείς το συμβάν του Κατίδη, σε εκείνη την ταλαίπωρη χρονιά για τον σύλλογο, όταν πανηγύρισε με τρόπο ανάρμοστο για τα ιδεώδη του ποδοσφαίρου και της Α.Ε.Κ. με αποτέλεσμα την λήξη της ποδοσφαιρικής του καριέρας ουσιαστικά.

Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει ο καθένας να υποστηρίξει τα αθλητικά ιδεώδη ή να δώσει ένα κοινωνικό μήνυμα είναι καθαρά προσωπικός και βασίζεται σε διάφορες παραμέτρους.

Ας αναλογιστούμε την 24χρονη ποδοσφαιρίστρια που αρνήθηκε να κρατήσει ενός λεπτού σιγή για τον Μαραντόνα για τους δικούς της λόγους ή τον Ζαχά της Κρύσταλ Πάλας που έγινε ο πρώτος παίχτης της Πρέμιερ Λιγκ που δεν γονάτισε για το «Black Lives Matter» για επίσης δικούς του λόγους.

Είναι μήπως ρατσιστής ο έγχρωμος μέσος της Κρύσταλ Πάλας;

Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος σχετικά με το συμβάν με τον διεθνή Ρουμάνο παίχτη της ΑΕΚ.

Το βασικό ερώτημα είναι όμως «Το να μην κάνεις είναι το ίδιο με το να κάνεις;» και το δεύτερο και πιο ουσιαστικό είναι το πως κρίνεσαι… από τον βίο σου ή από μια επιλογή;

Δεν θεωρώ φρόνιμο να παίρνουμε επιπόλαιες θέσεις χάριν μόδας. Ας μετρήσουμε την κάθε περίπτωση ξέχωρα και στο τέλος ο καθένας, ούτως ή άλλως, παίρνει ό,τι του αξίζει.

Αν ο Ρουμάνος δεν μας κάνει ποδοσφαιρικά είναι συζητήσιμο. Αν δεν μας κάνει επειδή επέλεξε να μην συμμετέχει σε μια κατευθυνόμενη διαμαρτυρία χωρίς καν να γνωρίζουμε τους λόγους του, μοιάζει μάλλον οξύμωρο για τα ιδεώδη του αθλητισμού και της δημοκρατίας εν γένει, να ζητάμε την παραδειγματική του τιμωρία και την εκδίωξη του.

Υ.Γ. Μήπως είναι λίγο υποκριτική όλη αυτή η ευαισθησία μας;

Όταν οι Τούρκοι ποδοσφαιριστές στους επικείμενους αγώνες του ΕURO γονατίσουν θα σημαίνει πως προσωπικά πιστεύουν το “Black Lives Matter” ή πως η Τουρκία συμφωνεί με αυτό; Ενώ ακόμη και σήμερα παραβιάζονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στη γείτονα χώρα;

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από τη σελίδα στο Facebook: Kitrina Gyalia