Ημιτελικός ορόσημο
Σχεδόν όλοι στην ΑΕΚ ξέρανε τις δυσκολίες του επαναληπτικού με τον Άρη. Ίσως κάποιοι να υποπτεύονταν και μία τροπή αρκετά αγχωτική. Αλλά, μάλλον, μία τέτοια εξέλιξη, με δύο τέρματα να σημειώνονται στις καθυστερήσεις και την ΑΕΚ τελικώς να γλιτώνει τον αποκλεισμό στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων, δεν θα την είχε φανταστεί κανένας. Ήταν αναμφίβολα μία από τις σπουδαιότερες και πιο «ανεβαστικές» προκρίσεις της ΑΕΚ σε ολόκληρη την ιστορία της στο θεσμό. Που θα τη θυμούνται όλοι, και οι Αρειανοί…, για πολύ καιρό ακόμα…
Ήταν ένας ημιτελικός ορόσημο, με δυναμική έντονων μελλοντικών καταγραφών… Πάνω που θα σημειωνόταν ένας οδυνηρότατος αποκλεισμός, λοιπόν, που θα βύθιζε σε εσωστρέφεια και σε ένα πολύ περίεργο κλίμα σύσσωμο τον οργανισμό του συλλόγου, πάνω που θα αναγκάζονταν όλοι στην ΑΕΚ να αναζητήσουν τα αίτια και θα (παρα)φούσκωναν τις ατομικές ευθύνες, ήρθε το γκολ που έστειλε τον επαναληπτικό στην παράταση. Και που στο πεδίο των οιωνών άνοιξε το δρόμο για την ισοφάριση… Νομίζω πως είναι λίγο παράταιρο μετά από μία τέτοια γκραν γκινιόλ εξέλιξη να σταθούμε στα αμιγώς ποδοσφαιρικά δεδομένα της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Αυτά πρέπει να απασχολήσουν μονάχα τον Καρέρα, για να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Έτσι ώστε να αποφευχθούν στο άμεσο μέλλον πιθανές επικίνδυνες καταστάσεις.
Στις πρώτες στιγμές μετά το τέλος του αγώνα με τον Άρη επικρατούσε σε όλους τους Ενωσίτες, εντελώς δικαιολογημένα, η χαρά για τη σπουδαία πρόκριση. Μία χαρά που την κράταγαν στους ώμους τους η ψυχική ανακούφιση και η ποδοσφαιρική λύτρωση. Όμως, θεωρώ πως από την ώρα που αποσαφηνίστηκε πως ο αντίπαλος στον τελικό θα είναι ο Ολυμπιακός Πειραιώς άλλαξαν αίφνης οι προτεραιότητες στις σκέψεις. Εύκολα προκύπτουν σημειολογίες, συμβολισμοί, συνειρμοί και παραλληλισμοί «πρώτης τάξεως». Στο τώρα, πάντως, προέχουν άλλα πράγματα. Η αγωνιστική, η πνευματική, η ψυχολογική προετοιμασία για τον τελικό του φετινού Κυπέλλου Ελλάδας είναι υπόθεση που πρέπει να προταχθεί στο κατάλληλο timing. Και αυτό δεν είναι το πολύ άμεσο μέλλον…. Τις επόμενες ημέρες προέχει η εκμετάλλευση των όσων θετικών απέφερε η πρόκριση…
Εξάλλου, θυμόμαστε όλοι τι λέγαμε και τι γράφαμε πριν τον τελικό Κυπέλλου του 2018. Το ίδιο και πριν τον περσινό τελικό… Αυτό που εγώ καταλαβαίνω και θα πω σε αυτή τη χρονική στιγμή είναι πως δεν έχουν τελικά τόση σημασία τα κίνητρα που διαβλέπουμε ορθώς και ευλόγως πριν τον κάθε σημαντικό αγώνα, όσο η εικόνα πάνω στο γρασίδι στα λεπτά που διαρκεί αυτός ο αγώνας… Αν τα κίνητρα βοηθούν στο να είναι αυτή η εικόνα στο γήπεδο εκείνη που πρέπει, έχει καλώς. Αλλιώς, χάνουν και αυτά τη σημασία τους… Αυτό συνειδητοποίησα εγώ, και νομίζω πολλοί άλλοι μετά τους δύο χαμένους για την ΑΕΚ τελικούς του 2018 και του 2019. Η εκδίκηση για το 2017, δεν ήρθε το 2018. Η εκδίκηση για το 2017 και το 2018, δεν ήρθε το 2019…
ΥΓ. Η συνεχώς βυθισμένη σε μία χρυσή μετριότητα αγωνιστική εικόνα του φετινού ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα της Super League 1 δεν τον απέτρεψε από το να «παίξει τα ρέστα του» στους δύο ημιτελικούς. Κάθε άλλο, μάλιστα. Λειτούργησαν ως άλλοθι αποενοχοποίησης και ως πιθανή εξιλέωση, συνάμα. Απέναντι σε μία ομάδα, τον Ολυμπιακό, που είναι κατά γενική ομολογία καλύτερή του για πολλούς συνεχόμενους μήνες… Έτσι, η ομάδα της Θεσσαλονίκης νίκησε στο πρώτο ματς και στο δεύτερο -μέχρι λίγο πριν το τέλος- ήταν στη διεκδίκηση της πρόκρισης. Δεν τα κατάφερε τελικώς και τα αίτια για αυτό είναι υπόθεση των ανθρώπων του ΠΑΟΚ και όχι δική μας.
ΥΓ1. Αυτό που πρέπει να πράξει κατά βάση στον τελικό η ΑΕΚ είναι να μοχθήσει ακόμα περισσότερο από όσο το έκανε ο ΠΑΟΚ στους δύο ημιτελικούς, να εμφανιστεί ακόμα πιο διαβασμένη, ακόμα πιο αποφασισμένη, ακόμα πιο τολμηρή, και ποδοσφαιρικά πιο έξυπνη από τους περσινούς νταμπλούχους… Το μπορεί.
ΥΓ2. Όταν ένας αγώνας έχει την εξέλιξη που είχε το 2-2 της ΑΕΚ με τον Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης, το βράδυ της Τετάρτης, ουσιαστικά υποχρεώνει τον κάθε Ενωσίτη να θυμάται εσαεί πού ήταν και τι έκανε στο διάστημα που το 1-0 έγινε 2-1… Κάτι τέτοια μας σημαδεύουν όλους, και μας φέρνουν σε απευθείας έκθεση και επαφή με την ουσία του ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού, στις πιο όμορφες στιγμές του. Ειδικά όταν στο τέλος έχει πετύχει το στόχο της η δική σου ομάδα, όλα είναι πολύ καλύτερα…
ΥΓ3. Η πέμπτη συνεχόμενη παρουσία της ΑΕΚ στον τελικό γράφει ιστορία και την κάνει «ομάδα Κυπέλλου». Αν, όμως, έρθει και ο δεύτερος σχετικός τίτλος σε πέντε προσπάθειες θα προστεθούν και άλλοι χαρακτηρισμοί. Θετικοί, χαρμόσυνοι και εύκολα αναγνωρίσιμοι…
YΓ4. Κλείνουμε το παρόν σημείωμα με τα λόγια του Μάρκο Λιβάγια μετά τον αγώνα: «Όμως αυτά τα δυο γκολ απόψε, δεν θα έχουν καμία σημασία αν δεν πάρουμε το Κύπελλο». Όποιος στο στρατόπεδο της ομάδας διαφωνεί, έχει χρόνο να αναθεωρήσει μέχρι το εναρκτήριο σφύριγμα του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας για την αγωνιστική περίοδο 2019-2020…
