Εχει δίκιο να αισθάνεται διαφορετικός
H AEK μπορεί να ισχυρίζεται πως διατηρεί σε μεγάλο βαθμό έναν χαρακτήρα που τη διαφοροποιεί από τον Ολυμπιακό και από τον ΠΑΟΚ.
Προφανώς και δεν μπορούμε να πούμε πως η Ένωση προέρχεται με διαβατήριο κατευθείαν από «τη χώρα των αγγέλων», ούτε πως είναι αλάνθαστη τόσο τα τελευταία χρόνια, όσο και στο σύνολο της διαδρομής της. Όμως, η ΑΕΚ και ο κόσμος της ξέρουν να αναγνωρίζουν και να παραδέχονται τα «κιτρινόμαυρα» τρωτά. Περισσότερο από τους άλλους. Και ο Ενωσίτης όταν βλέπει συγκεκριμένα πράγματα, και μάλιστα επαναλαμβανόμενα, έχει δίκιο να αισθάνεται διαφορετικός…
ΔΙΑΡΚΗΣ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Εδώ και λίγα χρόνια ο ανταγωνισμός Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Άπτεται σε μεγάλο βαθμό σε ρεπορτάζ που δεν αφορούν στα αμιγώς αθλητικά δρώμενα. Ο Ολυμπιακός από το 1996 διάλεξε συγκεκριμένο δρόμο. Στιγματίστηκε αρνητικά, αδίκησε τα όποια αγωνιστικά του προτερήματα και άφησε τη δική του σφραγίδα σε μία εποχή που υπήρξε και παρατεταμένη και πρωτόγνωρη για τα εγχώρια δεδομένα. Στο σήμερα, και πιο συγκεκριμένα από το 2017 και ύστερα, ο σύλλογος του Πειραιά εξαναγκάστηκε να κάνει αντιπολίτευση αφού η ΕΠΟ πέρασε σε άλλα χέρια. Αυτό, όμως, δεν τον έκανε κατά πώς φαίνεται να αλλάξει και πολύ ορισμένες πτυχές της τεχνοτροπίας που χρησιμοποιεί για την επίτευξη των εκάστοτε στόχων του.
Όσον αφορά στο μέλλον και την εμπλοκή των «ερυθρόλευκων» στην υπόθεση των στημένων αγώνων που προέκυψε από την πρόσφατη εισήγηση του μέλους της Επιτροπής Δεοντολογίας της ΕΠΟ Παναγιώτας Σπανού μπορεί στο τέλος να οδηγήσει στο ένα αποτέλεσμα, μπορεί και στο άλλο. Σημασία έχει πως για ακόμα μία φορά δόθηκε η αφορμή… Ο Ολυμπιακός στα πρώτα χρόνια της διοίκησης Μαρινάκη προσπάθησε να εδραιωθεί στην κορυφή και να κάνει ότι ήθελε εντός και εκτός γηπέδων με διάφορους τρόπους. Για κάποιους από αυτούς καλείται τώρα να δώσει εξηγήσεις και να πείσει πως «δεν είναι ελέφαντας». Το κακό είναι πως δεν εκπλήσσονται και τόσοι πολλοί…
Ο, δε, ΠΑΟΚ; Αποτελεί μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία και για τον εαυτό του και για το ίδιο το εγχώριο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ελέω της παρουσίας του Ιβάν Σαββίδη απέκτησε ισχύ, και μάλιστα μεγάλη, αλλά την εφάρμοσε με τρόπο που τον έκανε να χάσει σε κάποιο (διόλου ευκαταφρόνητο) βαθμό την έξωθεν καλή μαρτυρία. Σε μικρό χρονικό διάστημα ώθησε πολλούς στη δημιουργία συνειρμών κάθε άλλο παρά κολακευτικών. Υπήρξε ουσιαστικός στυλοβάτης της εξυγίανσης, αλλά ύστερα έπεσε στη λούμπα της αυτοαναίρεσης και της λανθασμένης νοοτροπίας. Οι τίτλοι από μόνοι τους δεν αρκούν για να πραγματώσεις γενική προοδευτική κίνηση προς τα εμπρός, όταν αφήνεις στο πέρασμά σου πολλές αφορμές για κριτική και ενστάσεις. Η πολυ-ιδιοκτησία με την Ξάνθη φερ΄ειπείν δεν ήταν θέμα λάθους υπολογισμών, αλλά κυρίως αποτέλεσμα αλαζονείας και νοοτροπίας που άρμοζε στις παλιές «καλές εποχές» του Ολυμπιακού. Τάση που εμφανίζεται συχνά εδώ και κάποια χρόνια σε αρκετά περιστατικά, που αφορούν σε διαφορετικούς τομείς.
Οι περισσότεροι, πια, παραδέχονται πως υπάρχουν κοινά σημεία στις αντιλήψεις και στις συμπεριφορές που διέπουν και χαρακτηρίζουν συνάμα τα δύο αυτά σωματεία. Και πιο συγκεκριμένα στους ανθρώπους που κρατούν τα ηνία και σε αυτούς που διαμορφώνουν τη γενική εικόνα τους. Ο καθένας, βέβαια, διαλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα πορευθεί μέσα στο χρόνο. Το αποτέλεσμα αυτού του εφαρμοσμένου τρόπου διαμορφώνει, όμως, και τη σημειολογία του και τις γενικές εντυπώσεις. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο χαμένο βγαίνει όταν τα δικαστήρια, η αστυνομία, η ΕΥΠ, οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί, οι θεσμικές αρχές του αθλητισμού, γίνονται αυτοί που επιλύουν τους ποδοσφαιρικούς ανταγωνισμούς και καθορίζουν τους πρωταθλητές και πάει λέγοντας. Βιώνουμε όλοι μία διαρκή τοξικότητα χωρίς πολλά φίλτρα προστασίας… Το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι οι διοικήσεις αυτών των δύο συλλόγων να διαλέξουν κάποια στιγμή να κινηθούν με διαφορετικό τρόπο…
Όλοι κατανοούμε πως όταν μιλάμε για μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες δεν γίνεται να αποφευχθούν οι αντιπαραθέσεις. Ακόμα και εκείνες με μεγάλη ένταση. Όμως, το είδος και το μέγεθός τους έχει ιδιαίτερη σημασία. Και, επίσης, καθοριστική επίδραση ακόμα και στο γενικότερο πεδίο της διαμόρφωσης αντιλήψεων στο ίδιο το κοινωνικό σώμα. Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ κατά καιρούς έχουν ξωκείλει σε λειτουργικότητες που ευλόγως προκαλούν αντιδράσεις, γιατί βλάπτουν το είδος του ανταγωνισμού και την εικόνα του εγχώριου επαγγελματικού ποδοσφαίρου τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει τους πάντες…
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΩΝ
Η ΑΕΚ επιλέγει να κοιτάει τη δουλειά της. Έστω και αν αυτό σημαίνει άμεσα την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων. Πράγμα που την υποχρεώνει ορισμένες φορές να «αγριέψει» και να προβεί σε ενέργειες που σε διαφορετικές συνθήκες δεν θα έκανε. Στο ποδόσφαιρο προέχει να μπορείς να φτιάχνεις μία ικανή ομάδα που να κάνει μέσα στο γήπεδο καλά έως πολύ καλά αυτά που πρέπει. Και ταυτόχρονα να διασφαλίζεις πως δεν θα αδικείσαι από διαιτητές, θεσμικά όργανα, κυβερνήσεις κλπ. Η ΑΕΚ ποτέ δεν έλεγχε το ελληνικό ποδόσφαιρο, με όρους δεσποτισμού. Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους διαχρονικούς βασικούς της ανταγωνιστές. Η ΑΕΚ έχει αδικηθεί περισσότερο από όλους τους, ειδικά σε σχέση με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων η Ένωση σε κάποιες φάσεις της ιστορικής της διαδρομής μπορούσε να περνάει τη θέση της με μεγαλύτερη ευχέρεια μέσα στα κέντρα ελέγχου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ναι, κάποιες φορές έχει ευνοηθεί σε αγώνες με μικρότερου βεληνεκούς ομάδες. Αλλά, όχι συστηματικά και συνέχεια. Και όπως προείπαμε ποτέ ως το απόλυτο κουμάντο.
Είναι αλήθεια πως όταν διαθέτεις στη θέση του διοικητικού ηγέτη μία πληθωρική προσωπικότητα όπως ο Δημήτρης Μελισσανίδης, αυτό αυτόματα αυξάνει από αρκετά έως πολύ τη δυναμική σου. Οι αντίπαλοι σε υπολογίζουν περισσότερο και αρκετές φορές καταφέρνεις να υπερισχύσεις. Ακόμα και κόντρα στα προγνωστικά ή στα δεδομένα που αναδύονται από διάφορες παραμέτρους, όπως για παράδειγμα τα μπάτζετ. Η ΑΕΚ είναι η δύναμη που επιλέγει να κάνει τη δουλειά της, χωρίς να προκαλεί (όσο μπορεί), χωρίς να φτάνει στα σημεία να εκτεθεί διασπείροντας με δική της ευθύνη αρνητικά συναισθήματα και γενική θυμηδία εναντίον της. Εξάλλου, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στις οποίες η ΑΕΚ πετυχαίνει κάτι σημαντικό, την παραδέχονται και οι ουδέτεροι… Αυτό δίνει άλλη χροιά στο εκτόπισμά της και σε ζητήματα ήθους, κάτι που ενισχύει το διαχρονικό συμβολισμό που η ίδια επιθυμεί να εκπέμπει.
Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο βασιστεί σε νοοτροπίες που εκδηλώνει συχνότατα ο ενωσίτικος οργανισμός, ενδεχομένως να γίνει το ίδιο καλύτερο… Η ΑΕΚ που ενεργεί συνετά είναι παράγοντας αποκλιμάκωσης. Μα, πάνω από όλα, και συντελεστής τήρησης των προσχημάτων. Αρκεί, βέβαια, να παραμένει και η ίδια διαρκώς συμβατή με τα όσα πρεσβεύει, περιορίζοντας τις όποιες δικές της παρεκτροπές. Τότε θα είναι ακόμα πιο μεγάλη η λατρεία των φίλων της, η ποσότητα των οποίων θα μεγαλώνει κιόλας. Μαζί με την εκτίμηση όσων δεν την υποστηρίζουν, αλλά τιμούν τα παντελόνια τους… Ευτυχώς, αυτοί στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα δεν είναι λίγοι.
