Author: Steven Avramidis

Σε ένα πολύ όμορφο γήπεδο, με κόσμο, φωνή, παλμό και ποδοσφαιρικό φανατισμό, η ΑΕΚ μπήκε με το 4-3-3 και τα μετρημένα κουκιά της. Αυτήν την φορά είχε σέντερ φορ τον Γκαρσία, που φυσικά ήταν ανύπαρκτος. Οι δύο αντίπαλοι ήταν πολύ νευρικοί και αγχωμένοι και στην ουσία προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τα εκατέρωθεν όπλα.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-3-3, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο. Κατέβηκε όμως και με πάρα πολύ άγχος και νευρικότητα. Μια νευρικότητα που την είχε και ο αντίπαλος όμως, οπότε είχαμε ένα πρώτο μέρος στην ουσία με μηδέν τελικές. Υπάρχει μόνο το δοκάρι του Χατζησαφί, που ήταν πολύ ωραία εκτέλεση, που μόνο αυτό αξίζει να κρατήσουμε σε αυτό το πολύ κακό ποδοσφαιρικά πρώτο μέρος.

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με εντολή να παγώνει τον ρυθμό, και να προσπαθεί να βρει χώρους για να βγάλει κάποια αντεπίθεση. Επέλεξε μια πιο δυναμική άμυνα με την έννοια να μην κλείσει τους χώρους με πρεσάρισμα στο κέντρο, αλλά μπροστά με τους επιθετικούς και τελικά πίσω με τα μπακ μας. Ρίσκο ήταν αυτό, αφού φάνηκε ότι υπέφερε στον άξονα της αμυντικά. Επιθετικά διάλεξε την δεξιά πλευρά κυρίως με τον Γκαρσία και τον

Παίδες…Πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Μιλάμε καθαρά ποδοσφαιρικά και θεαματικά. Μην μπερδεύεστε. Είδαμε δυo ομάδες παιδικές χαρές, χωρίς καμία τακτική στο γήπεδο, έναν ασύλληπτο ρυθμό, την μπάλα πάνω κάτω κι άπειρες τελικές. Είδαμε μια αποκρουσάρα του Τσιντώτα και μετά μια λαθάρα, που έβαλε τον Άρη μπροστά, και λίγο μετά είδαμε μια γκολάρα του Ρότα που έφερε ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, μάλλον δίκαια.

Μέσα στην ακεφιά μας, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1, τύποις. Τύποις λέω διότι πιο πολύ θύμιζε ένα 4-4-1-1, αφού έναν τοίχο έβλεπες κάπου στο κέντρο. Αντίστοιχο με αυτόν του αντιπάλου μπροστά από την άμυνα του. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που προσπαθούσαν οι δυό ομάδες να το κλέψουν. Χωρίς τακτικές επιθέσεις και αναπτύξεις. Σαν να μην πίστευαν στον εαυτό τους.