Author: Steven Avramidis

Από τα χθες και μόλις ανακοινώθηκε η αποστολή της ομάδας μας, έπεσε ένας αμήχανος προβληματισμός. Ενδεκάδα κυπέλλου και στον ημιτελικό; Έξω από την αποστολή δύο βασικοί αμυντικοί κι ένας αμυντικός χαφ; Αυτοί ήταν στον πάγκο μέχρι και με την Κηφισιά. Κι έπαιξαν κιόλας. Με τον ΟΣΦΠ μοιάζουν περιττοί; Περίεργα πράματα βεβαιώσαμε κάποιοι που μιλήσαμε…Αν δεν πηγαίναμε καλά, είχαμε κάδρο τον Αλμέιδα. Αν πηγαίναμε καλά, ίσα που θα σκίζαμε τα πτυχία μας.

Να το πάμε ήσυχα. Είχα φόβο. Λόγω των βραβεύσεων πριν το παιχνίδι. Πάντα αυτές δεν φέρνουν θετικά αποτελέσματα. Ευτυχώς διαψεύστηκα με το τελικό σκορ. Πέρα από τον φόβο, όμως, είδα τρομερό κόσμο. Δεν μιλάμε για sold out απλό. Μιλάμε ότι το γήπεδο ήταν κάργα. Πολύ κάργα φίλτατοι και φίλτατες.

Μια ΑΕΚ παιδική χαρά στο πρώτο μέρος. Μια ΑΕΚ αργή, νωθρή χωρίς να έχει ούτε έναν διακριθέντα. Με νωχελικό κέντρο και με άκρα χωρίς συγκέντρωση. Χωρίς ταχύτητα, χωρίς δύναμη κι αποφασιστικότητα και μηδενική κίνηση. Αν σε αυτά προσθέσουμε το τρομερό πάθος των αντιπάλων, το σκληρό παιχνίδι τους όταν χρειαζόταν και την φοβερή αμυντική τους λειτουργία, έχετε πλήρως την εικόνα του μέρους αυτού και το δίκαιο του σκορ. Ναι, δεν ήταν μόνο το γκολ. Ο Ιωνικός

Χαλαρότητα. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Κίνηση στον δρόμο δεν υπήρχε, άνετες θέσεις στην αλάνα που παρκάρω. Πολύ λίγος κόσμος στο γήπεδο και σχεδόν καθόλου ατμόσφαιρα. Και βέβαια και κυριότερα, χαλαρότητα ποδοσφαιρική και αγωνιστική. Χαλαρότητα που ξεκίναγε από τις επιλογές του τεχνικού τιμ κι έφτανε μέχρι και στους παίκτες μας.

Παράσταση για ένα ρόλο σήμερα. Ο ρόμβος του Αλμέιδα, απαλλαγμένος από κάθε φοβικό σύμπλεγμα, μπήκε με σκοπό να παίξει μπάλα. Με σκοπό να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και φυσικά να νικήσει. Δεν το είχε πολυκαταλάβει ο κόσμος είναι αλήθεια, αφού μπόλικες θέσεις κενές υπήρχαν ενώ τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα, σχεδόν δεν υπήρξαν.