Author: Steven Avramidis

Τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Ήταν ΑΕΚ αυτή η ομάδα ή κάποια άλλη από άλλη χώρα; Μήπως ήταν κάποιος κομήτης; Τι χτύπησε ρε παιδιά σήμερα την Θεσσαλονίκη; Κατάλαβαν πού έπεσαν οι Αρειανοί; Αντί να πάνε σε σκορ πόλο, η ομάδα μας τους έκανε την χάρη να μιλάνε για τιμητική ήττα;

Πρεμιέρα για μένα σήμερα, στο εσωτερικό του γηπέδου μας. Με την συγκίνηση να βαράει κόκκινο. Με ένα συναίσθημα απόλυτα παιδικό. Κάτι μεταξύ αγχους και ανυπομονησίας που τότε μας έπιανε πριν από κάποια σχολική εκδρομή. Ή εκείνο το συναίσθημα που θυμάμαι όταν με πρωτοπήγε ο πατέρας μου στο παλιό μας γήπεδο, τότε το 1970. Με νευρίαζε η κίνηση στην Πατησίων, με νευρίαζε η κίνηση στην Δεκελείας, με νευρίαζε οτι δεν μπορούσε να παρκάρει κάπου το αυτοκίνητο.

Η ομάδα μας κατέβηκε με ένα 4-3-3 στην ουσία, που άλλος το έλεγε ρόμβο κι άλλος μπορεί να το έλεγε αλλιώς. Ίσως και 4-4-2. Το σίγουρο είναι ότι μπήκε πολύ καλά τακτοποιημένη και με μπόλικη οργάνωση. Όση βέβαια οργάνωση μπορείς να πιστέψεις οτι έχεις με τον Γκαρσία δεύτερο επιθετικό.

Σε μια Λεωφόρο από τα παλιά. Σε ένα καταπληκτικό γήπεδο άλλης εποχής, η ομάδα μας κλήθηκε να παίξει το πρώτο ντέρμπυ της χρονιάς. Θεωρητικά με κάποια σοβαρότητα αλλά με μπόλικο σκεπτικισμό για το μπέρδεμα του Αλμέιδα.

Ένα γήπεδο καταπληκτικό. Ένα γήπεδο σχεδόν γεμάτο σήμερα αλλά με παλμό. Με κερκίδα για ώθηση στην ομάδα. Χωρίς μπουκάλια και φυσικά καμία μανούρα για την διαιτησία, που δεν είχε κάποια δύσκολη φάση μεν αλλά είχε να αντιμετωπίσει το ψυχολογικό της ΑΕΚ. Που έπρεπε να νικήσει σήμερα ντε και σου αφού την άλλη Κυριακή τα πράματα θα είναι πολύ δύσκολα.