Author: Steven Avramidis

Να πω οτι φτάσαμε νορμάλ; Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δυο ώρες πριν τον αγώνα, παρκάραμε και ξαφνικά αρχίσανε να τσούζουν τα μάτια μας και να στεγνώνει ο λαιμός μας. Δακρυγόνο λέγαμε, χημικά μας λέγανε, ράδιο αρβύλα δούλευε γενικά, με μία όμως σοβαρότατη παρατήρηση. Εγώ σήμερα, είχα καλεσμένους από την Αμερική για δουλειά, κι είπα να τους πάω για να δουν και μια γιορτή άγνωστη γι’ αυτούς. Ποδοσφαιρική. Να συνεχίσω κι άλλο, για ανθρώπους

Με τον γνωστό ρόμβο μπήκε η ΑΕΚ στην Λειβαδιά και υπό το βλέμμα τουλάχιστον δύο χιλιάδων Αεκτζήδων. Τι άλλο ήθελες για να νομίσεις ότι παίζεις στο γήπεδο σου; Καλύτερες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν.

Ένα όμορφο βράδυ είχαμε. Ξεκούραστο μεσοβδόμαδα με μπαλίτσα και μια πρόκριση που ήρθε μάλλον άνετα. Όπως και άνετα έπαιξε και η ομάδα μας απόψε, μια χαλαρή προπόνηση μάλλον, που δημιούργησε κάποιες λίγες καταστάσεις στην αντίπαλη εστία και χωρίς κάποια ιδιαίτερη απειλή στην δική μας εστία.

Ουφ και πάλι ουφ….Αυτό είναι το γενικό σχόλιο για το παιχνίδι. Ουφ που η ομάδα κέρδισε και ουφ που γελάσαμε στο τέλος.

Αν μπορώ να πιάσω τον σφυγμό του μέσου οπαδού μας, θα μπορούσα να πω οτι ζει με ένα ερώτημα : Πότε θα έρθει επιτέλους η Κυριακή. Που βέβαια είναι ηλίου φαεινότερο το πότε θα έρθει, αλλά καταδεικνύει την τεράστια προσμονή του αλλά κυρίως την ανυπομονησία του, για να δει ξανά την ομάδα και το γήπεδο. Το γήπεδο που θα είναι ακόμα ομορφότερο χωρίς φώτα διότι θα είναι σαν την γυναίκα που δεν έβαλε make up