Author: Steven Avramidis

Φίσκα το γήπεδο με μια ατμόσφαιρα εκπληκτική. Χαλάλι η ταλαιπωρία του να φτάσουμε καθώς και οι έλεγχοι που περάσαμε. Ένα γήπεδο με παλμό, με ζεστασιά και χωρίς ακρότητες. Ένα γήπεδο που ήθελε να ζήσει ένα όνειρο. Για μένα ακατανόητο, όπως έχω γράψει και στο προηγούμενο κείμενο. Διότι και το europa league, θα είναι όνειρο. Και είναι όνειρο, διότι η ΑΕΚ αν θα άξιζε να είναι κάπου στην Ευρώπη, θα ήταν στο conference league.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να βάλω μια μαύρη σελίδα και να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια. Διότι άλλο πράμα να πηγαίνεις για χαλαρό βραδάκι, κι άλλο πράμα να φεύγεις άνω κάτω. Και προσέξτε: Δεν μιλάω για την γκέλα. Τέτοιες υπάρχουν στο άθλημα και τις κάνουν όλοι. Η γκέλα όμως είναι γκέλα, όταν προπονητικά τα έχεις κάνει όλα σωστά κι απλά δεν σου πάει ο αγώνας. Δεν ήταν κάτι τέτοιο, άσχετα αν

Άλλο είχα στο μυαλό μου να γράψω, άλλο προέκυψε. Και μάλιστα πολύ θλιβερό. Έμαθα κι εγώ στα ξαφνικά ότι ο φίλος μου Γιώργος, ο γεννημένος την ίδια ημέρα με εμένα με διαφορά μια δεκαετία και στο ίδιο μαιευτήριο, αποφάσισε να ανοίξει τον Φίλαθλο των ουρανών παρέα με τον Σιέμπη, τον Μπαζίνα, τον Καίσαρη και τον Παρασκευά. Θα είναι ένα άκρως εντυπωσιακό έντυπο, όπως τρομερό θα είναι και το Καφενείο των φιλάθλων που είναι σίγουρο ότι

Δυστυχώς η μοίρα, μας το έφερε κι αυτό. Ποιο; Να παίζει μαζική άμυνα η ΑΕΚ. Να θυμίζει τον Πλατανιά απέναντι σε ομάδα ανώτερης κατηγορίας. Και να το βλέπουμε αυτό στην Ελλάδα, όχι στην Ευρώπη. Τι να πεις ρε πούστη μου για την σημερινή γιορτή μας που έγινε θρίλερ.

Όλα τα περίεργα συμβαίνουν πλέον. Εμείς πανηγυρίζουμε σήμερα, ημέρα μνήμης. Ακόμα κι εγώ βάζω την αφεντομουτσουνάρα μου μαζί με τον Σπύρο. Φυσικά πανηγυρίζουμε για το πρωτάθλημα και πάμε για έναν απολογισμό πριν καν τελειώσει η σαιζόν. Πού τι να ψάξουμε να βρούμε; Όλα τόσο γνωστά και τόσο εξόφθαλμα…