Author: Steven Avramidis

Σκέψου τώρα να είσαι δημοσιογράφος, και δη χαρτζιλικωτός, και να σου έχει πέσει αυτή η αγωνιστική αδράνεια. Και να πρέπει να γράψεις και κάτι. Και να ξεκινάς από μαλακίες τύπου, είναι αδικαιολόγητη η διακοπή τόσων ημερών, μέχρι να προσγειώνεσαι με το τι έκανε το μπάσκετ ή το βόλεϋ γυναικών, τροχιοδρομώντας στο τι γίνεται στο εσωτερικό της εταιρείας, που συσκέπτονται υποτίθεται οι ανευθυνοϋπεύθυνοι για του χρόνου.

Πολλές απουσίες. Οι δηλωμένοι με τις κάρτες και τα προβλήματα της τελευταίας στιγμής. Που δεν νομίζω ότι θα διαφοροποιούσαν κι ιδιαίτερα την ενδεκάδα ή τον τρόπο που θα έπαιζε η ομάδα. Να πεις ότι ήταν απώλεια ο Κοϊτά; Κι από πότε έγινε βασικός; Στα υπόλοιπα δεν είδα κάποιο ιδιαίτερο θέμα σε σχέση με το αξιόμαχο της ομάδας.

Στο άδειο γήπεδο, ελέω της μαλακίας του κλειστοφοβικού Μητσοτάκη, του πανηλίθιου Βρούτση και της χαρτογιακαδίστικης μπούρδας ΔΕΑΒ, είδαμε ένα πολύ όμορφο παιχνίδι από την ομάδα μας.

Αλήθειες λέμε έτσι; Έτσι. Όταν λοιπόν είδα την ενδεκάδα με την οποία μπήκε η ΑΕΚ στην γεμάτη Τούμπα, έπαθα το πρώτο εγκεφαλικό. Πάλι χωρίς εξτρέμ; Πάλι με Μαρσιάλ αριστερά; Δηλαδή έλεος με τα κολλήματα. Και με Λαμέλα και με Περέιρα ταυτόχρονα; Είχα μια απογοήτευση. Κι απέκτησα μια ψυχραιμία στο να δω τον αγώνα.

Και φυσικά όλοι ξέρουν πώς συνεχίζει το τραγούδι για τα λάθη, και ποιος φυσικά το τραγούδησε αυτή την φορά. Άλλωστε η συνάντηση επιδιώχθηκε από τη μεριά Αλμέιδα και φυσικά μετά από ήττα. Κι έχει μεγάλη σημασία το πότε θα κάνεις το παράπονο. Λένε κάποιοι ότι τα ίδια θα έλεγε και μετά από νίκη. Και γιατί δεν το έκανε μετά το παιχνίδι με την Καλλιθέα; Εκεί που αυτοϋμνήθηκε. Τέτοιους σαμουράι, έχουμε μπόλικους στο Μοναστηράκι. Σαμουράι δηλαδή