Πειρατές του Ονείρου: 4 χρόνια από το θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα

Όταν τα φώτα της σκηνής σβήνουν και τα πρόσωπα παύουν να βρίσκονται στο επίκεντρο της αδηφάγας δημοσιότητας, τότε ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να μιλήσει κανείς και αυτή την επιλογή κάνουμε συνειδητά από την πλευρά μας ως “Πειρατές του Ονείρου” με αφορμή τη συμπλήρωση 4 χρόνων από “το φευγιό” του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Αποχαιρετώντας ο Μαραντόνα τον καρδιακό φίλο του, τον “Rebelde” Φιντέλ Κάστρο, μια άλλη 25η Νοέμβρη, μέρα που κι ο ίδιος “διάλεξε” να φύγει, είχε πει:

“Αγαπήθηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγήθηκε από πολλούς άλλους. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανείς, είναι να τον αγνοήσει”!

Ακριβώς αυτό ισχύει και για τον Ντ. Μαραντόνα. Υπήρξε μια κυριολεκτικά ηφαιστειακή προσωπικότητα που άφησε ένα ιδιαίτερο όσο και έντονο στίγμα στο αθλητικο-κοινωνικό γίγνεσθαι σε ολόκληρο τον κόσμο.

Από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες και τις λασπωμένες αλάνες από όπου κι αυτός ξεκίνησε, μέχρι τη μισοβολεμένη μεσοαστική τάξη και τα σαλόνια της λεγόμενης υψηλής κοινωνίας. Σε κάθε ένα εξ’ αυτών των κοινωνικών στρωμάτων το “φαινόμενο Ντιέγκο Μαραντόνα” γνώρισε και την ανάλογη αντιμετώπιση. Όχι τόσο την εποχή που μεσουρανούσε ως ποδοσφαιριστής, και που εκ των πραγμάτων είχε μια γενικότερη αποδοχή, όσο μετέπειτα, όταν πια αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και διαφάνηκε εντονότερα το κοινωνικό του προφίλ.

Τότε ο Μαραντόνα γνώρισε και την αληθινή σταθερή και διαχρονική αγάπη από τη φτωχολογιά, όσο και την υπεραυστηρή κριτική με βάση τα κριτήρια της υποκριτικής ηθικής του μικροαστισμού, αλλά και τo μένος των “προυχόντων” που ποτέ δεν χώνεψαν ότι ο Μαραντόνα δεν καταδέχτηκε να γίνει “δικός τους”, δεν βολεύτηκε, δεν επαναπαύτηκε στα υλικά αγαθά, αλλά εξακολουθούσε να νοιάζεται και να αναφέρεται εκεί που πάντοτε ανήκε, στους απλούς και καταφρονεμένους αυτού του κόσμου.

Γιατί, ο Ντιέγκο δεν… “κλώτσαγε μόνο ένα τόπι”. Ακόμη κι αν αυτό το έκανε με τόσο μαγικό τρόπο που η Τέχνη και η Έμπνευση έπαιρναν την εκδίκησή τους από τον Υπολογισμό και τα Συστήματα και η Φαντασία κι ο Ρομαντισμός από την Πεζότητα και τη Ρομποτοποίηση.

Πέραν λοιπόν του προφανούς, ο Ντιέγκο “κλώτσησε” το ίδιο επιτυχημένα κι όλο το σύστημα της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Επωφελούμενος της “λάμψης” του, επιχειρούσε συνειδητά και συστηματικά, σε πλείστες ευκαιρίες, να στηλιτεύει, να πολεμάει ακόμη και να εξευτελίζει τους μακελάρηδες του πλανήτη, τους διεθνείς λήσταρχους και να στέκεται δίπλα σε εκείνους, τους καταπιεσμένους λαούς και τις φτωχές χώρες, που αντιστέκονταν στα χτυπήματα των ισχυρών και της “μοίρας”.

Αυτά τα ξεχωριστά του “γκολ” ήταν που τον καταξίωσαν στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι έτσι έγινε αποκούμπι, ελπίδα, συμβολισμός!

Μπορεί ο Ντιέγκο να μην κατάφερε να νικήσει τους δικούς του “προσωπικούς δαίμονες”, ίσως να βίωσε σκληρές στιγμές εξαιτίας της φρίκης των ναρκωτικών αυτής της μισητής μάστιγας που καταπίνει μυριάδες ευαίσθητες ψυχές, όμως τίποτε δεν μπόρεσε να νικήσει τις βαθιές ευαισθησίες του για τους “φτωχοδιάβολους” αυτού του κόσμου.

Τώρα λοιπόν Ντιέγκο που τα φώτα σβήνουν, θα παραμείνει ο ήχος…

Ο ήχος από μια μπάλα που θα κλωτσάει κάποιος ξυπόλητος πιτσιρικάς απέναντι σε έναν ΤΟΙΧΟ. Κάπου στη Λατινική Αμερική, κάπου στην Αφρική, κάπου στην Αθήνα…

Κι αυτή θα είναι η δική σου ανίκητη και παντοτινή φωνή Ντιέγκο Μαραντόνα!

*Για την υπογραφή:

“Captain Morgan”

Ιδρυτής των “ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ”