Πιο συσπειρωμένοι από ποτέ!
Βγάλαμε και την… υποχρέωση στη Λιβαδειά με καλό ποδόσφαιρο στο δεύτερο ημίχρονο, αγχωτικό στο πρώτο και με έναν κόσμο που από δω και πέρα πρέπει να είναι πιο συσπειρωμένος από ποτέ στον ανελέητο πόλεμο που γίνεται στην ΑΕΚ με την οποία είμαστε ερωτευμένοι από την κοιλιά της μάνας μας μέχρι να πάμε στον Παράδεισο. Οι αλλόθρησκοι των κόκκινων και ασπρόμαυρων της νέας παράγκας έχουν βγει… παγανιά και δημιουργούν δικούς τους κανόνες διαιτησίας και ποδοσφαίρου. Ο Μάριος Ματσάνκος γράφει…
Άφησα για κάποιες ώρες τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και αποφάσισα να ακολουθήσω το ξυπόλητο τάγμα των λίγων αλλά αμέτρητων που ταξίδεψαν στη Λιβαδειά για να δουν την ΑΕΚ. Αρβανίτσα, Αγία Άννα, γήπεδο Λεβαδειακού. Οι αόρατοι στις επάλξεις. Μπόλικη ΑΕΚοκουβέντα για το παρελθόν και το παρών και η προσμονή του αγώνα για να δω την Ένωση να βγάζει αντίδραση.
Πρώτο ημίχρονο με μπόλικο άγχος, κακό ποδόσφαιρο σε έναν άθλιο αγωνιστικό χώρο που μετέπειτα έμαθα κι εγώ πως το γήπεδο έκλεισε λόγω… σκουληκιού, αλλά και ένα γκολ (Κοϊτά) που ήρθε στο καταλληλότερο σημείο για να μπορέσει η ομάδα να βγει στο δεύτερο μέρος με άλλη εικόνα. Μουκουντί, Λαμέλα, Κοϊτά και Πήλιος διασώθηκαν στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στον επικίνδυνο λόγω εμάς, Λεβαδειακό. Την ώρα που έβλεπες έναν… ματιασμένο και πάλι Στρακόσα, μια ασυνεννοησία το πως θα βγει η μπάλα από την περιοχή μας για να κάνουμε το παιχνίδι μας κι έναν Βίντα που δεν θυμίζει τουλάχιστον για την ώρα τον εξαιρετικό της περσινής σεζόν.
Δεύτερο ημίχρονο με άλλη… ΑΕΚ! Ακόμα ένα γρήγορο γκολ (Ελίασον) που έλυσε μια και καλή τα πόδια των ποδοσφαιριστών μας κι έκανε την υπόθεση νίκη πιο απλή. Χωρίς να κινδυνέψουμε πήραμε τα ηνία του παιχνιδιού και καθαρίσαμε την υπόθεση νίκη και με ένα τρίτο τέρμα από τον Γκατσίνοβιτς που ήρθε από τον πάγκο συν τις αλλαγές του “ανέτοιμου” όπως έδειξε ακόμα Περέιρα και του Πινέδα που πρέπει κάποιος να του θυμίζει συνεχώς πως φορά τη φανέλα της ΑΕΚ και όχι κάποιας ομάδας από το Μεξικό. Κάπως έτσι λοιπόν ήρθε η νίκη, με έναν εκπληκτικό κόσμο να δίνει δυναμικό παρών εντός κι εκτός γηπέδου. Από τις εξέδρες, από τα μπαλκόνια, από το βουνό της Λιβαδειάς. Να τραγουδά ασταμάτητα για την ΑΕΚ και να αποθεώνει τον Ματίας Αλμέιδα, δείχνοντας τη στήριξη στο πρόσωπό του. Ελπίζω να το πήρε το μήνυμα ο Αργεντινός για το τι πρέπει να κάνει από δω και πέρα.
Κι εκεί που είμαι στο δρόμο της επιστροφής, όπως κι εσείς φαντάζομαι, ξεκίνησε η… προπαγάνδα. Δηλώσεις και αναρτήσεις για ποδοσφαιρικό εισαγγελέα κι έναν γιο (Σπάθας) να ανακαλύπτει τρία πέναλτι για τον Λεβαδειακό. Τέτοια εφευρετικότητα ούτε ο Γκράχαμ Μπελ. Ο Ρουμάνος της Τούμπας ξεκίνησε τα δικά του, από κοντά ο Κυριάκος να απειλεί τον διαιτητή και φυσικά μην ξεχάσω και την ανάρτηση του “Τσέλσι”. Όλα αυτά στην 3η αγωνιστική. Όλοι αυτοί φυσικά φωνάζουν για τη φάση με τον Μουκουντί που η μπάλα βρίσκει το χέρι του αλλά κανείς δεν έχει ανοίξει βιβλίο κανονισμών διαιτησίας για να μάθει τα βασικά! Ότι δεν υπάρχει κανένα πέναλτι!!!
Γι’ αυτό λοιπόν καλό θα είναι να αφήσουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές έχουμε (απόψεις και κριτική έχουμε και θα κάνουμε πάντα στην ομάδα, όχι όμως ισοπέδωση), να συσπειρωθούμε και να καταλάβουμε πως οι… εχθροί είναι οι απέναντι και όχι εντός των τειχών της ΑΕΚ. Πρέπει να καταλάβουμε πως “όλοι για μια ΑΕΚ ζούμε”. Το καλό της όλης υπόθεσης είναι πως υπάρχει η διακοπή του πρωταθλήματος λόγω Εθνικής. Ευκαιρία για την ομάδα να ηρεμήσει, να δουλέψει και να επιστρέψει στην κανονικότητα μια για πάντα ώστε να έρθει το επόμενο τρίποντο απέναντι στο Βόλο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
