Αναζητώντας την ΑΕΚ της πρώτης χρονιάς
Τελικά το ταξιδάκι αναψυχής στην Αρμενία δεν πήγε όπως το περιμέναμε. Το αντίθετο μάλιστα. Έφερε πολλές αναταράξεις μετά την ντροπιαστική ήττα με 3-1 από την Νόα. Μια ομάδα που δημιουργήθηκε πριν από επτά χρόνια και κατάφερε όχι μόνο να βάλει δύσκολα στην ΑΕΚ αλλά να της δημιουργήσει εσωστρέφεια ενόψει της ρεβάνς της 15ης Αυγούστου. Εκεί όπου θα λέμε “Βοήθα Παναγιά μου και μη χειρότερα”.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αν κοιτάξουμε την πραγματικότητα η ΑΕΚ είναι Ευρώπης. Ωμά… Χωρίς συναισθηματισμούς. Και η εικόνα της είναι αυτή που με τρελαίνει (φαντάζομαι και όλους εσάς) και με κάνει να αναρωτιέμαι που πήγε η ομάδα της πρώτης χρονιάς του Αλμέιδα. Μια ομάδα που έκανε pressing μέχρι την αντίπαλη περιοχή, δημιουργούσε παγίδες, έβγαζε αυτοματισμούς, ωραίο και ελκυστικό ποδόσφαιρο που μετρούσαμε τις μέρες για να πάμε γήπεδο να την ξαναδούμε. Ήταν μια ΑΕΚ ολοκληρωμένη! Με αρχή, μέση και τέλος. Και δίκαια πήρε το νταμπλ!
Και ξαφνικά το απόλυτο χάος. Λες και κάποιος γύρισε το διακοπτή και ξεχάστηκαν τα πάντα. Όλα αυτά που είδαμε την πρώτη χρονιά, ψάχνουμε μέσα από 20λεπτα – 30λεπτα να τα βρούμε στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Λες και οι ποδοσφαιριστές ξέχασαν να παίζουν ποδόσφαιρο, ξέχασαν να βγάζουν αυτοματισμούς, συνεργασίες, να κάνουν το απλό overlap που το βλέπεις ακόμα και σε τοπικές κατηγορίες ποδοσφαίρου. Και μπορεί το περσινό πρωτάθλημα να χάθηκε όπως χάθηκε. Ή για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους το δώσαμε στον ΠΑΟΚ! Η φετινή σεζόν δεν πρέπει από τώρα να… χαθεί!
Μπορεί να ξεκίνησε με μια αυτοσυγκράτηση και προβληματισμό με την αλλαγή ιδιοκτησίας, στη συνέχεια όμως ήρθε ο ενθουσιασμός και η απόλυτη τρέλα χαράς με τις μεταγραφές. Και φτάνει το σημείο που η ΑΕΚ μπαίνει στο γήπεδο για πρώτη φορά και μάλιστα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Απέναντι σε μια ομάδα, που ο Θεός να την κάνει, Ίντερ Ντ’ Εσκάλδες, γεμίζεις τον κόσμο αισιοδοξία για 65 λεπτά και μετά τον ρίχνεις στα τάρταρα και τον γυρνάς στο κοντινό παρελθόν με ακαταλαβίστικα πράγματα εντός γηπέδου. Κουτσά στραβά η πρόκριση έρχεται. Αλλά τα προβλήματα και τα λάθη παραμένουν. Και πρέπει να τα διορθώσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και αναφέρομαι σε παίκτες και Αλμέιδα. Αυτοί είναι για μένα σε πρώτο πλάνο. Και δεν διορθώνονται απέναντι στη Νόα. Γίνονται ακόμα χειρότερα.
Στην Αρμενία παρουσιάστηκε μια ΑΕΚ χωρίς ουσία, χωρίς αγωνιστικό πλάνο, χωρίς αυτοματισμούς, χωρίς τρεξίματα και γενικότερα με πολλά χωρίς… Αυτό που είδα δεν ήταν ΑΕΚ! Οι παίκτες άδειοι. Νομίζω αυτή είναι η σωστή λέξη και ένας Αλμέιδα μπερδεμένος να βάζει δύσκολα στον εαυτό του χωρίς να κάνει τα απλά του ποδοσφαίρου. Να βαφτίζει τον Κάλενς αριστερό μπακ, να έχει τον Κοϊτά στον πάγκο αντί του ντεφορμέ Γκατσίνοβιτς, να έχει ξεχάσει – ξεγράψει τους Πήλιο και Μήτογλου και να μην περνάει από την αρχή του αγώνα τους Περέιρα και Λαμέλα αλλά να τους ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά σαν να τους λέει “τώρα σώστε με”. Δεν γίνεται έτσι…
Όλα θολά στην ΑΕΚ. Και πρέπει να ξεθολώσουν άμεσα. Να ξεθολώσει το μυαλό του Αλμέιδα που πρέπει να δώσει απαντήσεις. Να ξεθολώσει το μυαλό των ποδοσφαιριστών που πρέπει να βγάλουν ποδοσφαιρικό εγωϊσμό και φυσικά να φέρουν την πρόκριση. Γιατί αυτό που βλέπει όλος ο κόσμος ταιριάζει γάντι με τους στίχους ενός τραγουδιού του Γιάννη Πάριου που γράφτηκε το 1983 και λέει “Όπου ρίξω το βλέμμα μου, μόνο πόνο θα δω και χιλιάδες παράπονα στον κόσμο αυτό. Και βουλιάζει η ζωή μας στα λασπόνερα. Βοήθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα”.
