Η ΑΕΚ έκανε το καθήκον της και διατήρησε την πρωτιά, όπως και την πορεία για τον τίτλο

Με πέντε αλλαγές, λογικές κι αναμενόμενες, κατέβηκε στο παιχνίδι η ΑΕΚ. Αξιοσημείωτο είναι ότι στην θέση του αμυντικού χαφ ήταν ο Γιόνσον και δίπλα του ο Μάνταλος. Αξιοσημείωτο διότι ο Σιμάνσκι έμεινε έξω αφού αν χρειαζόταν θα αγωνιζόταν σαν στόπερ.

Η ομάδα μας βρήκε τον αντίπαλο σε θέση απόλυτης άμυνας. Η διπλή ζώνη ήταν μόνο για το θεαθήναι. Στην ουσία ο Βόλος καθόταν στο ένα τρίτο του γηπέδου, κι απλά περίμενε. Αυτό έφερε την ΑΕΚ σε μία συντριπτική κατοχή μπάλας, αλλά χωρίς κάποιο αντίστοιχο αριθμό τελικών προσπαθειών. Επίσης κι οι πλαγιοκοπήσεις ήταν ελάχιστες, αφού ο μεν Μοχαμάντι ήταν ανέτοιμος, ενώ ο Ρότα τελείως ντεφορμέ.

Αναγκάστηκε λοιπόν η ΑΕΚ, να πρεσάρει ψηλά ψάχνοντας κάποιο λάθος του Βόλου και να παίζει πολύ υπομονετικά, ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο. Το θέαμα λοιπόν πήγε περίπατο και κέρδιζε μόνο η στατιστική. Όμως έστω κι έτσι, και λόγω του πρεσαρίσματος, βρήκαμε ένα γκολ από τον Πινέδα και κλείσαμε νικηφόρα το ημιχρόνιο, που δεν νομίζω ότι θα το ξαναβλέπαμε κάποια στιγμή.

Διότι ο Βόλος δεν άλλαξε την τακτική του, ενώ η ΑΕΚ πήγε από πολύ νωρίς σε ένα πολύ προσεκτικό παιχνίδι, μερικές φορές και επιπόλαιο για κάποια κοντινή πάσα, και σε αρκετή συντήρηση δυνάμεων. Φυσικά δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε λόγω των πολλών και συνεχόμενων παιχνιδιών που έρχονται, αλλά και της κούρασης λόγω Τούμπας. Ο μισός στόχος είχε επιτευχθεί και μάλιστα ξεάγχωτα για το σκορ. Δεν θυμάμαι ούτε μία τελική προσπάθεια του αντιπάλου. Ένας αντίπαλος, που κατόρθωσε και μαρκάρισε σωστά τους παίκτες μας που θα μπορούσαν να διακριθούν σε ανοικτό χώρο λόγω της ταχύτητας τους.

Στο δεύτερο μέρος, φάνηκε να ξεμυτάει κάπως ο Βόλος κι εμείς να βρίσκουμε κάποιους χώρους παραπάνω. Το θέμα όμως ήταν ότι εμείς ρίξαμε κι άλλον τον ρυθμό μας, κι έτσι το παιχνίδι έγινε καθαρό ξυλίκι. Πιο πολύ ατομικές προσπάθειες βλέπαμε, παρά οργανωμένες ομαδικές. Ομολογώ ότι ήταν πολύ κουραστικό το όλο θέμα.

Έλα που είδαμε πιο πολλές τελικές. Αυτό είναι που λέμε ότι σε κάνει άσχετο το ίδιο το άθλημα. Έκανε δύο ο αντίπαλος – η μία από παιδαριώδες λάθος του Τζαβέλα – και φτιάξαμε κι εμείς μια πεντάδα. Καμία δεν είχε αποτέλεσμα, απλά είδαμε ότι ο Αθανασιάδης γράφτηκε στους διακριθέντες, ενώ πιστοποιήσαμε ότι δεν είχαμε χάσει και κάτι με την απουσία του Γκαρσία.

Εν πάση περιπτώσει, η ΑΕΚ κυνηγούσε να κρατήσει το αποτέλεσμα και να διαχειριστεί το προβάδισμα της όπως και τις δυνάμεις της. Στην προσπάθεια της αυτή, χωρίς εκθαμβωτικά αποτελέσματα, κι εφόσον πρέπει να βρούμε κάποιους διακριθέντες, μάλλον θα μιλήσουμε για τον Μάνταλο και τον Πινέδα, τον Γιόνσον και τον Βίντα, ενώ ελπίδες άφησε η επανεμφάνιση του Μοχαμάντι. Επαναλαμβάνω ότι αυτά τα τραβάω με το τσιγκέλι. Η ΑΕΚ φαινόταν πολλή κουρασμένη και πολλή εφησυχασμένη με την διαιτησία του Σιδηρόπουλου.

Ο Αλμέιδα έκανε κι αυτός όλο το rotation που μπορούσε, και παρ΄ολίγο να κέρδιζε κι ένα δεύτερο γκολ από τον Τσούμπερ. Δεν ξέρω αν ήταν κι αυτός προειδοποιημένος, αλλά η ουσία είναι ότι τόσες απουσίες και τόσες επιστροφές ανέτοιμων, δεν είναι κι εύκολο να σε φέρουν σε θέση να κρατήσεις την συνοχή της ομάδας. Όπως φυσικά δεν είναι και λίγο να διαχειριστείς και το άγχος για το τρίποντο.

Και κάπως έτσι τελείωσε και το σημερινό, που η ομάδα μας έκανε το καθήκον της και διατήρησε την πρωτιά, όπως και την πορεία για τον τίτλο. Οπότε, κι επειδή δεν είναι δυνατόν να γίνει κι άλλη κριτική για το παιχνίδι, δίνουμε τα συγχαρητήρια μας σε όλο το τιμ αλλά και στον Μελισσανίδη, που ναι μεν δεν φάνηκε στο γήπεδο, αλλά ήταν εγγύηση στα μετόπισθεν. Είναι γεγονός ότι φέτος είμαστε ομάδα. Μένουμε κι εμείς που δεν πήγαμε στον Βόλο, να κάνουμε το καθήκον μας την Κυριακή.