Και σε πέντε – έξι εβδομάδες…
Παράσταση για ένα ρόλο σήμερα. Ο ρόμβος του Αλμέιδα, απαλλαγμένος από κάθε φοβικό σύμπλεγμα, μπήκε με σκοπό να παίξει μπάλα. Με σκοπό να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και φυσικά να νικήσει. Δεν το είχε πολυκαταλάβει ο κόσμος είναι αλήθεια, αφού μπόλικες θέσεις κενές υπήρχαν ενώ τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα, σχεδόν δεν υπήρξαν.
Και στην σωστή ποδοσφαιρική ώρα, είδαμε μια ΑΕΚ καταπληκτική. Μια ΑΕΚ που διεκδίκησε, μια ΑΕΚ που έτρεξε, μια ΑΕΚ που πίεσε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, και μια ΑΕΚ που δικαιώθηκε με τους τρεις πόντους που κατέκτησε πανδίκαια, αλλά και με την πολυφωνία της στους σκόρερ.
Ήταν το αφεντικό του παιχνιδιού από πριν, κι αυτόν τον τίτλο τον κράτησε σε όλο τον αγώνα. Είχε μια θαυμαστή ποικιλία την επίθεση της και μια θαυμάσια αλληλοκάλυψη σχεδόν σε όλη την αμυντική της λειτουργία. Τόσο στο κέντρο, όσο και στην άμυνα της. Θα μου πεις έφαγε γκολ. Και θα σου πω, ότι το έφαγε διότι διάλεξε να μην διώξει στα τυφλά. Τα ήθελε όλα οργανωμένα. Ε, έγινε ένα χέρι, και σφυρίχτηκε ένα πέναλτυ.
Πουθενά δεν κόπηκε ο καταιγιστικός ρυθμός της ομάδας μας και πουθενά δεν αισθάνθηκε κάποιος ότι απειλείται. Και να πω και κάτι ακόμα : Ο Παναιτωλικός το άξιζε αυτό το γκολ της τιμής. Διότι έπαιξε ανοιχτά. Δεν σκότωσε το θέαμα. Ακόμα κι όταν έβλεπε οτι η ΑΕΚ δεν έκοβε ρυθμό και θα μπορούσε να κινδυνέψει με διασυρμό, μιλάω για σκορ πλέον 4-1, προσπάθησε να παίξει σωστά, καθαρά και τίμια.
Από την άλλη μεριά όμως, την δικιά μας, είχε απέναντι του σήμερα, μια ομαδάρα. Με κανένα παίκτη να μπορείς να πεις ότι υστέρησε. Όλοι για τον εαυτό τους, όλοι φρεσκότατοι και ορεξάτοι, κι όλοι κάτω από τα φτερά της ομάδας, Κάτω από το σύστημα του Αλμέιδα. Διαβασμένοι, γρήγοροι, άμεσοι όταν η μπάλα χανόταν, και με τρομερή φαντασία όταν γινόντουσαν επιθέσεις τακτικές ή αντεπιθέσεις. Από παντού. Από τα πλάγια, από τον άξονα, με passing game ή με βαθιές μπαλιές. Με θαυμαστή αλληλοκάλυψη και με θαυμαστή εναλλαγή των πλευρών. Ήταν κάποιες στιγμές που με την καρδιά σου έλεγες ότι παίζουμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.
Σε αυτήν την πανδαισία ρυθμού και θεάματος, θα μπορούσα να πω ότι ξεχώρισα κάπως τον Ρότα και τον Άμραμπαντ. Η πλευρά τους ήταν δυναμίτης. Φυσικά πάρα πολύ κοντά τους ήταν ο Πινέδα και οι ακούραστοι Σιμάνσκι και Γιόνσον. Επίσης θα μπορούσα να πω και διάφορα για τον διαιτητή, που φαινόταν σε έναν περίεργο ρόλο, αλλά μετά το τέταρτο γκολ μας, γύρισε την πλάκα κι άρχισε να μοιράζει κάρτες. Πραγματικά είναι να απορείς πόσο προκλητικός μπορεί να γίνει ένα πιόνι.
Όμως είδαμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι, που θύμισε την ομάδα μας πριν την διακοπή. Στην ένταση εννοώ και στην διάρκεια. Κάτι που δεν άλλαξε, τηρουμένων των αναλογιών, όταν ο προπονητής έκανε – απόλυτα σωστά – τέσσερις μαζεμένες αλλαγές. Πουθενά δεν χάθηκε η συνοχή, άλλωστε οι αμυντικοί μηχανισμοί δεν πειράχτηκαν, ενώ κι άλλες ευκαιρίες δημιουργήθηκαν που χάθηκαν, με κυριότερη αυτή που έφτασε στον παλαίμαχο Τσούμπερ.
Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλη την ομάδα. Έκαναν τον Παναιτωλικό να φαίνεται ελάχιστος στο γήπεδο, ενώ έκαναν εμάς να μην θέλουμε να τελειώσει το παιχνίδι και να μην θέλουμε να φύγουμε από το γήπεδο. Να θέλουμε να περάσουν γρήγορα οι ημέρες και να ξαναδούμε την ομάδα. Την ομάδα που αδίκησε τον εαυτό της με τα Γιάννινα και την αλογοτροφή. Που όμως σήμερα σκόρπισε νέα χαρμόσυνα μηνύματα για την συνέχεια. Για τον μεγάλο στόχο, που όλοι τον θέλουμε και που δειλά σήμερα τραγουδήθηκε. Και σε πέντε – έξι εβδομάδες….
ΟΜΑΔΑΡΑ ΑΕΚΑΡΑ
