Είχαμε χρόνια να δούμε αυτή την ΑΕΚ, να μην φοβάται και να διεκδικεί το παιχνίδι μέχρι το τέλος
Το γνωστό σύστημα και οι γνωστοί διαθέσιμοι παίκτες κατέβηκαν στο τηγάνι. Ρόμβος λοιπόν σε μια μικρή παραλλαγή του 4-4-2. Όμως κατέβηκε μια ομαδάρα και μια Αεκάρα. Ψυχωμένη, με ένταση, πάθος και τρεξίματα, που στην κυριολεξία εξαφάνισε τον αντίπαλο σε ολόκληρο το πρώτο μέρος. Ο αντίπαλος απλά παρακολουθούσε την ομάδα μας και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που απέδιδε.
Η αμυντική λειτουργία ήταν άψογη, ενώ η επιθετική οργάνωση ήξερε πού και πώς να χτυπήσει. Στο κέντρο κυριαρχούσε ο Γιόνσον και η ομαδική αλληλοκάλυψη, που δεν άφηνε σπιθαμή του γηπέδου απάτητη. Στην περιοχή του Πασχαλάκη πατήσαμε πάρα πολλές φορές και στην κυριολεξία ήταν τυχερός ο Ολυμπιακός που έφυγε με το μηδέν κρατημένο πίσω. Τέτοιο επιθετικό πλουραλισμό αλλά και τέτοια ομάδα, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε στον Πειραιά. Στο λιμάνι που η ομάδα του δεν είχε ούτε τελική.
Δεν μπορώ να μιλήσω για ατυχία πλέον αλλά για κλασική ανικανότητα. Του Γκαρσία. Ναι, έχουμε όνομα και διεύθυνση. Και ο Ρότα έχασε ευκαιριάρα, αλλά ας μην τον πιάσουμε στην εξίσωση αυτόν. Αυτές οι ευκαιρίες που κάναμε, στην κυριολεξία δεν υπάρχουν. Αποτέλεσμα πίεσης και υψηλότατης έντασης αλλά και πλήρους έλλειψης φόβου μέσα σε αυτό το τρομερό γήπεδο. Δυστυχώς χάθηκαν λόγω της ανυπαρξίας φορ. Δεν υπάρχει άλλο ψεγάδι σε αυτήν την ομάδα. Μια ομάδα που σε αυτό το ημιχρόνιο είχε κορυφαίο όλο της τον εαυτό αλλά κυρίως τον Γκατσίνοβιτς.
Στο δεύτερο μέρος, η εικόνα άλλαξε σχετικά. Η ΑΕΚ δεν είχε την απόδοση του πρώτου μέρους ενώ ο Ολυμπιακός κάπως πάτησε καλύτερα στο γήπεδο. Προσοχή : Καλύτερα για τον εαυτό του, όχι καλύτερα από εμάς. Η ομάδα μας πήγε σε πιο κοντρόλ κατάσταση ρυθμού, είτε διότι δεν είχε επαρκείς δυνάμεις, είτε διότι ο αντίπαλος έκλεισε καλύτερα τους χώρους.
Το θέαμα έπεσε κι άρχισε να θυσιάζεται στον βωμό της σκοπιμότητας για το αποτέλεσμα. Αυτό το οποίο ήταν άξιο να ειπωθεί, είναι οτι η ομάδα μας κινδύνεψε από τον εαυτό της. Κι αναφέρομαι στο γκολ που φάγαμε, που ναι μεν ορθώς ακυρώθηκε από το var, αλλά θέλει πολλή σκέψη για όλο εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε στο κεντρικό μας δίδυμο, ενώ σίγουρα κανείς δεν θα το σφύριζε προ var.
Kαθώς λοιπόν προχώραγε το παιχνίδι, έβλεπες την ΑΕΚ να έχει την κατοχή, αλλά να μην έχει πια την φρεσκάδα ή την αποφασιστικότητα για να βάλει το γκολ. Κι είναι κρίμα τελικά που τελειώσαμε έτσι, όταν ο Ολυμπιακός είχε κορυφαίους τους Πασχαλάκη και Παπασταθόπουλο. Διότι η ΑΕΚ στην κυριολεξία κατάπιε τον αντίπαλο αλλά δεν τον τέλειωσε. Παρά τις σωστές, έστω κι ελαφρώς καθυστερημένες, αλλαγές του Αλμέιδα.
Να μην γκρινιάζουμε όμως. Να πάνε να δουλέψουν και να βελτιωθούν στην διακοπή. Να σχεδιάσουν την ενίσχυση της ομάδας και να στοχεύσουν εκεί που δείχνει η δουλειά του προπονητή. Εμείς να μείνουμε με αυτήν την εικόνα, που όπως ξαναείπα πριν, είχαμε χρόνια να δούμε : Μια ΑΕΚ να μην φοβάται αλλά και να διεκδικεί το παιχνίδι μέχρι το τέλος. Και να στέκεται επάξια και καλοδουλεμένα στο τηγάνι. Και να μάθει να δείχνει και λίγο κυνισμό. Ποδοσφαιρικό εννοώ. Το άθλημα γράφεται από τα γκολ του κι όχι από τις στατιστικές του. Διότι αν αυτά τα βάλεις δίπλα, τότε θα δεις μια κακή μοίρα….
