Καθαρή ευθύνη Αλμέιδα, είναι θέμα φυσικής κατάστασης
Γενικά η ατμόσφαιρα, εκεί που κάθομαι εγώ, θύμιζε νεκροταφίλα. Μιλάω πριν το παιχνίδι. Η διακοπή, λέγανε οι μπαλαδόροι, δεν ξέρουμε ποιον ευνοεί. Θα εμφανιστούμε βελτιωμένοι ή θα έχουμε συνέχεια, στις κακές εμφανίσεις; Αυτό λογικά, δημιουργεί ένα μούδιασμα στην υποστήριξη. Παύεις να έχεις εμπιστοσύνη στην ομάδα. Και πας, με βάση ό,τι δεις. Δεν θα πω, τι σημαίνει εμπιστοσύνη στην ομάδα. Υπάρχουν άνθρωποι πιο έγκυροι από εμένα. Προχείρως αναφέρω τον bandog και τον nnektario. Ουδόλως με ενδιαφέρει τι θα απαντήσουν. Αυτή είναι η δικτατορία των μέσων.
Ο ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΥΛ…
Η οποία δικτατορία, λέει ξεκάθαρα ότι Αλμέιδα προπονητής, δεν υπάρχει. Ουδέποτε υπήρξε, όπως δεν υπήρξε κι ο Φάντροκ. Ουδέποτε ήταν προπονητής, κι ας έγινε η τεράστια τότε πορεία στην Ευρώπη. Προπονητής, σημαίνει τακτική και διάθεση για τον στόχο. Που ξέρει τι παίζει. Που τηρεί το πλάνο του. Και μερικά άλλα, που δεν ενδιαφέρουν αυτήν την στιγμή.
Αυτή η στιγμή, είναι στιγμή αποφάσεων για την διοίκηση, που παραφέρεται αφελώς. Και δικαίωμα της είναι, αφού μπόρεσε και βρήκε τα 90 μύρια για να αγοράσει, και δικαίωμα της είναι να παρασημοφορήσει τον Αλμέιδα με τον ανδριάντα της τιμής κ της καψούρας. Τα έχουμε γράψει : Το ότι η ΑΕΚ προχωράει με τον ψυχάκια, είναι ευθύνη της διοίκησης. Όποιος κατηγορήσει τον προπονητή, είναι πλέον ηλίθιος.
Στο παιχνίδι, φυσικά είδαμε μία ενδεκάδα εντελώς λάθος. Είτε σε επιλογές παικτών, είτε σε τοποθετήσεις θέσεων. Παρόλαυτα, η ομάδα μας προηγήθηκε. Έτρεξε, πάλεψε, προσπάθησε. Είχε μια θαυμαστή αλληλοκάλυψη κυρίως ατόμων, αφού φαινόταν ότι έπαιζαν για τους εαυτούς τους. Εγώ προσωπικά έβλεπα ότι κανένα ψυχικό δέσιμο δεν είχαν με τον πάγκο. Κι αν δεν είχαμε δυό γκολ διαφορά στο πρώτο μέρος, το πήραμε στο τρίτο λεπτό του δεύτερου μέρους.
Με σημαντικά καλή απόδοση, σχεδόν όλων, στο πρώτο μέρος. Με κορυφαίο τον Μάνταλο σαν καθοδηγητή. Σπουδαίο τον Γκατσίνοβιτς, ακαριαίο τον Μπρινιόλι, σταθερό τον Γιόνσον και δραστήριο τον Πινέδα. Με πάντα την αίρεση, ότι κάπου τα χαφ μπερδευόντουσαν. Κάπου χάνανε τον ρόλο τους, κάπου δεν μπορούσαν να κρατήσουν αυτό το αδούλευτο rotation. Όμως το παιχνίδι βγήκε σε σκορ. Δυο γκολ στο 47. Τρομερά χρονικά σημεία κι ειδικά αν σκεφτείς, ότι η ψυχολογία του αντιπάλου ήταν στα Τάρταρα με γκολ που ακυρώθηκε στο τέλος του πρώτου μέρους.
Κουράστηκαν οι Μάνταλος και Λαμέλα; Οφθαλμοφανέστατο. Έμεινε επομένως ο Ρότα – γελάω με αυτόν τον άχρηστο, που μέχρι και πλάγιο άουτ έκανε λάθος – μόνος; Ναι. Ο Πινέδα στα πλάγια, τι προσέφερε ειδικά όταν ανασταλτικά τα άλλα χαφ μας, τα είχαν φτύσει; Χάθηκε κι η όποια ένταση πρεσαρίσματος που υπήρχε , χάθηκε η ευκαιρία να τακτοποιηθεί καλύτερα η ομάδα με δυο εξτρέμ, κι ήρθε το Βατερλώ. Με καθαρή ευθύνη Αλμέιδα. Δεν υπάρχουν ατομικά λάθη παικτών, λόγω τεχνικής. Είναι καθαρά φυσική κατάσταση. Αν είχαν γίνει οι σωστές αλλαγές στο σωστό σημείο, η ΑΕΚ θα είχε κερδίσει.
Έναν αντίπαλο ακίνδυνο. Που όμως διάβασε σωστά το γιατί έχανε. Κι έκανε στις σωστές αλλαγές σε σύστημα και σε πρόσωπα, και χάρισε στον εαυτό του μια τεράστια νίκη. Κι έριξε εμάς σε μία από τις χειρότερες ήττες που θυμάμαι. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ την ΑΕΚ, από μια επαρχιακή ομάδα. Ντροπή και τίποτε άλλο. Και χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν παίκτη. Αυτό που μπορούσαν το έδωσαν. Τους πρόδωσε ο πάγκος και η διοίκηση.
Δεν έχω πλέον να πω κάτι άλλο. Να πω κουράγιο κι ελπίδα; Πόση ελπίδα να δώσω; Την έδωσα στο προηγούμενο κείμενο. Έλεγα, ρε λες; Μπα. Η ΑΕΚ τελείωσε για φέτος – μην γελάτε όσοι θυμάστε ακόμα το τριετές project του Αλμέιδα – και μπαίνει σε πολύ δύσκολη φάση. Φυσικά οι νεότεροι θα κουβαλήσουν την πίστη και την επάρκεια του λόγου και της ανάλυσης.
