Νίκη αφιερωμένη στον κόσμο που ταξίδεψε στη Λαμία

Δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο για την ενδεκάδα που μπήκε στο γήπεδο της Λαμίας. Ήταν από τις καλύτερες όσο κι αν εγώ, που είμαι γκρινιάρης, δεν καταλαβαίνω τέτοια επιμονή στην χρησιμοποίηση του Φερνάντες αλλά και του Μαρσιάλ. Ειδικά του δεύτερου, που δεν δίνει τίποτα στο παιχνίδι, ούτε παραγωγή, ούτε ενέργεια.

Παράπονα λοιπόν έχω από τους παίκτες μας. Κι ειδικά αυτούς του κέντρου, τους επιφορτισμένους με την οργάνωση του παιχνιδιού. Ήταν για τα μπάζα. Άνευροι, νωθροί, άτολμοι και πολύ κουραστικοί. Να ξέρουμε και με ποιόν έπαιζαν. Με τα δεύτερα της Λαμίας τα οποία ήταν παρατεταγμένα σε μορφή πούλμαν και με εντολή να μην βγουν από την περιοχή τους.

Τίποτα οι δικοί μας. Ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, χωρίς τρεξίματα, μια κούραση κι ένα θέαμα σούπα. Εντάξει να μην αδικήσω τα τέσσερα άστοχα σουτ εκτός της περιοχής, ούτε και την τελική του Λιούμπισιτς, που κατόρθωσε και την έχασε. Μιλάμε για ένα τραγικό πρώτο μέρος, που ήθελες ξανά να σπάσεις την τηλεόραση. Ρε να μην βλέπεις τίποτα ή μάλλον να βλέπεις ένα ξυλίκι. Για άλλη μία φορά η ομάδα πέταξε ολόκληρο το πρώτο μέρος και φυσικά προβλημάτισε ξανά.

Και περίπου στο ίδιο τέμπο, πήγε και το δεύτερο μέρος. Τίποτα που να πεις ότι σε θάμπωσε. Όμως είχαν δημιουργηθεί περισσότεροι διάδρομοι αφού η κούραση είχε αρχίσει και εμφανιζόταν στους αντιπάλους. Ο Αλμέιδα δεν καταλάβαινα τι περίμενε και καθυστερούσε τις αλλαγές. Για να κατανοήσουμε τι λέμε, πρέπει να είχαμε κορυφαίο τον Μουκουντί σε επίπεδο ορμής, διάθεσης και κατεβάσματος της μπάλας. Εννοώ σταθερά κορυφαίο διότι πολύ κοντά του φυσικά βρέθηκε και ο αδικημένος Μήτογλου, που έβαλε και το γκολ μετά από δυο απανωτά κόρνερ του Λαμέλα, που τα χτύπησε όπως πρέπει.

Έλεγα θα ηρεμήσουμε και φυσικά θα βάλουμε και δεύτερο. Τίποτα. Αν εξαιρέσω μια μαλακία που έκανε ο Γκαρσία και χάσαμε το προφανές, η ομάδα συνέχισε να περπατάει, να φλυαρεί και να προσπαθεί να ροκανίσει τον χρόνο. Ακόμα και μετά από πέντε αλλαγές εν συνόλω, ναι μεν δεν κινδυνέψαμε πίσω αλλά ήταν αδύνατον να κρατήσουμε τη μπάλα ή να κάνουμε ένα ακίνδυνο παιχνίδι με αλλαγή πάσας. Πλάκωσε τις γιόμες η Λαμία κι αρχίσαμε τα γιούρια και τα φτου ξελευθερία, τρέμοντας μην γίνει κάποιο προσωπικό λάθος.

Ευτυχώς δεν έγινε και φύγαμε με τους βαθμούς της νίκης, που φυσικά αφιερώνεται σε όλο αυτόν τον κόσμο που ταξίδεψε και υποστήριξε την ομάδα σε όλο τον αγώνα. Υποστήριξε δηλαδή όλη αυτήν την αηδία που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα, που προσπαθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις στα αποδυτήρια. Μπορεί ο Ηλιόπουλος να πανηγύριζε στο τέλος λες κι είχε κατακτήσει κάποιο κύπελλο, αλλά κανονικά θα έπρεπε να ρίξει πρόστιμα.

Διότι δεν μιλάμε ούτε καν για επαγγελματική νίκη. Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική τραγωδία, που ευτυχώς δεν είχε αντίπαλο. Έχει κερδίσει κανέναν φέτος η Λαμία στο γήπεδο αυτό; Ούτε μπήκε για να κερδίσει. Πήγε να μην συντριβεί. Τι έκανε η ΑΕΚ; Απλά μας έσπασε τα νεύρα.

Υγ1. Η στατιστική δεν λέει τίποτα, ούτε οι τρίχες που θα διαβάσουμε για δύσκολο παιχνίδι.

Υγ2. Ο Παπαδόπουλος δεν πήγε άσχημα.

Υγ3. Σε κάποιες λεπτομέρειες σίγουρα ξεχώρισε ο Λαμέλα.